Στην Α’ Τάξη του Ενιαίου Λυκείου τα παιδιά ασχολούνται στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών με τα “Κερκυραϊκά” του Θουκυδίδη. Το περισσότερο βάρος πέφτει στο συντακτικό, την γραμματική μετάφραση και πολύ λιγότερο στην ουσία του κειμένου.
Με τα Κερκυραϊκά, ο Θουκυδίδης διδάσκει για ένα μεγάλο εύρος συγκρούσεων, το οποίο παρατηρείται πιο συχνά από ότι ένας μεγάλος πόλεμος μεταξύ κρατών: Αυτό της υποκινούμενης εμφύλιας διαμάχης από μεγάλες δυνάμεις σε τρίτη μικρότερη χώρα, με την συμμετοχή και μικρών χωρών.
Επιγραμματικά
Με τον όρο «Κερκυραϊκά» εννοούμε τις πολιτικές αναστατώσεις και τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στην Κέρκυρα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στην περίπτωση της δημοκρατικής Κέρκυρας (Αριστερά της εποχής), όλα ξεκινούν λόγω του ανταγωνισμού των Κερκυραίων με την ολιγαρχική πόλη (δεξιά της εποχής) της Κορίνθου.
Η Κέρκυρα δεν συμμετέχει στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Επειδή υπήρξαν παλιότερα κάποιες προστριβές με την Κόρινθο, έχει συνάψει αμυντική συμμαχία με την Αθήνα, σε περίπτωση που κάποιος κάνει επίθεση στο νησί.
Διακόσιοι πενήντα Κερκυραίοι που είχαν συλληφθεί από τους Κορίνθιους παλιότερα, αφήνονται κάποια στιγμή ελεύθεροι να επιστρέψουν στο νησί τους με εγγύηση οχτακοσίων ταλάντων. Στην πραγματικότητα αυτοί οι Κερκυραίοι είχαν συνεννοηθεί με τους Κορίνθιους να λειτουργήσουν ως πράκτορες, φέρνοντας την Κέρκυρα στην Πελοποννησιακή Συμμαχία των ολιγαρχικών.
Γυρίζοντας λοιπόν στο νησί έπιαναν χωριστά έναν- έναν Κερκυραίο και τον κουβέντιαζαν πώς να αποστατήσει η πόλη από τους Αθηναίους. Κάπου εκεί ξεκινά η πορεία προς το χάος και την καταστροφή για τους Κερκυραίους με ανοιχτή αντιπαράθεση των ολιγαρχικών και δημοκρατικών και σταδιακή εμπλοκή Αθήνας και Σπάρτης (αντίπαλες μεγάλες δυνάμεις) με την αποστολή στόλου προς το νησί. Τελικά επικρατούν οι δημοκρατικοί με τη βοήθεια του Αθηναϊκού στόλου.
Ο ρόλος των Κορίνθιων…
Κορίνθιοι και Κερκυραίοι αποτελούν δύο μικρότερες πόλεις οι οποίες έχουν αντίθετα συμφέροντα και καταλήγουν σε πολεμική σύγκρουση, με τους Κορίνθιους όμως να κινούνται αρκετά πιο έξυπνα χρησιμοποιώντας τους ολιγαρχικούς αιχμάλωτους Κερκυραίους, ώστε να σπείρουν διχόνοια στην Κέρκυρα. Με πρόκληση χάους στην Κέρκυρα, οι Κορίνθιοι θα έπαιρναν αυτό που ήθελαν πιο εύκολα από ότι με πόλεμο, την επιστροφή δηλαδή της Κέρκυρας στην Συμμαχία που ανήκαν και αυτοί.
Ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων….
Η Αθήνα και η Σπάρτη είναι το δίπολο του ελληνικού χώρου της εποχής και επειδή κάθε σημείο του Ελλαδικού χώρου θεωρούσαν ότι τις αφορούσε εμμέσως λειτουργούσαν σαν τους καρχαρίες. Όταν μυρίζονταν αίμα έσπευδαν να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους την κατάσταση. Πόσο μάλλον αν όλα αυτά αφορούσαν το στρατηγικό νησί της Κέρκυρας μέσω του οποίου μπορείς να έχει τον έλεγχο των Στενών της Αδριατικής. Στο τέλος η σύγκρουση έγινε μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών. Και οι δύο δυνάμεις είχαν φροντίσει να έχουν τους δικούς τους ανθρώπους στο νησί για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και να παρέχουν όσα χρειάζονται από τακτικά και υλικά στην παράταξη που υποστήριζαν. Οι Αθηναίοι δε δίστασαν να διαθέσουν ακόμη και πλοία του στόλου τους για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των δημοκρατικών Κερκυραίων και όταν είδαν ότι η κατάσταση δε βαίνει καλώς, κινήθηκαν με μεγάλη ναυτική δύναμη και επέβαλλαν τη θέλησή τους στο νησί. Οι θηριωδίες των δημοκρατικών κατά των ολιγαρχικών Κερκυραίων είναι απόνερα της κατάστασης και σε αυτές τις θηριωδίες περισσότερο ρόλο παίζουν οι προσωπικές εμπάθειες παρά οι ιδεολογικές.
