Μέσα στα νερά της Λίμνης κρύβονταν πολύ περισσότερα από όσα αρχικά νόμιζαν οι επιστήμονες
Για δεκαετίες, η Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη (Γκρέητ Σωλτ Λέηκ) στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρείτο ότι φιλοξενούσε επίσημα μόνο δύο ζώα πολυκύτταρης μορφής ζωής: γαρίδες αλμυρού νερού και μύγες αλμυρού νερού.
Εκτός από αυτό, μόνο βακτήρια και φύκια είχαν βρεθεί στα εξαιρετικά αλμυρά νερά της λίμνης.
Τώρα, οι επιστήμονες έχουν βρει μια τρίτη μορφή πολυκύτταρης ζωής που μπορεί επίσης να απορροφήσει μια μεγάλη ποσότητα αλατιού. Και κρύβεται στη λίμνη όλο αυτό το διάστημα.
Διασπώντας συστάδες λάσπης ανθρακικού ασβεστίου που ονομάζονται μικροβιαλίτες , χτισμένες από μικροοργανισμούς στην κοίτη της λίμνης, οι ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα επιβεβαίωσαν αυτό που υποψιάζονταν εδώ και καιρό οι βιολόγοι: Υπάρχουν σκουλήκια διαφόρων ειδών που στριφογυρίζουν κάτω από την επιφάνεια της λίμνης, μακριά από τα μάτια μας.
Είναι το πιο αλατούχο περιβάλλον στο οποίο έχουν βρεθεί ποτέ νηματώδη (τύπος σκουληκιών). Και αυτό λέει πολλά αφού τα νηματώδη ζουν σχεδόν σε κάθε ακραίο περιβάλλον στον πλανήτη Γη.
Οι βιολόγοι Julie Jung και Michael Werner ηγήθηκαν της ομάδας που ανακάλυψε τα σκουλήκια. Την άνοιξη του 2021, ξεκίνησαν ένα αυστηρό κυνήγι για τα πλάσματα σε ένα σημείο της λίμνης που είναι τρεις έως έξι φορές πιο αλμυρό από τον ωκεανό.
“Στην αρχή απλώς μάζευε δείγματα τμημάτων. Αλλά μετά, μόλις παρατηρήσαμε μικροβιαλίτες , φτυαρίσαμε μικρά κομμάτια από αυτά, προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε τα στρώματα και τα φέραμε πίσω στο εργαστήριο”, εξηγεί ο Jung.
Εκεί που άλλοι βιολόγοι είχαν αποτύχει, ο Γιουνγκ και ο Βέρνερ τα κατάφεραν.
Χρησιμοποιώντας μια ισχυρή τεχνική για τον διαχωρισμό μακρομορίων όπως το DNA, το RNA και τις πρωτεΐνες, οι βιολόγοι αναγνώρισαν ζωντανά νηματώδη σε κάθε τοποθεσία που συνέλεξαν δείγματα.
«Είχα ψάξει ο ίδιος εκεί για αυτούς, αλλά δεν έψαξα στα ίδια μέρη…» λέει ο βιολόγος Byron Adams από το Πανεπιστήμιο Brigham Young, ο οποίος συμβουλεύτηκε την ανακάλυψη.
«Ακόμα και σήμερα ανακαλύπτουμε αυτά τα καταπληκτικά πράγματα για αυτή τη λίμνη που βρίσκεται στο κατώφλι μας εδώ και 170 χρόνια».
Οι ερευνητές υποπτεύονται ότι αυτά τα κρυμμένα σκουλήκια τρέφονται με τα βακτήρια που ζουν και δημιουργούν αυτά τα στρώματα. Μπορούν επίσης να προστατεύσουν τα σκουλήκια από τον ήλιο και από το στέγνωμα όταν το νερό της λίμνης υποχωρεί.
Οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να καλλιεργήσουν τα νηματώδη στο εργαστήριο, οπότε για να καταλάβουν πώς επιβίωσαν, η ομάδα στράφηκε στον πιο μελετημένο στρογγυλό σκουλήκι από όλους: τον Caenorhabditis elegans .
Στο εργαστήριο, αυτό το πλάσμα τροφοδοτήθηκε είτε με βακτήρια E. coli είτε με τα βακτήρια που ζουν σε μικροβιακά στρώματα στη Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη. Στη συνέχεια, τα σκουλήκια εκτέθηκαν στο νερό της λίμνης, το οποίο είναι 50 φορές πιο αλμυρό από το συνηθισμένο βιότοπο του C. elegans .
Μετά από πέντε λεπτά, τα σκουλήκια που τρέφονταν με E. coli είχαν χαθεί. Αλλά όσοι είχαν κρατήσει μικρόβια από τη Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη, επιβίωσαν για περισσότερο από 24 ώρες.
«Δεν περιμέναμε ότι θα λειτουργήσει, αλλά έγινε», λέει ο Βέρνερ.
Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι υπάρχει κάτι σε αυτή τη συγκεκριμένη δίαιτα που επιτρέπει στους στρογγυλούς σκώληκες στην Γκρέητ Σωλτ Λέηκ να επιβιώσουν.
Οι γενετικές αναλύσεις υποδεικνύουν ότι έως και 80 διαφορετικά νηματώδη συλλέχθηκαν από υφάλμυρες και υπεραλατώδεις τοποθεσίες στη λίμνη.
Τρεις είναι από ένα γένος που ζει σε θαλάσσια και παράκτια ιζήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων δεν ταίριαζε με κανένα άλλο γνωστό γένος ή είδος νηματωδών.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτά τα νέα σκουλήκια είναι μοναδικά στη Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη, που δημιουργήθηκε μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αναπαραγωγικής απομόνωσης.
Ακριβώς όπως έχουμε ανακαλύψει αυτόν τον νέο βιότοπο και τα νέα του είδη, κινδυνεύουν να εξαφανιστούν για πάντα.
Σήμερα, η Γκρέητ Σωλτ Λέηκ είναι ένα κέλυφος αυτού που ήταν κάποτε . Καθώς το νερό εκτρέπεται για ανθρώπινη χρήση και το κλίμα στεγνώνει, οι όχθες υποχωρούν, εκθέτοντας τα μικροβιακά στρώματα στα στοιχεία και αυξάνοντας την αλατότητα του εναπομείναντος νερού. Λόγω της ξήρανσης της λίμνης, ο Βέρνερ και ο Γιουνγκ έπρεπε να εγκαταλείψουν τα καγιάκ τους και να χρησιμοποιήσουν ποδήλατα βουνού για να φτάσουν σε μερικές τοποθεσίες κατά τη διάρκεια ορισμένων εποχών.
Μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η λίμνη έχει λιγότερο από πέντε χρόνια πριν το οικοσύστημα της καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Ποιος ξέρει τι θα γίνει με τα σκουλήκια του σε εκείνο το σημείο.
«Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να κατανοήσουμε τον τρόπο σύνδεσης αυτής της κοινότητας και τα όρια στα οποία κατοικούν», καταλήγουν οι Werner, Jung και οι συνεργάτες τους.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences .
(photo: pixabay)
