Όπως γράφουν εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ:
Θεωρούμε ότι οι κλέφτες κάνουν την δουλειά τους όταν κανείς δεν κοιτάζει, όπως για παράδειγμα να διαρρήξουν ένα σπίτι ενώ οι ιδιοκτήτες λείπουν.
Αλλά οι πιο επιτυχημένοι κλέφτες έχουν κάνει την κλοπή τους σε κοινή θέα, σε μεγάλη κλίμακα, ενώ οι ιδιοκτήτες ήταν στο σπίτι και συχνά με την σιωπηρή έγκρισή τους.
Μια τέτοια κλοπή συνέβη όταν ο Woodrow Wilson υπέγραψε τον νόμο για την Federal Reserve (FED – Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) στις 23 Δεκεμβρίου 1913.
Σε μια κεντρική τράπεζα όπως η Fed, σύμφωνα με το Boilerplate, «σκοπός είναι να σταθεροποιήσει την οικονομία και να εξασφαλίσει ευημερία και «πλήρη απασχόληση». Οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων στην Fed επιλέγονται αναγκαστικά για την υπεράνθρωπη λαμπρότητα και την ουδετερότητά τους στην κρίση, δίνοντάς τους έτσι τα προσόντα να προσαρμόσουν το ποσό των χρημάτων που διαθέτουν οι τράπεζες έτσι ώστε να εξυπηρετούν με την σειρά τους τα συμφέροντα ενός κοινού που αριθμεί περίπου 330 εκατομμύρια ανθρώπων.
Με την βοήθεια αυτού του νόμου όμως, ορισμένα μέλη του κοινού δεν καρπώνονται τα οφέλη αυτής της πολιτικής —ή χειρότερα, καταλήγουν να χάσουν τις δουλειές τους, τις αποταμιεύσεις τους, τις επιχειρήσεις τους και τα σπίτια τους— .Με την Fed ως δανειστή έκτακτης ανάγκης, οι τραπεζίτες έριξαν την οικονομία σε πανικό τον δέκατο ένατο και τις αρχές του εικοστού αιώνα».
Άρα, υπάρχει μια άλλη πλευρά του χαρακτήρα της Fed που έρχεται σε αντίθεση με τη δημόσια εικόνα της και αποκαλύπτεται καλύτερα από τον τρόπο που ιδρύθηκε.
Το όνειρο των τραπεζιτών
Πριν από την ίδρυση της Fed, οι τραπεζίτες γενικά και η Wall Street ειδικότερα παραπονέθηκαν για την έλλειψη «ελαστικότητας» του αμερικανικού νομίσματος. Η «ελαστικότητα» σε αυτό το πλαίσιο είναι ένας από τους μεγάλους ευφημισμούς της ανθρώπινης ιστορίας. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτό το χαρακτηριστικό που λείπει του «σκληρού» χρήματος, όπως ο χρυσός ή το ασήμι, ήταν υπεύθυνο για τους πανικούς του 1873, του 1884, του 1893 και του 1907. Η προσφορά των νομισμάτων που βρίσκονταν πίσω από τα χαρτονομίσματα δεν μπορούσε να αυξηθεί όταν αυτό ήταν αναγκαίο. Ο χρυσός και το ασήμι λοιπόν λέγεται ότι είναι ανελαστικά. Εξαιτίας αυτής της ανελαστικότητας, ο θρύλος επέμενε ότι οι τράπεζες αντιμετώπιζαν πρόβλημα να καλύψουν την ζήτηση για αγροτικά δάνεια την εποχή της συγκομιδής, όπως εξηγεί ο G. Edward Griffin στο The Creature from Jekyll Island :
Για να προμηθεύσουν αυτά τα κεφάλαια, οι τράπεζες της χώρας έπρεπε να αφαιρέσουν τα ταμειακά τους αποθέματα τα οποία γενικά κατατέθηκαν στις μεγαλύτερες τράπεζες της πόλης. Αυτό μείωσε τα αποθέματα που διατηρούνταν στις πόλεις και ολόκληρο το σύστημα έγινε πιο ευάλωτο. Στην πραγματικότητα, αυτό το μέρος του μύθου είναι αληθινό, αλλά προφανώς κανείς δεν μπήκε στον κόπο να κάνει ερωτήσεις για την υπόλοιπη ιστορία.
