Αλλά ο συγκεκριμένος ξεχωρίζει για το μεγάλο του μέγεθος και τη μικρή ηλικίατου.

Ο κρατήρας σχηματίστηκε κατά την Ολόκαινο εποχή, όταν τελείωσε η τελευταία εποχή των παγετώνων, πριν από περίπου 11.700 χρόνια.

Με βάση μετρήσεις της διάβρωσης του εδάφους σε κοντινή απόσταση, οι ερευνητές εκτιμούν ότι δημιουργήθηκε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του πρώιμου έως μέσου Ολοκαίνου.

Με διάμετρο μεταξύ 820 και 900 μέτρων και βάθος 90 μέτρων, επισκιάζει τον κρατήρα Μάχα των 300 μέτρων της Ρωσίας, ο οποίος προηγουμένως ήταν η μεγαλύτερη γνωστή δομή πρόσκρουσης του Ολόκαινου.

Η εύρεση ενός τόσο ογκώδους, καλοδιατηρημένου κρατήρα είναι εκπληκτική δεδομένου του κλίματος της περιοχής. Η επαρχία Γκουανγκντόνγκ ταλαιπωρείται από συχνούς μουσώνες, έντονες βροχοπτώσεις και υψηλή υγρασία, ακριβώς τις συνθήκες που επιταχύνουν τη διάβρωση και θα έπρεπε να έχουν εξαλείψει προ πολλού κάθε ορατό κρατήρα.

Ωστόσο, ο κρατήρας Jinlin παραμένει αξιοσημείωτα άθικτος, διατηρημένος μέσα σε παχιά στρώματα φθαρμένου γρανίτη που προστάτευαν τη δομή του από τα στοιχεία της φύσης.

Τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την προέλευσή του έγκεινται στις λεπτομέρειες. Μέσα στον γρανίτη, οι ερευνητές βρήκαν πολλά θραύσματα χαλαζία που εμφάνιζαν χαρακτηριστικά επίπεδης παραμόρφωσης και μικροσκοπικά χαρακτηριστικά που χρησιμεύουν ως γεωλογικά αποτυπώματα γεγονότων πρόσκρουσης.

«Στη Γη, ο σχηματισμός χαρακτηριστικών επίπεδης παραμόρφωσης στον χαλαζία οφείλεται μόνο στα έντονα κύματα που δημιουργούνται από τις κρούσεις ουράνιων σωμάτων», – ο Ming Chen, επικεφαλής συγγραφέας του Κέντρου Προηγμένης Έρευνας για την Επιστήμη και την Τεχνολογία Υψηλής Πίεσης στη Σαγκάη.

Αυτά τα χαρακτηριστικά σχηματίζονται υπό ακραία πίεση μεταξύ 10 και 35 γιγαπασκάλ, ξεπερνώντας κατά πολύ οτιδήποτε μπορούν να δημιουργήσουν οι ίδιες οι γεωλογικές διεργασίες της Γης.

Καμία ηφαιστειακή έκρηξη, σεισμός ή τεκτονική κίνηση δεν δημιουργεί τόσο έντονα, εστιασμένα κρουστικά κύματα. Μόνο η υπερταχύτητα της σύγκρουσης ενός αντικειμένου εκτός Γης έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η πρόσκρουση οφείλεται σε μετεωρίτη και όχι σε κομήτη, καθώς ένας κομήτης θα είχε σκάψει έναν κρατήρα πλάτους τουλάχιστον 10 χιλιομέτρων.

Ωστόσο, δεν έχουν ακόμη διαπιστώσει εάν αποτελούνταν από σίδηρο ή πέτρα, και χρειάζεται να γίνει περαιτέρω έρευνα. Αλλά η ανακάλυψη ήδη αμφισβητεί προηγούμενες υποθέσεις σχετικά με τη συχνότητα και την κλίμακα των πρόσφατων συγκρούσεων.

Η επιφάνεια της Γης θεωρητικά αντιμετωπίζει ίσες πιθανότητες προσκρούσεων παντού, ωστόσο οι γεωλογικές διαφορές σημαίνουν ότι τα στοιχεία της πρόσκρουσης διαβρώνονται με ποικίλους ρυθμούς.

Μερικοί κρατήρες εξαφανίζονται εντελώς, ενώ άλλοι, όπως ο Jinlin, επιβιώνουν. Αυτό δημιουργεί μια στρεβλή εικόνα της ιστορίας των συγκρούσεων με μετεωρίτες στον πλανήτη.

ΠΗΓΗ: Universe Today

(photo: pixabay)