Από τον περασμένο Νοέμβριο έχουμε γίνει μάρτυρες διαφόρων περίεργων πραγμάτων όσον αφορά τη διαδικασία προμήθειας των νέων φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού με αποκορύφωμα τις δηλώσεις του Αμερικανού Πρέσβη για την αμερικανική πρόταση προς το Πολεμικό Ναυτικό.
Αμερικανική οπτική
Ο κ. Πρέσβης, αξιοσέβαστο πρόσωπο βεβαίως, είναι κρατικός λειτουργός του Αμερικανικού κράτους και εκφραστής των διπλωματικών και όχι μόνο, θέσεων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής όπως είναι και η υποχρέωσή του. Οτιδήποτε επομένως εκφράζει ο όποιος Αμερικανός Πρέσβης, είναι θέση των Ηνωμένων Πολιτειών και ως τέτοια πρέπει να λογίζεται.
Όταν λοιπόν ο κ. Πρέσβης αναφέρει ότι το Αμερικανικό Ναυτικό θεωρεί ότι τα προσφερόμενα πλοία HF2 είναι ότι πρέπει για το Πολεμικό Ναυτικό, τότε αυτό ισχύει και αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολεί. Μπορεί το Ναυτικό των ΗΠΑ να μη γνωρίζει ότι η ελληνική πλευρά επιθυμεί πλοία τα οποία θα έχουν κάποιες συγκεκριμένες δυνατότητες και εξοπλισμό; Προφανώς και το γνωρίζει αλλά και οι ΗΠΑ προώθησαν στην Ελλάδα την πρόταση της Lockheed Martin μάλλον όχι μόνο για επιχειρησιακούς λόγους αλλά και εταιρικούς, ζητήματα που αφορούν καθαρά το εσωτερικό των ΗΠΑ.
Η δήλωση επίσης ότι όπως η αναβάθμιση των μαχητικών F-16 Block 52 στο επίπεδο V ήταν ένα «stepping stone» για την πιθανή προμήθεια των F-35 από την Ελλάδα και το ίδιο συμβαίνει και με την προμήθεια των HF2(MMSC) για μελλοντική προμήθεια των FFG-C και συμμετοχή στο πρόγραμμά τους, δεν τιμά τις ΗΠΑ. Και δεν τις τιμά όχι μόνο γιατί για το F-35 π.χ. υπάρχουν χώρες που το προμηθεύτηκαν χωρίς την ύπαρξη των «stepping stones» όπως Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία και προτείνεται και στην Ελβετία, Φινλανδία, όσο και γιατί εδώ και καιρό η αμερικανική πλευρά διά στόματος του Πρέσβη της διατυμπανίζει ότι διανύουμε την περίοδο των καλύτερων ελληνοαμερικανικών σχέσεων των τελευταίων χρόνων.
Αν η Ελλάδα λοιπόν χρειάζεται προαπαιτούμενα για την απόκτηση ποιοτικών οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ ενώ διανύουμε την περίοδο των καλύτερων ελληνοαμερικανικών σχέσεων, τότε η Ελλάδα πρέπει να βρίσκεται χαμηλότερα στην εκτίμηση των ΗΠΑ εν συγκρίσει με όλους τους υπόλοιπους που προαναφέρονται ή χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ. Και εδώ ερχόμαστε στο γιατί οι ΗΠΑ βλέπουν υπό αυτό το πρίσμα την Ελλάδα καθώς η προμήθεια πλοίων με αυξημένες επιχειρησιακές δυνατότητες αναβαθμίζει το Πολεμικό Ναυτικό σε όλη την περιοχή και όχι μόνο έναντι της Τουρκίας.
Η θέση της Ελλάδας
Και εδώ ερχόμαστε στο πως η Ελλάδα τοποθετεί τον εαυτό της ως προς τους συμμάχους της. Είχαμε γράψει πριν κάποιο καιρό σε άρθρο μας εδώ: https://www.el.gr/war/ellas/symmachoi-v-dialogis-kati-poy-elachisto/ για χώρα Β’ διαλογής, αναφερόμενοι προφανώς στο πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει την πολιτική τον ξένων δυνάμεων απέναντί της. Δυστυχώς ότι γράφηκε στο άρθρο αυτό, επιβεβαιώνεται από τις δηλώσεις του κ. πρέσβη για το πρόγραμμα των φρεγατών τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://www.el.gr/war/ellas/evalan-ton-presvi-na-mas-peisei-piese/ καθώς το ότι οι ΗΠΑ λένε: “Γι αυτό το μέγεθος σας έχουμε, τέτοια πλοία να πάρετε” δεν τιμά πρωτίστως την Ελλάδα.
Η οποία Ελλάδα περιμένει συνέχεια από τους πιο μεγάλους να τη διευκολύνουν στις υποθέσεις που η ίδια αποτυγχάνει να χειριστεί από μόνη της ή δείχνει αδιαφορία και ουδετερότητα με αποτέλεσμα να μη λογίζεται ως πρέπει. Όταν άλλοι σύμμαχοι συμμετέχουν σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις ή σε επιχειρήσεις όπως καλή ώρα της Γαλλίας κατά των ισλαμιστών στο Μάλι, η Ελλάδα συνεχίζει να διατυμπανίζει ότι είναι πυλώνας σταθερότητας και μία φιλειρηνική χώρα υποδηλώνοντας εμμέσως ότι οι πολιτικοί της δεν αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος το οποίο προκύπτει επειδή ο πληθυσμός αγνοεί ότι αν θες πραγματική ενίσχυση σε ώρα ανάγκης από συμμάχους, πρέπει να τους βοηθάς και σε δικά τους θέματα εμπράκτως, στέλνοντας δικό σου κόσμο και μέσα σε επιχειρήσεις εκεί που χρειάζεται.