Γιατί δεν γινόταν πανικός κάθε Φθινόπωρο αντί κάθε έντεκα χρόνια περίπου; Γιατί όλες οι τράπεζες δεν διατήρησαν επαρκή αποθεματικά για να καλύψουν τις απαιτήσεις των καταθετών τους; Και γιατί δεν το έκαναν αυτό όλες τις εποχές του χρόνου; Γιατί το να λέμε απλώς όχι σε ορισμένους αιτούντες δάνειο θα οδηγούσε σε χρεοκοπία εκατοντάδων τραπεζών;
Οι τραπεζίτες της Morgan και του Rockefeller στην Wall Street ονειρεύονταν να έχουν μια κεντρική τράπεζα που θα μπορούσε να παρέχει χρήματα όταν τα χρειαζόταν, ως «δανειστής έσχατης ανάγκης» (σ.σ. Προκειμένου να σκλαβώνουν λαούς με το χρήμα. Δεν τους ενδιαφέρει το κέρδος αλλά ο έλεγχος και ο καταναγκασμός). Μια κεντρική τράπεζα θα έλεγχε επίσης τον πληθωρισμό των τραπεζών. Εάν τα τραπεζικά αποθεματικά μπορούσαν να διατηρηθούν σε μια κεντρική τράπεζα και να καθιερωθεί ένας κοινός δείκτης αποθεματικών, τότε καμία τράπεζα δεν θα μπορούσε να επεκτείνει την πίστωση περισσότερο από τους ανταγωνιστές της, και επομένως δεν θα υπήρχαν χρεοκοπίες που να προκαλούνται από την αποστράγγιση του νομίσματος από τις υπερβολικά πληθωριστικές τράπεζες. Όλες οι τράπεζες θα λειτουργούσαν αρμονικά και θα υπήρχε ηρεμία και κέρδη για όλους.
Οι τραπεζίτες που ταξίδεψαν χίλια μίλια για να συναντηθούν στο νησί Τζέκιλ τον Νοέμβριο του 1910 κατάλαβαν ότι χρειάζονταν ένα καρτέλ για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Και χρειάζονταν την απειλή της κρατικής βίας για να λειτουργήσει το καρτέλ.
Έτσι, στην μυστική συνάντησή τους συμμετείχαν δύο πολιτικοί που υπηρέτησαν ως συνήγοροι των τραπεζιτών στην Ουάσιγκτον. Οι τραπεζίτες σχεδίαζαν να ιδρύσουν το καρτέλ τους κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων, ενώ το αμερικανικό κοινό ήταν ανέμελο και απασχολημένο με τις γιορτές, αν και για πολιτικούς λόγους καθυστέρησε μέχρι το 1913.
Το κοινό θα ήταν δύσκολο να πειστεί. Οι Αμερικανοί ήταν βαθιά καχύποπτοι για τη Wall Street και τα καρτέλ. Δεν εμπιστεύονταν οτιδήποτε μεγάλο σε επιχειρήσεις ή κυβέρνηση. Μια κεντρική τράπεζα που λειτουργεί προς όφελος των μεγάλων τραπεζών δεν είχε καμία πιθανότητα να γίνει νόμος, εκτός και αν δεσμευτεί η ίδια η Wall Street. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί, πιστευόταν ευρέως, μέσω μιας κυβερνητικής γραφειοκρατίας εποπτών.
