Έτσι ξερά, αλλά τι να πρωτοπώ καλέ μου φίλε για σένα; 

Έφυγες, αλλά κανείς δεν θα ξεχάσει ένα ΑΝΘΡΩΠΟ, που για να αποδώσουμε το μέγεθος της κλάσης και του χαρακτήρα του, πρέπει να γράψουμε τη λέξη με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Ένα πατριώτη, ένα μπεσαλή, ένα πρόσωπο αγαπητό από όλους.

Πράγμα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί στις μέρες μας.

Στα τόσα χρόνια που σε γνώριζα φίλε μου, όπου και αν ανέφερα το όνομά σου, τα πρόσωπα των ανθρώπων φωτιζότανε. Το πως το κατόρθωσες αυτό δεν ξέρω, αλλά ο καλός Θεός σου έδωσε τη χάρη από ότι φαίνεται.

Ο αγαπημένος μου φίλος Γιώργος Κολωκοτρώνης, σκεπάστηκε σήμερα από το χώμα της αγαπημένης του Ελλάδας.

Γεννήθηκε το 1940 σε στιγμές μαύρες. Πάλεψε σαν  οικογενειάρχης και πατέρας με αυταπάρνηση για τους ανθρώπους του και μας θεωρούσε όλους ανθρώπους του. 

Τώρα που έφυγε, ξανά στιγμές μαύρες  ζούμε, αλλά το φωτεινό παράδειγμα του πατριωτισμού και της ανθρωπιάς του, θα μας θυμίζει ότι υπάρχει Θεός, που ευλογεί μερικούς ανθρώπους για να βοηθούν εμάς τους υπόλοιπους σε δύσκολες στιγμές.

Ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που ανέφερα στην εκπομπή μου, γιατί τον αισθανόμουνα πράγματι δικό μου άνθρωπο, όπως κι αυτός με αισθανότανε εμένα, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.

Στον ΑΝΤΕΝΝΑ το πάντα γελαστό σου πρόσωπο, θα λείψει σε όλους.

Όσο θα μπορώ να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, θα σε θυμάμαι φίλε και θα λέω σε όλους τι σημαίνει να είναι κανείς ΑΝΘΡΩΠΟΣ σαν το Γιώργο τον Κολοκoτρώνη. 

Αντίο φίλε και καλό Παράδεισο.

Μετά τιμής και ευγνωμοσύνης,

Λιακόπουλος Δημοσθένης