Σύγκριση των Κερκυραϊκών με Ελλάδα και Λιβύη
Η Λιβύη είναι ένα πεδίο αντίστοιχο της Κέρκυρας και η Ελλάδα δεν ανήκει στους μεγάλους παίκτες αλλά ανήκει σε αυτούς που έχουν συμφέροντα από την πολιτική κατάσταση στην Λιβύη (Κόρινθος). Το τουρκολιβυκό σύμφωνο προκάλεσε μία εγρήγορση στην Αθήνα η οποία αντελήφθη, έστω και αργά, ότι η Τουρκία κινείται εκτός της πεπατημένης για ακόμα μία φορά και οι κινήσεις της αυτές προκαλούν αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο. Η μη πρόσκληση της Ελλάδας στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου ήταν ηχηρό μήνυμα ότι κανείς δεν υπολογίζει την Ελλάδα στο ζήτημα. Η όλη στάση της Ε.Ε. (πλην της Γαλλίας) είναι από αδιάφορη ως αντίθετη στα Ελληνοκυπριακά συμφέροντα.
Η Ελλάδα έκανε ρελάνς καλώντας το Χαφτάρ στην Αθήνα αλλά η στήριξη της Ελλάδας έμεινε απλά στα λόγια. Για ακόμα μία φορά στην Ελλάδα θεωρούμε ότι οι μεγαλύτεροι παίκτες θα εξασφαλίσουν τα συμφέροντά μας και στην Λιβύη περιμένουμε τους Αιγύπτιους και τους Γάλλους να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά ,την στιγμή που η Τουρκία εξόφθαλμα υποστηρίζει με άνδρες και υλικό την πλευρά που θέλει να επικρατήσει έχοντας ήδη εξασφαλίσει τα ανταλλάγματα που θα αποκομίσει.
Η δήλωση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας κ. Ντόκου ότι η Ελλάδα επένδυσε στο Χαφτάρ αλλά αυτός μετράει μάλλον μέρες πολιτικά, ίσως δεν θα έπρεπε να λεχθεί σε μέσο ενημέρωσης, καθώς μεταφράζεται ως παραδοχή ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έκανε λάθος.
Έχουν περάσει σχεδόν 2.500 χρόνια από τότε που ο Θουκυδίδης περιέγραψε με σαφή τρόπο πως εξασφαλίζονται τα συμφέροντα κάποιου σε τρίτη χώρα και η Ελλάδα στη Λιβύη αποτυγχάνει γιατί πολύ απλά δεν έπραξε τίποτα ουσιαστικό για να εξασφαλιστεί. Η επιχείρηση “Ειρήνη” είναι μία φαρσοκωμωδία στην οποία στηρίχθηκε η Ελλάδα και καλυπτόμενη με ένα αιθέριο πέπλο Διεθνούς Δικαίου, θεώρησε ότι οι Τούρκοι θα σταματούσαν να στέλνουν άνδρες, οι οποίοι πολεμούν με την GNA του σύμμαχου της Άγκυρας Σάρατζ.
Η Ελλάδα περιορίστηκε σε χλιαρές κινήσεις διπλωματικού επιπέδου και σε μία επιχείρηση φαρσοκωμωδίας. Επένδυση στον Χαφτάρ θα ήταν η έμμεση εμπλοκή της Ελλάδας με αποστολή στρατιωτικών εκπαιδευτών και συμβούλων στον Χαφτάρ, η αναχαίτιση των τουρκικών μεταγωγικών αεροσκαφών, ακόμα και σε διεθνή εναέριο χώρο, μετά από διαμήνυση στον Ο.Η.Ε. ότι η Τουρκία παραβιάζει το εμπάργκο και μεταφέρει άνδρες και μέσα και τέλος η μεταφορά κρίσιμου υλικού.
Αυτό όμως δεν συνέβη, επειδή, μεταξύ άλλων, συνεχόμενες γενεές στην Α Λυκείου διδάχθηκαν επιφανειακά την “Κερκυραϊκή τραγωδία ” αντί του “Πως να εξασφαλίσετε τα συμφέροντα της χώρας σας σε τρίτο έδαφος”.
