Ήταν ένας πολεμικός χορός, πιθανότατα δωρικής καταγωγής, που μνημονεύει τη γενναιότητα και την επιδεξιότητα στο πεδίο της μάχης. Άρχισε να χρησιμοποιείται ως μια μορφή πολεμικής εκπαίδευσης, με τους χορευτές να κουβαλούν όλο τον στρατιωτικό εξοπλισμό τους: πανοπλία, ασπίδα, δόρυ και κράνος.
Χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι δίδασκαν τα παιδιά τους από την ηλικία των πέντε ετών στην τέχνη του πολέμου. Αλλά και από τους Αθηναίους, που το εξασκούσαν στα γήπεδα πάλης ως μέρος της προπόνησης του γυμνασίου, και σε πολλές άλλες πόλεις του ελληνικού κόσμου.
Υπάρχουν τρεις μυθικές εκδοχές για την προέλευση του Πυρρίχιου χορού. Η πρώτη λέει ότι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κρόνου, πριν από τους Τιτανικούς πολέμους και όταν ο Δίας ήταν ακόμη μωρό, οι Κουρήτες χόρευαν γύρω από τον μικρό θεό κάνοντας δυνατό θόρυβο με τα όπλα και τις ασπίδες τους για να εμποδίσουν τον Κρόνο, που καταβρόχθιζε τα παιδιά του. ακούγοντας το κλάμα του βρέφους.
Η δεύτερη εκδοχή αφηγείται ότι κατά την ταφή του βασιλιά Κυζίκου, ο νεότερος από τους Αργοναύτες, ακολουθώντας τις οδηγίες του Ορφέα, χόρευε οπλισμένος και σε παράταξη, κουνώντας τα ξίφη και τις ασπίδες του για να διώξει τις κραυγές των κατοίκων που θρηνούσαν τον μονάρχη τους.
Τέλος, ο τρίτος μύθος λέει ότι κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Τροίας, ο Αχιλλέας χόρεψε τον Πυρρίχιο σε μια ξύλινη εξέδρα πριν παραδώσει το σώμα του Πάτροκλου στις φλόγες της κηδείας ή ότι ο Πύρρος, γιος του Αχιλλέα, χόρεψε αυτόν τον ρυθμό κάτω από τα τείχη της Τροίας, γιορτάζοντας τον θάνατο του Ευρυπύλου.
Στο διάλογό του Νόμοι , ο Πλάτωνας περιγράφει τον Πυρρίχιο χορό ως έκφραση πολέμου, διαφορετική από τους ειρηνικούς χορούς. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, αυτός ο χορός, που εκτελείται με τη συνοδεία του [ήχου του αυλού], μιμείται αμυντικές κινήσεις για την αποφυγή χτυπημάτων και βλημάτων, όπως αποφυγή, σκύψιμο, άλμα και υποχώρηση, καθώς και επιθετικές κινήσεις, όπως βολή βελών, ρίχνοντας ακόντια, και χτυπήματα. Ο Πλάτωνας τονίζει την ευθύτητα και την ένταση των σωμάτων και της ψυχής των χορευτών, που εκδηλώνεται στην ευθυγράμμιση των άκρων τους.
Ο πολεμικός χορός είναι διαφορετικός από τον ειρηνικό και δικαίως μπορεί να ονομαστεί πυρρίχιος. Το τελευταίο μιμείται τους τρόπους αποφυγής χτυπημάτων και βλημάτων πέφτοντας ή υποχωρώντας, ή πηδώντας στην άκρη, ή ανυψώνοντας ή πέφτοντας. Επίσης οι αντίθετες στάσεις που είναι αυτές της δράσης, όπως, για παράδειγμα, η μίμηση της τοξοβολίας και του ακοντισμού, καθώς και κάθε είδους χτυπήματα. Και όταν η μίμηση είναι γενναίων σωμάτων και ψυχών, και η δράση είναι άμεση και μυώδης, δίνοντας ως επί το πλείστον μια ευθεία κίνηση στα μέλη του σώματος, αυτό είναι το αληθινό είδος.
Ο Στράβων αποδίδει τη δημιουργία του Πυρρίχιου χορού (ή τουλάχιστον τη μουσικοποίησή του) στον Θαλή της Κρήτης, έναν μουσικό και λυρικό ποιητή που τον εισήγαγε στους Σπαρτιάτες. Ο Θαλής, που καταγόταν από το νησί της Κρήτης, είχε λάβει πρόσκληση από τον Λυκούργο, τον Σπαρτιάτη νομοθέτη, να εγκατασταθεί στην πόλη του.
Ωστόσο, οι Σπαρτιάτες πίστευαν ότι ο χορός είχε δημιουργηθεί από τους Διόσκουρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τα δίδυμα αδέρφια της μυθικής Ελένης που πυροδότησε τον Τρωικό πόλεμο.
