Οι μεγάλοι αριθμοί και μάλιστα αχρείαστοι, φέρνουν και αυξημένα έξοδα συντήρησης και διατήρησης των συστημάτων σε αποθήκευση ενώ και το περιθώριο κέρδους/ανάκτησης μέρους του κόστους σε μία εποχή που δεν απαιτούνταν πλέον μεγάλοι αριθμοί στον πεδίο, ήταν μία καλή ευκαιρία για να ξεφορτωθούν οι χώρες το επιπλέον υλικό.
Το ίδιο ίσχυε όμως όχι μόνο για τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ αλλά και για τις δυτικές του ΝΑΤΟ οι οποίες δεν είχαν πλέον την ανάγκη να διατηρούν μεγάλους αριθμούς μέσων από την πλευρά τους και άρχισαν την πώληση υλικού προς τρίτες χώρες όπως η Ελλάδα. Με τη χώρα μας να προμηθεύεται υλικό όπως τα OSA, τα Leo 2 A4, τα KORNET, τα RM-70 κτλ.
Η λύση των μεταχειρισμένων ήταν πάρα πολύ καλή αφού τα συστήματα για τη εποχή ήταν αξιόπιστα και ο μεγάλος αριθμός τους σήμαινε ότι υπήρχε και σωρεία ανταλλακτικών οπότε η συντήρηση ήταν φθηνότερη και ευκολότερη. Ταυτόχρονα, καλύφθηκαν και ελλείψεις σε διάφορους τομείς (π.χ. αρωματικός δυναμικό, αντιαεροπορικά) συμπληρώνουν τας τα κενά. Η προμήθεια επομένως μεταχειρισμένων συστημάτων ήταν επικερδής και επιβεβλημένη κατά μία έννοια αφού η αγορά νεότευκτων συστημάτων θα είχε πολύ μεγαλύτερο κόστος και θα έπαιρνε και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα να εκτελεστεί.
Η περίοδος του αυτοαφοπλισμού από το 2009 και έπειτα άφησε ανεξίτηλα σημάδια στις Ένοπλες Δυνάμεις οι οποίες τώρα καλούνται να καλύψουν τις τρύπες, πράγμα που θα απαιτήσει πόρους και χρόνο καθώς πρέπει να γίνουν αγορές νέων συστημάτων αλλά και μεταχειρισμένων όπου υπάρχουν και όπου αυτό είναι εφικτό.
Η περίπτωση των τροχό φόρων τεθωρακισμένων οχημάτων Μ-1117 αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα καθώς τα οχήματα έρχονται να αντικαταστήσουν οχήματα σαφώς υποδεέστερα, ανεπαρκή και αρκετών χρόνων υπηρεσίας. Αρχικά τα οχήματα θα εξοπλίσουν τις μονάδες Αναγνώρισης σχηματισμών του Στρατού, τόσο των Τεθωρακισμένων όσο και του Πεζικού προσφέροντας καλύτερη κινητικότητα, μεγαλύτερη προστασία στο προσωπικό που επιβαίνει σε αυτά και μεγαλύτερη ισχύ πυρός. Νομίζουμε ότι δεν τίθεται ζήτημα για την ανωτερότητα των M-1117 απέναντι στα τζιπάκια Mercedes GD του Στρατού που είχαν αντίστοιχο ρόλο μέχρι σήμερα.
Η πληθώρα οχημάτων που προσφέρονται, σύνολο 1200 οχήματα από τα οποία θα επιλέγουν και αγοραστούν 800, είναι αριθμός διόλου αμελητέος και θα ανανεώσει τις Μονάδες Αναγνώρισης του Στρατού ενώ θα εξασφαλιστούν και ανταλλακτικά για αρκετά έτη. Εκεί που υπάρχουν ζητήματα είναι στον εξοπλισμό των οχημάτων τα οποία έρχονται άοπλα και χωρίς ηλεκτρο-οπτικά μέσα.
Κύριος σκοπός των οχημάτων αναγνώρισης είναι ακριβώς η Αναγνώριση ήτοι, ο εντοπισμός του αντιπάλου το δυνατόν πιο έγκαιρα και από τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση. Βασικό ζήτημα επομένως αποτελούν οι ηλεκτρο-οπτικοί αισθητήρες των οχημάτων και τα συστήματα επικοινωνιών τους σε δεύτερο πλάνο έρχεται ο οπλισμός τους. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στο σύγχρονο πεδίο μάχης ως προς την Αναγνώριση, χρειάζονται:
1) Σύγχρονοι ηλεκτρο-οπτικοί αισθητήρες με τις ανάλογες οθόνες απεικόνισης και σύγχρονοι σταθμοί επικοινωνιών
2)Οπλισμός για παροχή πυρών όπως βαρέα πολυβόλα, εκτοξευτές αντιαρματικών πυραύλων, βομβιδοβόλα κτλ.