Η Επιτροπή Πούτζο
Συχνές ομιλίες από τον γερουσιαστή του Ουισκόνσιν Ρόμπερτ ΛαΦολέτ και τον βουλευτή της Μινεσότα Τσαρλς Λίντμπεργκ προκάλεσαν την οργή του κοινού σχετικά με την «εμπιστοσύνη των χρημάτων». Ο LaFollette κατηγόρησε ότι ολόκληρη η χώρα ήταν υπό τον έλεγχο μόλις πενήντα ανδρών. Ο συνεργάτης της Morgan, George Baker, αμφισβήτησε τον ισχυρισμό, ισχυριζόμενος ότι δεν ήταν περισσότεροι από οκτώ άνδρες. Ο Λίντμπεργκ επεσήμανε ότι οι τραπεζίτες είχαν ελέγξει όλη τη χρηματοοικονομική νομοθεσία από τον Εμφύλιο Πόλεμο μέσω των μελών των επιτροπών.
Η κυβέρνηση, ενεργώντας (δήθεν) ως το ξίφος της δικαιοσύνης, αποφάσισε να δράσει, με τους περισσότερους να αγνοούν το γεγονός ότι ο δήμιος και ο κατηγορούμενος ήταν ένα και το αυτό (σ.σ. δίνουν το ΠΡΟΒΛΗΜΑ- δίνουν και την ΛΥΣΗ_). Ως απάντηση στις κατηγορίες, σχημάτισε μια νέα υποεπιτροπή, η οποία πραγματοποίησε ακροάσεις από τον Μάιο του 1912 έως τον Ιανουάριο του 1913.
Επικεφαλής της Επιτροπής Πούτζο ήταν ο βουλευτής της Λουιζιάνας Αρσέν Πούτζο, ο οποίος τότε θεωρούνταν ότι ήταν εκπρόσωπος του «πετρελαϊκού καταπιστεύματος». Οι ακροάσεις ακολούθησαν το συνηθισμένο μοτίβο, προβάλλοντας τεράστιες ποσότητες στατιστικών και μαρτυριών από τους ίδιους τους τραπεζίτες. Μολονότι οι ακροάσεις διεξήχθησαν σε μεγάλο βαθμό λόγω των κατηγοριών που προέβαλαν οι LaFollette και Lindbergh, κανένας από τους δύο άνδρες δεν επετράπη να καταθέσει.
Υπό την καθοδήγηση του Paul Warburg, του κύριου συντάκτη του σχεδίου του Jekyll Island, που στην ουσία έγινε ο νόμος για την Federal Reserve, οι τράπεζες παρείχαν 100 τοις εκατό χρηματοδότηση για κάτι που ονομάζεται National Citizens League, σκοπός του οποίου ήταν να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της βάσης υποστήριξης για το πνευματικό τέκνο, δηλαδή το προαναφερθέν σχέδιο, του Warburg.
Ο καθηγητής οικονομικών του Πανεπιστημίου του Σικάγο, J. Laurence Laughlin, τέθηκε επικεφαλής της προπαγάνδας, φαινομενικά για να φέρει κάποια υποτιθέμενη και άκρως φαινομενική αντικειμενικότητα στις συζητήσεις. Ο John D. Rockefeller, του οποίου οι εκπρόσωποι στο Jekyll ήταν ο γερουσιαστής Nelson Aldrich και ο πρόεδρος της τράπεζας Frank Vanderlip, είχε χρηματοδοτήσει το πανεπιστήμιο με 50 εκατομμύρια δολάρια.
Όταν η Fed άρχισε να λειτουργεί στα τέλη του 1914, ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για το σύστημα ήταν ο τραπεζίτης της Morgan, Μπέντζαμιν Στρονγκ Τζούνιορ, ένας από τους συμμετέχοντες στο νησί Τζέκιλ. Ο Στρονγκ υπηρέτησε ως πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης από την ίδρυσή της μέχρι τον θάνατό του στις 16 Οκτωβρίου 1928.
Από τότε η FED καταβροχθίζει την οικονομία και, όπως διαβάσατε στο ΕΛ, ετοιμάζει ΦΤΙΑΧΤΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΚΡΙΣΗ, προκειμένου να προχωρήσει η Μεγάλη Επανεκκίνηση!!!
