Οι συντηρήσεις βασικών μέσων των Ενόπλων Δυνάμεων περνούν μέσα από τους διαγωνισμούς και τη Βουλή( όπου χρειάζεται ) ακολουθώντας την κείμενη νομοθεσία για τα προγράμματα αυτά.
Ο νόμος που διέπει αυτές και ανήκει στον πρώην Υπουργό Αμύνης Ευάγγελο Βενιζέλο από το μακρινό 2009, άλλαξε εν μέρη μόνο πέρυσι από τη νυν Κυβέρνηση και αρκετά εκ των προβλημάτων που υπήρχαν, συνεχίζουν να υφίστανται ακόμα, απόρροια του γεγονότος ότι ακριβώς δεν άλλαξε σε καίρια σημεία.
Το παράδειγμα των αεροσκαφών Έγκαιρης Προειδοποίησης ΕΜΒ-145 Eryeye, τα οποία έχουν μείνει χωρίς σύμβαση υποστήριξης εδώ και άνω των 12 ετών, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο πρόσφατος διαγωνισμός για τα πολύτιμα αυτά αεροσκάφη και για τον αεροπορικό και όχι μόνο, αγώνα, κηρύχθηκε άγονος τη στιγμή που τη συντήρηση του μέσου μπορεί να αναλάβει μόνο η κατασκευάστρια Saab. Ο νόμος βέβαια δεν επιτρέπει τις απευθείας αναθέσεις έργου ακόμα και αν υπάρχει μόνο μία εταιρεία που μπορεί να πραγματοποιήσει αυτό που ζητά η ΓΔΑΕΕ.
Βέβαια οι απευθείας αναθέσεις γίνονται όταν υπάρχει η πολιτική βούληση, κατά το δοκούν, όπως είναι η περίπτωση των Rafale. Δεν προηγήθηκε κάποιος διαγωνισμός για την επιλογή στον οποίο θα τίθονταν τα επιχειρησιακά κριτήρια, θα έρχονταν προσφορές κτλ. Αποφασίστηκε και.. διατάχθηκε και οι διαδικασίες έγιναν το συντομότερο δυνατό με την υπογραφή της σύμβασης προμήθειας με τις 3 διαφορετικές γαλλικές εταιρείες σε χρόνο 4.5 μηνών από τη ΔΕΘ 2020 όπου και ανακοινώθηκε το πρόγραμμα. Το πρόγραμμα βέβαια ψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία από τη Βουλή οπότε δεν υπήρχε αντιπολιτευτική γκρίνια.
Όλα τα υπόλοιπα όμως έγκειται στον νόμο περί εξοπλιστικών όπως η συντήρηση των μηχανών των φρεγατών κλάσης «ΥΔΡΑ» ΜΕΚΟ 200 ΗΝ του Πολεμικού Ναυτικού, αφού για να εγκριθεί το πρόγραμμα πρέπει να περάσει από τη Βουλή και εκκρεμεί από το 2018. Στην αναβληθήσα σύναξη της Επιτροπής Συμβάσεων για τα προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλής, το πρόγραμμα αυτό ήταν ενταγμένο στα υπό συζήτηση προγράμματα και φυσικά το πήρε και αυτό η μπάλα εξαιτίας της αναβολής.
Το ότι το ελληνικό Κράτος δε μπορεί να προχωρήσει με ευχέρεια προγράμματα ζωτικής σημασίας και δε μπορεί να τα διαχωρίσει από το γενικό νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τα εξοπλιστικά προγράμματα, είναι σοβαρό τροχοπέδη για τις Ένοπλε Δυνάμεις. Προγράμματα που αφορούν συντηρήσεις βασικών μερών των διαφόρων μέσων όπως είναι οι κινητήρες αεροσκαφών, πλοίων και οχημάτων, συντηρήσεις αισθητήρων κ.α. έπρεπε να περνούν από αρμόδιο όργανο των Ενόπλων Δυνάμεων μόνο για έλεγχο και με λιγότερη γραφειοκρατία αφού συνήθως, η ανάδοχος εταιρεία είναι μία συγκεκριμένη και όχι πολλές.
Το πρόβλημα εντείνεται και από τη φοβία στελεχών να μη βάλουν πουθενά τη λάθος υπογραφή που θα τους στείλει ίσως στο μέλλον να λογοδοτούν σε δικαστήριο με αποτέλεσμα, ζητήματα που είναι «καυτή πατάτα» να μην τα ακουμπά κανείς εκτός αν υπάρχουν πολιτικές διαβεβαιώσεις για να προχωρήσει τη διαδικασία άφοβα. Από τη στιγμή που οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν δικό τους σώμα Δικαιοσύνης, στελεχωμένο από στελέχη που βγαίνουν από την αντίστοιχη σχολή της ΣΑΣ, θα έπρεπε οι Ένοπλες Δυνάμεις να έχουν την αυτονομία να προτείνουν στο νομοθετικό σώμα (Βουλή) τη νομική διαδικασία που θα λειτουργεί αποτελεσματικά ως προς τον έλεγχο των τεκταινόμενων. Δυστυχώς, όταν αναλαμβάνει κάποιος εκτός Ενόπλων Δυνάμεων να θέσει νόμους για αυτές χωρίς να έχει επίγνωση του πως λειτουργούν τα πράγματα, τότε έχουμε μπερδέματα και από τη στιγμή που οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν Νομικό Σώμα, καλό είναι να συστηθεί με στελέχη αυτού και από τους 3 Κλάδους, σώμα το οποίο θα ελέγχει βασικά προγράμματα χωρίς την εμπλοκή π.χ. της Βουλής, για να προχωρούν γρηγορότερα οι διαδικασίες.
Τέλος και πιο σημαντικό, οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να κατανοήσουν ότι δε γίνεται να υπάρχουν ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις αν δεν έχουν τα απαραίτητα κονδύλια για τη συντήρηση των μέσων τους. Ισχυρός δεν είσαι μόνο αν έχεις 220 μαχητικά, 13 φρεγάτες και 800 άρματα στα χαρτιά, αλλά όταν μπορείς να έχεις λειτουργικό το 75-80 % αυτών όποτε χρειαστεί. Αισχρές και εγκληματικές καταστάσεις όπως με τα Mirage 2000 της Τανάγρας που είχαν αφεθεί στη μοίρα τους και πετούσαν ελάχιστα και ακόμα και ο Διοικητής της Πτέρυγας είχε παραιτηθεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα κυβερνητικής αδιαφορίας και της πολιτικής του «θα το ρισκάρουμε» για τα οποία κανονικά θα έπρεπε κάποιοι να δίνουν λόγο.