Από τα παραπάνω, τα οχήματα που έρχονται δεν έχουν τίποτα ούτε σε αισθητήρες ούτε σε οπλισμό με το μόνο αξιοσημείωτο να είναι ο πυργίσκο τους ο οποίος, ευτυχώς, δεν αφαιρέθηκε ενώ και τα αρχικά 44 οχήματα βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση. Ο αρχικός εξοπλισμός τους θα γίνει με ασυρμάτους που υπάρχουν ήδη, άρα παλαιότερους και αναλόγως θα γίνει και με τον οπλισμο καθώς υπάρχει αίτημα για παροχή οπλισμού από τις ΗΠΑ αλλά άκομψα δεν έχει ευοδώσει. Όλα αυτά βέβαια είναι ημίμετρα καθώς δε θα αποδώσουν ένα σύγχρονο σύστημα αλλά κάτι ενδιάμεσο που θα ήταν επαρκές για τη δεκαετία του ’90.
Αρχικά, αν θέλουμε η επένδυση αυτή να αξίζει και να έχει βάθος στο χρόνο, χρειάζεται η προσθήκη αισθητήρων και σύγχρονων συστημάτων επικοινωνιών. Αμφότερα αυτά μπορούν να παρασχεθούν από την εγχώρια βιομηχανία η οποία θα ήταν ευκαιρία να εμπλακεί και να αρχίσει να αποδίδει παραπάνω αφού υπάρχει η υποδομή και αυτή είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία αφού πρόκειται περί προγράμματος εκατοντάδων οχημάτων.
Κατά δεύτερον, ο οπλισμός τους σε τηλεχειριζόμενο πυργίσκο μπορούσε να είναι ένα βαρύ πολυβόλο των 12.7 χιλ. ή ένα των 7.62 και ένας ή δύο εκτοξευτές κατευθυνόμενων αντιαρματικών πυραύλων επίσης στον πυργίσκο. Κάτι τέτοιο βέβαια ίσως απαιτήσει την αλλαγή του πυργίσκου με μεγαλύτερο. Τα βομβιδοβόλα των 40 χιλ. είναι δευτερεύοντα καθώς θεωρούμε ότι η ύπαρξη κατευθυνόμενων αντιαρματικών πυραύλων, από τη στιγμή μάλιστα που υιοθετείται ο SPIKE, είναι σημαντικότερη αφού οι πύραυλοι αυτοί μπορούν να χτυπήσουν και στατικούς στόχους.
Όλα τα παραπάνω απαιτούν πάνω από όλα χρήματα και παρ’οτι η αγορά των συγκεκριμένων οχημάτων θα κοστίσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια ενώ ολοκαίνουρια θα κόστιζαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, χρειάζεται η επένδυση επιπλέον χρημάτων αλλιώς δεν έχει νόημα η αγορά.
Αρνητικό παράδειγμα αποτελούν τα Kiowa τα οποία ακόμα δεν έχουν λάβει σύστημα αυτοπροστασίας και υφίσταται ζήτημα αριθμητικής επάρκειας πληρωμάτων αλλά και ανανέωσης του οπλισμού τους. Η προσθήκη συστημάτων χωρίς ανάλογη επιπλέον επένδυση για να έρθει το σύστημα στην επιθυμητή κατάσταση, είναι δώρον αδωρον. Εκτός του ότι τέτοια προγράμματα αποτελούν ευκαιρία και για την εμπλοκή της αμυντικής βιομηχανίας, είναι και ενδεικτικά του ότι η όποια πολιτική ηγεσία πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι η επένδυση σε χρήματα πρέπει να είναι άμεση και με ανταποδοτικό όφελος. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι ευκαιρία.
Τα Μ-1117 θα πάνε στο 301 ΠΕΒ όπου θα υποστούν συντήρηση και προσθήκες και αφού εξέλθουν αυτού θα αξιολογηθούν οι αλλαγές αλλά και ο πρόσθετος εξοπλισμός που θα τοποθετηθεί.
