Ο Κίσινγκερ βλέπει τον σημερινό κόσμο να πλησιάζει σε μια επικίνδυνη ανισορροπία. «Είμαστε στο χείλος του πολέμου με τη Ρωσία και την Κίνα για ζητήματα που εν μέρει δημιουργήσαμε, χωρίς καμία ιδέα για το πώς θα τελειώσει αυτό ή σε τι υποτίθεται ότι θα οδηγήσει», λέει και προσθέτει:

«Δεν μπορείς τώρα να πεις ότι θα τους χωρίσουμε και θα τους στρέψουμε ο ένας εναντίον του άλλου. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να μην επιταχύνετε τις εντάσεις και να δημιουργήσετε επιλογές, και για αυτό πρέπει να έχετε κάποιο σκοπό».

Όσον αφορά το ερώτημα της Ταϊβάν, ο κ. Ο Κίσινγκερ ανησυχεί ότι οι Η.Π.Α. και η Κίνα ελίσσονται προς μια κρίση και συμβουλεύει τη σταθερότητα από την πλευρά της Ουάσιγκτον.

«Η πολιτική που εφαρμόστηκε και από τα δύο μέρη παρήγαγε και επέτρεψε την πρόοδο της Ταϊβάν σε μια αυτόνομη δημοκρατική οντότητα και διατήρησε την ειρήνη μεταξύ της Κίνας και των Η.Π.Α. για 50 χρόνια», λέει. «Θα πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός, επομένως, σε μέτρα που φαίνεται να αλλάζουν τη βασική δομή».

Κεφάλαιο Ουκρανία

Ο Κίσινγκερ προκάλεσε διαμάχη νωρίτερα αυτό το έτος, προτείνοντας ότι οι απρόσεκτες πολιτικές από την πλευρά των Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ μπορεί να προκάλεσαν την κρίση στην Ουκρανία.

Δεν βλέπει άλλη επιλογή από το να λάβει στα σοβαρά τις δηλωμένες ανησυχίες του Βλαντιμίρ Πούτιν για την ασφάλεια και πιστεύει ότι ήταν λάθος για το ΝΑΤΟ που έδωσε σήμα στην Ουκρανία ότι θα μπορούσε τελικά να ενταχθεί στη συμμαχία:

«Νόμιζα ότι η Πολωνία —όπως και όλες οι παραδοσιακές δυτικές χώρες — ήταν λογικά μέλη του ΝΑΤΟ», λέει.

Αλλά η Ουκρανία, κατά την άποψή μου, είναι μια συλλογή εδαφών που κάποτε προσαρτήθηκαν στη Ρωσία, τα οποία οι Ρώσοι βλέπουν ως δικά τους, παρόλο που «μερικοί Ουκρανοί» δεν το κάνουν. Ήμουν υπέρ της πλήρους ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, αλλά πίστευα ότι ο καλύτερος ρόλος της ήταν κάτι σαν τη Φινλανδία».

Και συνεχίζει:

«Μετά τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε η Ρωσία στην Ουκρανία, τώρα θεωρώ ότι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επίσημα ή όχι, η Ουκρανία πρέπει να αντιμετωπίζεται μετά από αυτό ως μέλος του ΝΑΤΟ».

Ωστόσο, προβλέπει μια διευθέτηση που διατηρεί τα κέρδη της Ρωσίας από την αρχική της “εισβολή” το 2014, όταν πήρε ξανά πίσω την Κριμαία και τμήματα της περιοχής του Ντονμπάς, αν και παραδέχεται -για πρώτη ίσως φορά- πως δεν έχει απάντηση στο ερώτημα πώς θα διαφέρει μια τέτοια διευθέτηση από τη συμφωνία που απέτυχε να σταθεροποιήσει τη σύγκρουση πριν από 8 χρόνια, καταλήγει η Wall Street Journal.

scr