«Όταν ήρθε ο νόμος για τα υποχρεωτικά εμβόλια για τους υγειονομικούς μας στρίμωξαν κανονικά. Ήμουν από εκείνους που δεν ήθελαν με τίποτα να εμβολιαστούν. Φοβόμουν περισσότερο τις παρενέργειες από το εμβόλιο, παρά τον ίδιο τον κορωνοϊό. Αλλά φτάνουμε στο σημείο μηδέν που ή εμβολιάζεσαι ή σηκώνεσαι και φεύγεις.

Είχαμε έναν μήνα διορία και σκεφτόμασταν τι να κάνουμε. Να το πολεμήσουμε νομικά, να να να. Γύρω στις 20 Αυγούστου είχα εγκλωβιστεί, δεν είχα τη δυνατότητα να βγω σε αναστολή τον μισθό μου τον χρειαζόμουν.

Έκανα λοιπόν τον σταυρό μου πήγα στην εκκλησία που είχαμε στο νοσοκομείο και πήγα να εμβολιαστώ. Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ήταν το συναίσθημα να ΣΕ ΒΙΑΖΟΥΝΕ. Το να κάθεσαι σε μία καρέκλα, να σηκώνεις το μανίκι και να σου κάνουν κάτι που δεν επιθυμείς. Ήταν πολύ παράξενο συναίσθημα. Πήγα κάθισα στα 4 και με εμβολίασαν για να μην χάσω τη δουλειά μου».

Στη συνέχεια μίλησε και για τις παρενέργειες και τα περιστατικά με ασθενείς στα επείγοντα μετά από εμβολιασμούς, λέγοντας χαρακτηριστικά πως:

«είναι σαν να παίζεις τζόκερ, πολλοί δεν είχαν πάθει τίποτα. Υπήρχαν και περιστατικά που εμβολιάστηκαν, χρειάστηκαν να πάνε στα επείγοντα, είχαν λιποθυμήσει, σε άλλες εφημερίες μας είχαν έρθει με μουδιασμένα χέρια και πόδια, άλλοι έβγαζαν κάτι σαν καρούμπαλα και εξανθήματα σε διάφορες περιοχές του σώματος».

(φωτο:intime)