Ο Λουκιανός πίστευε ότι ήταν ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, που επινόησε αυτό το είδος Πυρρίχιου χορού, αφού ονομαζόταν Πύρρος (που σημαίνει «ξανθός»).
Στον Πυρρίχιο χορό αναφέρεται και ο Ξενοφών στα έργα του, όπου βρίσκουμε την παλαιότερη περιγραφή των κινήσεών του:
Μόλις όμως τελείωσε η σπονδή, και έψαλλαν τον ύμνο, πρώτα κάποιοι Θράκες σηκώθηκαν και χόρεψαν υπό τον ήχο ενός αυλού, πηδώντας ψηλά στον αέρα με πολλή ευκινησία και κραδαίνοντας τα ξίφη τους, ώσπου επιτέλους ο ένας χτύπησε τον άλλον, και όλοι νόμιζαν ότι ήταν πληγωμένος ο άλλος για τα καλά, τόσο έξυπνα και καλλιτεχνικά έπεσε, και φώναξαν οι Παφλαγόνες. Τότε ο άνδρας που είχε χτυπήσει, του έγδυσε τα χέρια του άλλου και έφυγε τραγουδώντας τον Σιτάλκα, ενώ άλλοι Θράκες τον πήραν τον άλλον, ο οποίος ήταν ξαπλωμένος σαν νεκρός, αν και δεν είχε γρατσουνιστεί.
Αναφέρει επίσης μια πιο ελαφριά εκδοχή, η οποία χορευόταν στα συμπόσια και στην οποία συμμετείχαν και γυναίκες:
Οι Παφλαγόνες έμειναν έκπληκτοι βλέποντας όλους αυτούς τους χορούς να παίζονται από ένοπλους. Ο Μίσους, παρατηρώντας την έκπληξή τους, έπεισε έναν από τους Αρκάδες, που είχε μια χορεύτρια, να του επιτρέψει να τη φέρει, κάτι που έκανε, αφού την έντυσε με την πιο όμορφη ενδυμασία που μπορούσε να πάρει και της έδωσε μια ελαφριά ασπίδα. Χόρεψε τον Πυρρίχιο χορό με μεγάλη ευκινησία, ώστε ακούστηκαν δυνατά παλαμάκια, και οι Παφλαγόνοι ρώτησαν αν η γυναίκα πολέμησε και με τα στρατεύματά της. Οι άλλοι απάντησαν ότι αυτοί ήταν που έδιωξαν τον βασιλιά από το στρατόπεδό του. Έτσι τελείωσε το θέαμα εκείνης της βραδιάς.
Η συμμετοχή των γυναικών στον Πυρρίχιο χορό έγινε ευρέως διαδεδομένη σε όλη την Ελλάδα, αν και αρχικά φαίνεται ότι μόνο η Σπάρτη επέτρεπε στις γυναίκες να τον εκτελούν, συνήθως γυμνές.
Ο Αθηναίος ο Ναυκράτης, που έγραψε στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., αναφέρει ότι στην εποχή του ο Πυρρίχιος χορός ασκούνταν μόνο στη Σπάρτη, αφού είχε εγκαταλειφθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα:
Οι πυρρίχιες κινήσεις συνίσταντο στην τοποθέτηση του ενός ποδιού ακριβώς μπροστά από το άλλο ή του ενός ποδιού «προκαλώντας» το άλλο, ενώ το σώμα στο σύνολό του διατηρούσε έναν όρθιο και κάθετο άξονα σε σχέση με την επιφάνεια του χορού.
Έτσι, το κίνημα πρόβαλλε μια αίσθηση βαδίσματος και ορμής, σταθερής αποφασιστικότητας και κομψότητας, με κινήσεις χεριών και χεριών που θα μπορούσαν να είναι λεπτές ή βίαιες, διατηρώντας πάντα την επίδραση της στρατιωτικής ψυχραιμίας και της κυριαρχίας του χώρου.
Ο Πυρρίχιος χορός άφησε το στίγμα του στον ελληνικό πολιτισμό ανά τους αιώνες. Ο Λόρδος Byron το αναφέρει στο ποίημά του Childe Harold’s Pilgrimage , επαινώντας την ικανότητά του να δυναμώνει ψυχές και καρδιές.
Σήμερα, οι Έλληνες του Πόντου είναι αυτοί που έχουν διατηρήσει την παράδοση του Πυρρίχιου χορού, χωρίς πανοπλία και σε σχηματισμό κύκλου ή ευθείας γραμμής. Αυτή την εκδοχή, με 63 χορευτές, μπορούσε να δει κανείς στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004.
photo: pixabay
