Στην προσπάθεια να κατανοήσουν καλύτερα τον αντίκτυπο του χρόνου της σωματικής δραστηριότητας στον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου, Ολλανδοί ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα φυσικής δραστηριότητας από συμμετέχοντες στην UK Biobank, σε περιόδους 7 ημερών με υπολογισμό της μέσης δραστηριότητας στο 24ωρο.

Στη συνέχεια, η ομάδα χρησιμοποίησε αυτά τα δεδομένα για να δημιουργήσει 4 διαφορετικές ομάδες σωματικής δραστηριότητας ανάλογα με την ώρα αιχμής της άσκησης: η ομάδα 1 γύρω στο μεσημέρι, η ομάδα 2 νωρίς το πρωί, η ομάδα 3 αργά το πρωί και η ομάδα 4 με απογευματινή αιχμή.

Η στατιστική ανάλυση χρησιμοποίησε μοντέλα που προσαρμόστηκαν για την ηλικία, το φύλο, το δείκτη μάζας σώματος και το κάπνισμα.

Συνολικά, 86.657 άτομα με μέση ηλικία 61,6 έτη (58% γυναίκες) συμπεριλήφθηκαν και παρακολουθήθηκαν για 6 χρόνια. Στη διάρκεια αυτών των ετών καταγράφηκαν 2.911 περιπτώσεις καρδιαγγειακής νόσου και 796 αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων.

Βρέθηκε ότι οι συμμετέχοντες που είχαν υψηλότερα επίπεδα πρωινής ή αργότερα πρωινής φυσικής δραστηριότητας (ομάδες 2 και 3), είχαν 11% (αναλογία κινδύνου, HR = 0,89, 95% CI 0,80-0,99) και 16% ( HR = 0,84, 95% CI 0,77-0,92) αντίστοιχα χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης καρδιαγγειακής νόσου σε σύγκριση με εκείνους που ανήκαν στην ομάδα 1.

Ωστόσο, μόνο εκείνοι στην ομάδα 3 (σωματική δραστηριότητα αργά το πρωί) είχαν σημαντικά μειωμένο κίνδυνο αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου (HR = 0,83, 95% CI 0,70-0,98), καθώς και συγκεκριμένα ισχαιμικού εγκεφαλικού επεισοδίου (HR = 0,79, 95% CI 0,64-0,97).

Τα ευρήματα δείχνουν τη δυνητική σημασία της χρονοδραστικότητας της άσκησης στην πρόληψη της καρδιαγγειακής νόσου.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό European Journal of Preventive Cardiology.

(με πληροφορίες από onmed. gr / photo: pixabay)