Καθώς τα χρόνια κυλούν, προσπάθησα πολλές φορές να εντοπίσω το αορίστως απόμακρο αλλά και ασαφές όριο της ηλιθιότητας εκείνων που γράφουνε τους νόμους και τις διατάξεις.
Η Ελλάδα, είναι το πιο ακατάλληλο μέρος για να το κάνει κανείς αυτό, για δύο λόγους.
1. Ελάχιστοι νόμοι και διατάξεις γράφονται στην Ελλάδα, αφού έρχονται ανέκαθεν από έξω μαζί με τα μνημόνια, τα οποία άρχισαν από την επανάσταση του ΄21 και μετά και χωρίς να σταματήσουν ποτέ, συνοδεύουν κάθε δάνειο που έχουμε πάρει.
2. Σε καθημερινή βάση, οι Έλληνες βγάζουν τουλάχιστον μία τροποποίηση για κάθε νόμο ή διάταξη, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει κανείς με ακρίβεια, αν αυτό που κάνει είναι νόμιμο, ή όχι.
Όλοι αυτοί οι νόμοι και οι διατάξεις, διαρκώς αλληλοαναιρούν ο ένας τον άλλο και είναι τόσο αλλοπρόσαλλοι και παράλογοι, που κάνουν την ζωή όσων θέλουν να κάνουν οποιαδήποτε επιχείρηση στην Ελλάδα μαρτυρική.
Παράδειγμα 1ο: Έστω ότι έχεις ένα αγροτεμάχιο 5 στρεμμάτων , εκτός σχεδίου και εντός, όπως λέγεται, ζώνης και θέλεις να κάνεις μία αποθήκη και το κομμάτι της γης που έχεις έχει πλάτος 31 μέτρα. Αν θέλεις να κάνεις εκεί μία αποθήκη, πρέπει να απέχει η αποθήκη 15 μέτρα από τα άκρα του οικοπέδου, οπότε θα έχει πλάτος μόνο ένα μέτρο και μήκος 140 μέτρα. Άρα δεν γίνεται και το οικόπεδο (αγροτεμάχιο) είναι άχρηστο.
Η αιτιολογία είναι το ότι η αποθήκη μπορεί να πάρει φωτιά και να κινδυνεύσουν τα γειτονικά κτίσματα.
Ωστόσο, αν θέλει κανείς στο ίδιο οικόπεδο να κάνει ένα κέντρο πυρηνικών ερευνών, ή ένα σφαγείο γουρουνιών , γεμάτα πυρηνικά απόβλητα και ακαθαρσίες και στριγκλιές χοίρων, αρκεί να απέχει από τα άκρα του οικοπέδου μόνο μισό, ξαναλέω μισό, μέτρο.
Παράδειγμα 2ο: Έστω ότι θέλει κάποιος να ανοίξει ένα απλό και ταπεινό μπακάλικο, πρέπει να το ανοίξει, μόνο σε περιοχές που είναι αμιγώς περιοχές με σπίτια και όχι περιοχές με επαγγελματικούς χώρους. Αυτό όμως ισχύει από τον περασμένο Δεκέμβριο, γιατί πριν επιτρεπότανε, αλλά με το 4ο μνημόνιο τώρα μπορεί μέσα σε διάρκεια μόνο τριών μηνών να ξαναλλάξει ο νόμος και να επιτρέπεται.
Θα μπορούσα να συνεχίσω επ΄ άπειρον αφού οι αλλαγές και οι παραλογισμοί συνεχίζονται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν που γράφω και δεν θα τους γράψω ποτέ όλους.
Όταν λοιπόν ο Έλληνας αντιμετωπίζει αυτό το κράτος εγκληματία , μάλλον το κράτος που είναι παράφρονας εγκληματίας, καταλαβαίνετε, ότι εκπαιδεύεται όπως ένας κομμάντο που περνάει ναρκοπέδια, στα οποία οι νάρκες αλλάζουν διαρκώς θέση από μόνες τους.
Έτσι όταν πάει ο Έλληνας στο εξωτερικό, για παράδειγμα στην Ουγκάντα, που είναι ένα κράτος μοντέλο σε σχέση με την Ελλάδα, είναι αυτονόητο να διαπρέψει αφού μπορεί να προσαρμοστεί στις όποιες σταθερές συνθήκες που επικρατούν εκεί και να διαπρέψει.
