Η Ελλάδα είναι στρατηγικός σύμμαχος των Η.Π.Α. από το τέλος του Β’ Π.Π. και έπειτα με τη συμμετοχή της χώρας μας στην υπερδομή του ΝΑΤΟ.Παρά τα προβλήματα που υπήρξαν κατά καιρούς μεταξύ της Ελλάδας και της συμμαχίας, η χώρα μας εξακολουθεί να είναι σύμμαχος των Η.Π.Α. και εντός του ΝΑΤΟ, καθώς, όπως υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της Δύσης, αυτό είναι κάτι που εξασφαλίζει στρατηγικά τη χώρα μας, καθώς εξαρτώμεθα σε απόλυτο βαθμό από τη Δύση.
Υπάρχουν πράγματα όμως που σηκώνουν συζήτηση, όσον αφορά τη σχέση μας με τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ και αυτά έχουν να κάνουν πρώτα από όλα με το πως η Ελλάδα διαχειρίζεται τη συμμετοχή της στον οργανισμό της Δυτικής Συμμαχίας και λιγότερο με το πως η συμμαχία και οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν την Ελλάδα.
Οι Η.Π.Α. είναι μία υπερδύναμη με υψηλότατες στρατιωτικές και βιομηχανικές δυνατότητες, οι οποίες προέρχονται από τον πληθυσμό τους, τους πόρους που διαθέτουν και φυσικά το οικονομικό τους σύστημα που τους επιτρέπει να έχουν τεράστια βιομηχανική δυνατότητα και επάρκεια. Για ένα τέτοιο κράτος, όλοι οι υπόλοιποι είναι φτωχοί συγγενείς όταν συγκρίνονται άμεσα μαζί του. Το μόνο που ανεβάζει, στα μάτια των Αμερικανών, την αξία μίας χώρας, είναι η θέση της στο χώρο και η οικονομική και στρατιωτική της δυνατότητα. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ΗΠΑ αλλά και για κάθε χώρα με status υπερδύναμης από τότε που υπάρχει πολιτισμός στον πλανήτη.
Οι Η.Π.Α. για παράδειγμα αν είχαν στο ζύγι την Ελλάδα με την Ιταλία, νομίζω δεν τίθεται ζήτημα του ποιον θα επέλεγαν για ευνόητους λόγους. Το ίδιο ισχύει και με άλλες χώρες. Αρκετές φορές έχει λεχθεί ότι οι Η.Π.Α. προτιμούν την Τουρκία από την Ελλάδα κρατώντας μία σχετική ισορροπία όμως, έτσι ώστε να διατηρούν και τις δύο χώρες εντός συμμαχίας. Η διαπίστωση αυτή είναι αληθής και λογική από την οπτική γωνία των Η.Π.Α. αφού η Τουρκία υπερέχει της Ελλάδας ως προς το χώρο και την οικονομική ισχύ, ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια. Η Τουρκία όμως επένδυσε σε αυτό καθώς ήταν παρούσα σε αρκετές επιχειρήσεις διαθέτοντας προσωπικό και συστήματα, τόσο στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, όσο και στα πλαίσια αμιγώς Αμερικανικών επιχειρήσεων, ενώ φρόντισαν να διαφημίζουν συνεχώς τον ρόλο που παίζει η βάση στο Ιντσιρλίκ και πόσο σημαντική είναι για τις Η.Π.Α. .
Με αυτή τη λογική, οι Τούρκοι κέρδισαν μεταχειρισμένα συστήματα, εύκολη πρόσβαση σε άλλα συστήματα και τεχνολογίες, καθώς και μειωμένο κόστος.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα φαίνεται ως η χώρα που πάντα αναμένει, σαν επαίτης στη γωνία, να της δοθούν πράγματα και μάλιστα επειδή η οικονομική της κατάσταση είναι συνήθως σε άσχημο επίπεδο, να της δοθούν με μεγάλη έκπτωση. Από καθαρή λογική, αυτό δε, μπορεί να συμβεί, όχι μόνο γιατί η κάθε εταιρεία που εμπλέκεται στο πρόγραμμα δε, γίνεται να «μπει μέσα» αντί να βγάλει κάποιο κέρδος από μία προμήθεια, αλλά και επειδή αυτό δημιουργεί πρόβλημα με άλλους πελάτες.
