καταθέτει μια εκπαιδευτικός και μητέρα που πέρασε οκτώ ώρες εκεί για ένα ιατρικό επείγον της κόρης της. Η ίδια περιγράφει με γλαφυρότητα την απαξίωση των υγειονομικών που έχουν ξεπεράσει τα όριά τους υπηρετώντας το εθνικό σύστημα υγείας και η οποία πηγάζει τόσο από τους πολίτες όσο και από την Κυβέρνηση.
Γράφει αναλυτικά:
« Λοιπόν… Χθες, από τις 15:00 μέχρι τις 23:00 διημέρευσα στο ΤΕΠ του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων μαζί με την κόρη μου. Χαλάλι, μιας και η ιατρική επιστήμη απεφάνθη ότι δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Πάει αυτό… Η επιστήμη, όμως, απεφάνθη και κάτι ακόμα… Ότι η ίδια νοσεί. Και ταλαιπωρείται.
Και παρακμάζει κάτω από το βάρος κυβερνητικών επιλογών αλλά και της «δαήμονος» κοινωνίας η οποία, όλα τα γνωρίζει, όλα τα “σφάζει” και όλα τα “μαχαιρώνει”… Στο 8ωρο που κλείσαμε χθες στο ΤΕΠ και εφόσον ήδη από το πρώτο δίωρο το παιδί μου δεν πονούσε πλέον, είχαμε την δυνατότητα να παρατηρήσουμε και το 8ωρο (το ποιο;) του υγειονομικού. Κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον -ειδικά για το βλαστάρι μου- αφού παίρνοντας το πτυχίο της θα ανήκει στην οικογένεια των υγεινομικών. Κάθε 10 δεύτερα, περνούσε τρέχοντας-ασθμαίνοντας από μπροστά μας ένας γιατρός ή ένας νοσηλευτής. ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ, λέμε.
Άλλοτε κρατώντας χαρτομάνι εξετάσεων, άλλοτε αίμα από εξετάσεις και τα λοιπά συναφή εμπριμέ… Αλλά κάθε 5 δεύτερα αντιστοίχως, όμως, ένας Ελληνάρας φώναζε, έβριζε, κατέβαζε ευαγγέλια, συνόψεις και ψαλμούς. Μία και μοναδική φορά, μία γιατρός της πρώτης διαλογής (ξέρω μόνον ότι την λένε Χρυσάννη, αν κάποιος άλλος την ξέρει προσωπικά, να την ευχαριστήσει και από μένα που γιατροπόρεψε τόσο ευγενικά και ενδελεχώς το παιδί μου, στην αρχή) απήντησε σε έναν εκ των μυρίων μαινόμενων: «Άνθρωπέ μου, είμαι τρίτη μέρα 8 το πρωί με 12 το βράδυ. Κάνω υπομονή. Κάντε κι εσείς…».
Όταν το ακούσαμε αυτό με την κόρη μου κρέμασε η σιαγόνα μας και ξεδιπλώθηκε η γλώσσα σαν χαλί, όπως τα καρτούν… Και η απάντηση του Ελληνάρα; «Δεν με νοιάζει. Δουλειά ΣΟΥ είναι».
Αντιπαρέρχομαι τον ενικό αν και ως εκπαιδευτικός μού “έγδαρε” το αφτί. Αυτό ήταν ένα από τα περιστατικά. (Αυτά των κάθε 5 δευτερολέπτων) Κάποια στιγμή, μία νοσηλεύτρια κατέρρευσε μπροστά μας. Από κούραση… Γιατί κάποιος αποφάσισε ότι πρέπει να δουλεύει για δύο… Γιατί ο ανεμβολίαστος υγειονομικός δεν θα κάνει καλά την δουλειά του και θα πρέπει να απομακρυνθεί.
Λες και η κυρία Χρυσάννη (καλή της ώρα) αν δεν ήταν εμβολιασμένη δεν θα πρόσεχε το παιδί μου τόσο. Και το λέω εγώ που είμαι εμβολιασμένη. Τρις. Και τα παιδιά μου το ίδιο. Και αν παραστεί ανάγκη και δεκατρείς. Αλλά αν χρειαστώ βοήθεια σε οτιδήποτε θα απευθυνθώ στην κατάλληλη ειδικότητα. Όχι στο εμβόλιο. Οι περιστάσεις που ζούμε, ανέδειξαν περίτρανα ότι ο κόσμος δεν έχει απλώς εξαγριωθεί. Έχει ΕΞΑΧΡΕΙΩΘΕΙ… Επειδή, οι περισσότεροι, μέσες άκρες, έχουμε ένα πτυχίο, έχουμε λόγο (ενίοτε και έργο) στην δουλειά του άλλου. Αυτό το βλέπω καθημερινά και στο σχολείο. Είσαι μηχανικός; Εχεις λόγο για τον βαθμό του παιδιού σου. Είσαι ψυχολόγος; Έχεις λόγο για το αν πρέπει να πάρει αποβολή το παιδί σου. Και εκατοντάδες ακόμα…
Για ένα τρίμηνο χειροκροτούσαμε τους υγειονομικούς (και τους εκπαιδευτικούς, τους υπαλλήλους του Δήμου, των σούπερ μάρκετ, κλπ…) για την προσφορά τους στην κοινωνία. Θυμηθήκαμε να τους σεβαστούμε. Αμέσως μετά, ξεχάσαμε να τους σεβόμαστε, τους βρίσαμε, τους κυνηγήσαμε, τους δείραμε ιδίοις χερσίν ή με την βοήθεια των ΜΑΤ και στο κάτω-κάτω «δουλειά ΣΑΣ είναι…»
Λυπάμαι και ντρέπομαι πρώτα από όλα για τον εαυτό μου, για την κοινωνία μου, για την χώρα μου. Από τα ελάχιστα που μπορώ να κάνω είναι να εμφυσώ στα παιδιά μου (βιολογικά και σχολικά) τον σεβασμό ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ… Και να τα μαθαίνω να τον απαιτούν για τα ίδια. Και να τα διδάσκω τα αυτονόητα: “Ευχαριστώ”, “Παρακαλώ”, “Συγγνώμη” Ευχαριστώ την Χρυσάννη στην Διαλογή Ευχαριστώ την Ευαγγελία στο ΤΕΠ Χειρουργικού.
Ευχαριστώ την Χρυσή στο Γυναικολογικό. Ευχαριστώ την Αναστασία μου για την υπομονή της…»
(Zarpanews)
