Ένας πυγμάχος, αν θέλει να ανέβει στην κατάταξη και να κάνει πρωταθλητισμό, ξοδεύει δεκάδες ώρες της εβδομάδας στο ρινγκ προπονούμενος και προετοιμάζοντας τον εαυτό του, όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά, για τον επικείμενο αγώνα.
Κατά την προπόνηση και την προετοιμασία για τον αγώνα αποκωδικοποιείται ο αντίπαλος και οι τακτικές του, γίνεται προσπάθεια ο αθλητής να προσαρμόσει την στρατηγική του ανάλογα τον αντίπαλο που θα αντιμετωπίσει, να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του και να δώσει προσοχή στα δυνατά του σημεία, βελτιώνοντας ταυτόχρονα τις δικές του ικανότητες.
Η προετοιμασία έχει συγκεκριμένη και σύνθετη προετοιμασία. Η σειρά της προετοιμασίας καταρτίζεται με βάση τις δυνατότητες του αντιπάλου και ταυτόχρονα τις δυνατότητες του ιδίου του πυγμάχου.
Σας κάνουμε μάθημα πυγμαχίας; Όχι φυσικά! Όλα τα παραπάνω ισχύουν, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, όταν αναφερόμαστε σε κρατικές οντότητες με Ένοπλες Δυνάμεις.
Εντοπίζονται ο εχθρός ή οι εχθροί και με βάση αυτούς χτίζονται οι οροφές και οι βάσεις των ενόπλων δυνάμεων, η διάταξή τους, ο εξοπλισμός τους και οι τρόποι αντιμετώπισής αυτών. Επομένως, ο καθορισμός του ποιός είναι ο εν δυνάμει εχθρός και οι πληροφορίες που περιβάλλουν αυτόν είναι ο πρώτος και σημαντικότερος παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη.
Θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα σε αυτή την κατεύθυνση:
- Η Ελλάδα του 1936 θεωρούσε ως βασικό και μελλοντικό εχθρό την Βουλγαρία, της οποίας οι δυνατότητες ήταν γνωστές από τις προηγούμενες συγκρούσεις των Βαλκανικών πολέμων και του Α’ Π.Π. Ο Ελληνικός Στρατός οργανώθηκε και επένδυσε με γνώμονα την απειλή αυτή. Κατευθύνθηκαν κονδύλια προς την οχύρωση των βόρειων περιοχών και η οροφή του στρατού ήταν τέτοια που να καλύπτει τις απαιτήσεις απέναντι σε αυτό τον εχθρό. Όταν το 1939 προέκυψε η Ιταλία ως πιθανός εχθρός και μάλιστα από την περιοχή της Αλβανίας, ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξει σχεδίαση χρόνων σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ελληνική κυβέρνηση του 1936 δε μπορούσε να γνωρίζει προφανώς τι θα αντιμετώπιζε το 1939.
- Αντίθετα, η Αρμενία τα προηγούμενα χρόνια γνώριζε την απειλή που θα αντιμετώπιζε καθώς το 2016 στη σύντομη αψιμαχία με τους Αζέρους, αντιμετώπισαν μερικά UAVs, γνωρίζοντας πως υπάρχουν προς απόκτηση στις αγορές οπλισμού από το Ισραήλ. Παρόλα αυτά, δεν κινήθηκαν όπως έπρεπε τα χρόνια πριν τη σύρραξη του 2020, αγοράζοντας δηλαδή και οι ίδιοι ανάλογα συστήματα, καλύτερα «εργαλεία» ηλεκτρονικού πολέμου και παρεμβολών απέναντι στα drones και αναδιάταξη της αμυντικής γραμμής τους. Την ολιγωρία αυτή την πλήρωσαν με μία ταπεινωτική ήττα η οποία κόστισε αρκετά σε εδάφη και σε αίμα για το έθνος τους.
Συμπερασματικά, η προετοιμασία για πόλεμο γίνεται μόνο κατά την ειρήνη και γίνεται με βάση την γνώση που έχεις για τον αντίπαλο, από τα υλικά που χρησιμοποιεί, τους αριθμούς που μπορεί να παρατάξει και τις τακτικές που θα ξεδιπλώσει.
Με θλίψη λοιπόν διαβάζουμε ότι η Κύπρος στον προϋπολογισμό της για το 2021, θα ξοδέψει για την Άμυνα το… τρομερό ποσό των …100 περίπου εκ. ευρώ. Την στιγμή δηλαδή που η Τουρκία έχει στρατεύματα σε 5 χώρες, έχει γεωτρύπανα και ερευνητικά να κόβουν βόλτες στην ΑΟΖ της Κύπρου και διεξάγει πολέμους, προκαλώντας διπλωματικά στα Βαρώσια, η Λευκωσία θεωρεί ότι μπορεί να το… ρισκάρει!!!
Το βασικότερο σκέλος της προετοιμασίας, ενώ υπάρχει εγνωσμένη απειλή, είναι η χρηματοδότηση γιατί όλα εξαρτώνται από αυτή. Αν η Κύπρος θέλει να προετοιμαστεί και να αποφύγει τον πόλεμο, τα 100 εκ δεν αρκούν. Ακόμα και η Ελλάδα η οποία διένυσε μία 10ετία καταστροφικού αυτοαφοπλισμού, ανεβάζει κατακόρυφα τον προϋπολογισμό της για την άμυνα το 2021.
Από το να υπάρχει μία διαρκής μοιρολατρία και λύπη για τα Βαρώσια που καταπατούνται όπως και η ΑΟΖ, αλλά και για το ότι η Τουρκία κατέχει το 37% του νησιού, καλό θα ήταν οι αδερφοί Κύπριοι να αποφάσιζαν να σοβαρευτούν και να υποστηρίξουν καλύτερα την άμυνά τους. Ότι ισχύει για την Ελλάδα, ισχύει και για την Κύπρο ακόμα περισσότερο.
Si vis pacem, para bellum