Η διαρκής προσπάθεια να δείχνουμε κακομοιριά και φτώχεια είναι παράγοντες που υποβιβάζουν την αξία της Ελλάδας και την καθιστούν σύμμαχο β’ διαλογής μαζί με ακόμα ένα πολύ σημαντικό παράγοντα: Την απροθυμία της Ελλάδας να εμπλακεί σε επιχειρήσεις μακριά από την πατρίδα, τόσο προς όφελος της συμμαχίας που μετέχει, όσο και των συμμάχων Η.Π.Α.
Ουκ ολίγες φορές έχει ζητηθεί από την Ελλάδα η εμπλοκή, μικρών σχετικά δυνάμεων, σε επιχειρήσεις υποστήριξης μακριά από τον ελλαδικό χώρο και το άμεσο περιβάλλον του και η Ελλάδα δεν έχει ανταποκριθεί. Πλην του Αφγανιστάν και του Κοσσόβου και κάποιων διευκολύνσεων στην κατασκευή νατοϊκών βάσεων στη Βουλγαρία, η Ελλάδα είναι απούσα από παντού.Υπό αυτό το πρίσμα, κανείς δεν είναι πρόθυμος να ανταποδώσει σε διευκολύνσεις και υλικό για υπηρεσίες που πρακτικά ποτέ δεν έλαβε όταν της ζήτησε.
Ακόμα ένα σοβαρό ζήτημα έχει να κάνει με το πώς η Ελλάδα διαπραγματεύεται τη συμμαχική σχέση της με μία χώρα και θα αναφέρουμε ως παράδειγμα τη συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με τις Η.Π.Α.. Η Ελλάδα θα μπορούσε να ζητήσει από τις Η.Π.Α., για την παροχή των βάσεων και των λοιπών διευκολύνσεων στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις και την παροχή 2 πλοίων, τα οποία θα αποτελούσαν την λεγόμενη ενδιάμεση λύση για το Πολεμικό Ναυτικό, με τη δέσμευση ότι τα πλοία αυτά θα συμμετείχαν και σε διασυμμαχικές αποστολές μακριά από την χώρα μας. Έτσι, ήταν πιθανό η Ελλάδα να αποκτούσε πλοία που χρειάζεται, θα συμμετείχε σε επιχειρήσεις εκτός Ελλάδας και θα μπορούσε μελλοντικά να ζητήσει επιπλέον διευκολύνσεις.
Εντούτοις, δεν φαίνεται η Ελλάδα να ζήτησε κάτι τέτοιο και αρκετοί θεωρούν ότι για να μας δοθεί ενδιάμεση λύση της προκοπής και λύση στα ναυπηγεία, πρέπει να πάρουν οι Αμερικανοί κάτι σαν “ταρίφα” και το πρόγραμμα νέων φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού. Αυτή η λογική, για την οποία δεν ευθύνεται κανείς άλλος πλην των εγχώριων χειριστών των ηνίων της χώρας, υποβιβάζει την Ελλάδα σε σύμμαχο β’ διαλογής σε όλα τα επίπεδα και το αποτέλεσμα είναι να λέμε πόσο κακοί είναι όλοι και δε βοηθούν την ανήμπορη Ελλάδα. Πρώτα ζητάμε, κάνουμε αυτό που μας αναλογεί και έπειτα, εφόσον δεν εισακουστούν τα αιτήματά μας ρίχνουμε τις ευθύνες στους υπόλοιπους και δρούμε αναλόγως, καθώς έτσι λειτουργούν οι διακρατικές σχέσεις για χιλιάδες χρόνια και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, επειδή η Ελλάδα έχει κρίση ταυτότητας ως προς τις διακρατικές της σχέσεις τα τελευταία 45 χρόνια.
Τα παραπάνω είναι αποτελέσματα μίας φοβικής νοοτροπίας, η οποία κυριαρχεί στον πολιτικό κόσμο της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, κατά τις οποίες η Ελλάδα ζητά επιμόνως να την προστατέψουν τρίτοι χωρίς η ίδια να χτίσει από μόνη της τις βασικές προϋποθέσεις που θα της επιτρέψουν να προστατευτεί με σχετική αυτάρκεια και έπειτα να ζητήσει και το κάτι παραπάνω.