Όταν λοιπόν η Ελλάδα εμφανίζεται ως σύμμαχος χώρα των ΗΠΑ ενώ βρίσκεται μακριά από την πρώτη γραμμή του ΝΑΤΟ, δεν είναι δηλαδή μία χώρα όπως η Πολωνία και η Τουρκία, πρέπει να κάνει περισσότερα από αυτές για να εξασφαλίσει τη θέση της και το πως της συμπεριφέρονται οι σύμμαχοι. Γι αυτό όταν οι ΗΠΑ ζήτησαν ενεργή βοήθεια στο Ιράκ και οι Τούρκοι εμπλάκηκαν, πήραν “δώρο” πολλά συστήματα την ίδια ώρα που εντός Ελλάδας μιλούσαμε για “ιμπεριαλιστικές κινήσεις, φασισμό, ανθρώπινα δικαιώματα”. ΑΝ οι Τούρκοι μας επιτεθούν με τα όπλα που απέκτησαν γιατί δεν υπολόγισαν ανθρώπινα δικαιώματα, ιμπεριαλισμούς και λοιπές φαιδρότητες, να μην ξεχάσει κανείς να πει για τις κακές ΗΠΑ που προμήθευσαν τους Τούρκους όπλα, αντί να μιλήσει για την καταφανέστατη αποτυχία μας να υπάρχουμε ενεργοί στο διεθνές στερέωμα εκεί που μετράει περισσότερο, σε πεδία μαχών.
Δεν είναι ζήτημα των ΗΠΑ…
λοιπόν όταν η Ελλάδα αποτυγχάνει αν κάνει τα βασικά στην εξωτερική πολιτική και ζητά συνέχεια χωρίς να δίνει στους πιο ισχυρούς. Πόσες φορές μας ζητήθηκε να αποστείλουμε πλοία στον Κόλπο για τη φρούρηση των στενών του Ορμούζ και εμείς δε στείλαμε ούτε ναρκοθηρευτικό; Πόσες φορές πρέπει να μας ζητήσουν οι Γάλλοι να στείλουμε επιπλέον προσωπικό στο Μάλι; Θα πει κανείς ότι η Ελλάδα είχε εμπλακεί στο Αφγανιστάν και το Κόσοβο και στο δεύτερο ακόμα εμπλέκεται και η απάντηση είναι ότι αυτές τις κινήσεις δεν τις θυμάται κανείς και η διαδικασία της συμμετοχής σε συμμαχικές επιχειρήσεις πρέπει να ανανεώνεται.
Αυτές οι ερωτήσεις είναι βασικές καθώς η αποστολή προσωπικού και μέσων σε κάποιο σημείο της Γης για μακρό διάστημα και μακριά από το μητροπολιτικό έδαφος, απαιτεί σχεδιασμό και οργάνωση μαζί με τα κατάλληλα έξοδα. όταν επιχειρείς εκτός των μητροπολιτικών σου ορίων χρειάζεσαι και επιπλέον εξοπλισμό και μεγαλύτερα πλοία και περισσότερα μαχητικά και ιπτάμενα τάνκερ και πολλά ακόμα. Εφόσον δεν επιχειρείς εκτός της περιοχής σου, λέει και ο Αμερικανός για το νέο πρόγραμμα των φρεγατών σου ότι δε χρειάζεσαι μεγάλα πλοία που πηγαίνουν μακριά και είναι οπλισμένα σαν αστακοί και κάπως έτσι καταλήγουμε στο να μας προτείνουν πλοία τα οποία δε μας καλύπτουν. Αυτή είναι και μία εκ των οπτικών των ΗΠΑ για το ζήτημα των εξοπλιστικών προγραμμάτων μας. Η διατήρηση των ισορροπιών με την Τουρκία είναι μία άλλη συζήτηση, πιο περίπλοκη η οποία δεν ευνοεί την Ελλάδα με τους υπάρχοντες συσχετισμούς.
Ζήτημα αξιοπρέπειας..
είναι η Ελλάδα να καταφέρει να γίνει ενεργότατη στην περιοχή της με τη στήριξη των κατάλληλων χωρών και τη συμμετοχή της σε περισσότερες συμμαχικές επιχειρήσεις αλλά, και είναι βασικό αυτό, προμηθευόμενη εξοπλισμό ο οποίος θα μπορεί να στείλει τα ελληνικά συμφέροντα μακριά ανεξάρτητα αν οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί μείνουν αμετάβλητοι ή αλλάξουν τα επόμενα έτη.
Στην περίπτωση των νέων φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού, η Ελλάδα θα αγοράσει πλοία τα οποία θα μείνουν τουλάχιστον 40 έτη σε υπηρεσία, πρέπει να μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ιδιαίτερο περιβάλλον του Αιγαίου και άρα να είναι άρτια εξοπλισμένα σύμφωνα με τις ανάγκες της, και να μπορούν να μεταβούν με άνεση μακριά από την Ελλάδα για συμμετοχή σε συμμαχικές επιχειρήσεις με τον προηγμένο εξοπλισμό τους. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι η επιλογή σχεδίασης που μας καλύπτει και μία τέτοια δεν είναι η αμερικανική σχεδίαση.
Έπειτα η Ελλάδα πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση της ως προς τη γεωπολιτική θέση της ώστε στο μέλλον να μη χρειάζεται κανείς να της πεί για “stepping stones” όταν πρόκειται να αγοράσει ένα κύριο οπλικό σύστημα.
