Με το όνομα Tainrakuasuchus bellator, το πλάσμα ηλικίας 240 εκατομμυρίων ετών ήταν ένα θηρευτικό ζώο με αμυντικό μηχανισμό που τον κατατάσσει στην ομάδα Pseudosuchia, τους πρώτους συγγενείς των σύγχρονων κροκοδείλων και αλιγάτορων.

Η ανακάλυψη αποκαλύπτει έναν τρομερό κυνηγό που έζησε κατά την Τριαδική Περίοδο. Ερευνητές από το Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Σάντα Μαρία λένε ότι ο Tainrakuasuchus bellator έφτανε σε μήκος περίπου 2,4 μέτρα και ζύγιζε περίπου 60 κιλά.

Σύμφωνα με τη μελέτη, το ερπετό βασιζόταν στην ταχύτητα και την ακρίβεια για να κυνηγήσει. Χρησιμοποιούσε τον μακρύ λαιμό του και τις γρήγορες κινήσεις του για να πιάνει το θήραμα και στη συνέχεια το παγίδευε με αιχμηρά, κυρτά δόντια.

«Αυτό το ζώο ήταν ένα ενεργό αρπακτικό, αλλά παρά το σχετικά μεγάλο μέγεθός του, ήταν κάθε άλλο παρά ο μεγαλύτερος κυνηγός της εποχής του, με το ίδιο οικοσύστημα να φιλοξενεί γίγαντες μήκους έως και επτά μέτρων», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας, Δρ. Ροντρίγκο Τεμπ Μίλερ.

Ο Δρ. Μίλερ εξήγησε ότι τα μέλη της ομάδας Pseudosuchia ήταν ποικίλα αρπακτικά ζώα. «Τα Pseudosuchia ήταν μια ποικιλόμορφη ομάδα ζώων ικανά να αντιμετωπίσουν εύρωστα θηράματα, καθώς και μικρούς κυνηγούς που ειδικεύονταν στο να πιάνουν γρήγορα ζώα», είπε.

Πρόσθεσε ότι ο Tainrakuasuchus bellator μπορεί να μοιάζει με δεινόσαυρο σε περιστασιακούς παρατηρητές, αλλά βασικά σκελετικά χαρακτηριστικά τον κάνουν να ξεχωρίζει. «Αν και η εμφάνισή του μοιάζει επιφανειακά με αυτή ενός δεινόσαυρου, ο Tainrakuasuchus bellator δεν ανήκει σε αυτήν την ομάδα.

Ένας από τους πιο σαφείς τρόπους για να το διακρίνουμε από τους δεινόσαυρους έγκειται στη δομή της λεκάνης, όπου τα χαρακτηριστικά των αρθρώσεων του ισχίου και του μηριαίου οστού είναι πολύ διαφορετικά.

Ανακαλύφθηκε στη νότια Βραζιλία
Ο Δρ Μίλερ και η ομάδα του ανακάλυψαν τα απολιθώματα τον Μάιο του 2025 κατά τη διάρκεια ανασκαφής στον δήμο Ντόνα Φραντσίσκα στη νότια Βραζιλία.

Τα λείψανα περιελάμβαναν τμήματα της κάτω γνάθου, της σπονδυλικής στήλης και της πυελικής ζώνης.

Η εργαστηριακή προετοιμασία αποκάλυψε ένα ζώο καλυμμένο με προστατευτικές οστέινες πλάκες που ονομάζονται οστεόδερμα, παρόμοιες με αυτές που παρατηρούνται στους σύγχρονους κροκόδειλους.

Αν και τα άκρα του δεν έχουν διατηρηθεί, οι ερευνητές πιστεύουν ότι κινούνταν στα τέσσερα όπως οι στενοί συγγενείς του.

Το όνομα Tainrakuasuchus συνδυάζει τις λέξεις Guarani tain (δόντι) και rakua (μυτερό) με την ελληνική λέξη suchus (κροκόδειλος), που αναφέρεται στα αιχμηρά του δόντια.

Το όνομα του είδους bellator, που σημαίνει «πολεμιστής» στα λατινικά, τιμά τον λαό του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ και την ανθεκτικότητά του μετά τις πρόσφατες πλημμύρες στην περιοχή.

Ένας σύνδεσμος μεταξύ διαφορετικών ηπείρων

Ο Δρ. Μύλερ χαρακτήρισε την ανακάλυψη ως «εξαιρετικά σπάνια» και είπε ότι παρέχει περαιτέρω στοιχεία για την αρχαία σύνδεση μεταξύ Βραζιλίας και Αφρικής κατά την Τριαδική Περίοδο, όταν και οι δύο ήταν μέρος της υπερηπείρου Παγγαία.

«Τα απολιθώματα που βρήκαμε υποβλήθηκαν σε μια σχολαστική διαδικασία προετοιμασίας στο εργαστήριο, κατά την οποία αφαιρέθηκε προσεκτικά ο περιβάλλοντας βράχος», είπε.

Μετά από αυτό, η ομάδα συνειδητοποίησε ότι το δείγμα αντιπροσώπευε ένα νέο είδος που συγγενεύει στενά με ένα που βρέθηκε στην Τανζανία.

«Αυτή η σύνδεση μεταξύ ζώων από τη Νότια Αμερική και την Αφρική μπορεί να γίνει κατανοητή υπό το πρίσμα της παλαιογεωγραφίας της Τριαδικής Περιόδου», δήλωσε ο Δρ Μύλερ.

«Εκείνη την εποχή, οι ήπειροι ήταν ακόμη ενωμένες, γεγονός που επέτρεπε την ελεύθερη μεταφορά σε περιοχές που τώρα χωρίζονται από ωκεανούς».

Η ανακάλυψη, πρόσθεσε, υπογραμμίζει πόσο ποικίλα και πολύπλοκα ήταν τα οικοσυστήματα πριν καν εμφανιστούν οι πρώτοι δεινόσαυροι

« Η ανακάλυψη του Tainrakuasuchus bellator αντιπροσωπεύει την πολυπλοκότητα του οικοσυστήματος εκείνη την εποχή, με διαφορετικά είδη ψευδοσουχίας να ποικίλλουν σε μέγεθος και στρατηγικές κυνηγιού που καταλαμβάνουν συγκεκριμένες οικολογικές θέσεις.»

(photo: pixabay)