Με τις μνήμες ακόμα νωπές ο σύζυγος της νεκρής 37χρονης εγκύου από την Αλεξανδρούπολη συνεχίζει τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις της υπόθεσης, καθώς δεν αφήνουν, λόγω κορωνοϊού, πολίτες να προσέχουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα με αποτέλεσμα τον θάνατο!!!!!!!
Υπενθυμίζεται πως το βράδυ της Τετάρτης, 14.4.2021 η 37χρονη έγκυος ένιωσε έντονους πόνους στην κοιλιά και μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο. Παρόλα αυτά ο άντρας της δεν μπόρεσε να μείνει κοντά της λόγω εφαρμογής πρωτοκόλλου κορωνοϊού.
Προσπαθούσε να επικοινωνεί μαζί της συνεχώς μέσω του τηλεφώνου, ωστόσο το πρωί η άτυχη γυναίκα σταμάτησε να απαντάει στα τηλεφωνήματα του. Ο ίδιος θεώρησε πως η γυναίκα του κοιμόταν. Δυστυχώς όμως το πρωί της Τετάρτης διαπιστώθηκε ο θάνατος της όπως και του βρέφους που κυοφορούσε!!!
Θύματα και η μητέρα και το μωρό.
Ο σύζυγός της μίλησε για εγκληματική αμέλεια τονίζοντας πως θα κάνει ότι είναι δυνατό για να δικαιωθεί: «Έφυγε άδικα πάνω στις μεγαλύτερες χαρές της. Εγώ θέλω να κάνω ό,τι θα έκανε η ίδια. Η ίδια δεν θα άφηνε να περάσει έτσι όλο αυτό. Αυτό το κάνω για την μνήμη της. Θα κάνω ό,τι είναι δυνατό για να δικαιωθεί», είχε δηλώσει.
Ο ιατροδικαστής, καθηγητής Παύλος Παυλίδης, ο οποίος διενήργησε την νεκροψία – νεκροτομή είπε «από διαπιστώσαμε ότι η γυναίκα πέθανε από αιμορραγία. Έχει σταλεί υλικό για πλήρη ιστολογικό και τοξικολογικό έλεγχο, προκειμένου να διαπιστώσουμε τη γενεσιουργό αιτία της αιμορραγίας».
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ!!!
Ένα μήνα μετά, ο σύζυγος συνεχίζει τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις της υπόθεσης η οποία αυτή την περίοδο βρίσκεται στο στάδιο της προανάκρισης και αναμένονται τα πρώτα συμπεράσματα:
«Εύχομαι κανείς να μην βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση, καμία ζωή να μην χαθεί τόσο άδικα όπως χάθηκε η ζωή της συζύγου μου και του παιδιού μας. Δεν είναι όμως ο σκοπός να προβληθεί το δικό μου δράμα και της οικογένειά μας. Για εμάς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, βιώνουμε την απώλεια κάθε μέρα κάθε ώρα σαν να συμβαίνει τώρα.
Το να συμβεί ένα ατύχημα, το να είναι κάποιος άρρωστος και να μην μπορεί να γίνει κάτι για να σωθεί, είναι ένα τραγικό γεγονός αλλά μπορείς να πεις ότι κάναμε ότι μπορούσαμε. Το να εμπιστεύεσαι όμως δυο ζωές, χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας, στα χέρια των ιατρών και μάλιστα σε ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο και το πρωί να σου λένε ότι είναι και οι δύο νεκροί, όχι δεν μπορεί, όχι δεν γίνεται να συμβαίνει, όχι δεν πρέπει να ξανασυμβεί.
Πέρα λοιπόν από το δράμα που βιώνουμε υπάρχουν και δυο σημαντικές πτυχές αυτού του γεγονότος:
Η πρώτη είναι η απόδοση των ευθυνών. Είναι δεδομένο ότι έγιναν πολλά εγκληματικά λάθη από τους ιατρούς βγάζοντας μια διάγνωση που δεν συμφωνούσε με την κλινική εικόνα. Δεν έλαβαν υπόψιν τους ούτε τις μικροβιολογικές εξετάσεις που έλεγαν ότι δεν είναι αυτό που αυτοί πίστευαν, αλλά ούτε και τον υπέρηχο που έδειχνε ακριβώς την αιτία των πόνων και της κατάστασης που οδήγησε στο μοιραίο. Δεν έδωσαν σημασία στα λόγια της συζύγου μου που τους έλεγε να ελέγξουν την προηγούμενη επέμβαση που είχε κάνει και τελικά εκεί ήταν το πρόβλημα, χάθηκε πολύτιμος χρόνος στο να την κοιτάνε σε ημιλιπόθυμη κατάσταση χωρίς να κάνουν κάτι. Ο τρόπος νοσηλείας της ήταν παντελώς λάθος: απομονωμένη σε ένα απομακρυσμένο δωμάτιο χωρίς συνοδό και με χωρίς ουσιαστική επιτήρηση.
Όταν λοιπόν σου λένε ότι πρέπει να αφήσεις τον άνθρωπό σου στα δικά τους χέρια και να αποχωρήσεις γιατί αυτοί μπορούν να τον προσέξουν καλύτερα από σένα και κάνουν ακριβώς το αντίθετο, αυτό είναι έγκλημα και μάλιστα κακουργηματικού χαρακτήρα. Δεν ήξεραν τι να κάνουν, γιατί από επιλογή τους δεν είδαν τις εξετάσεις, γιατί από επιλογή τους αγνόησαν τα αποτελέσματα του υπέρηχου, γιατί από επιλογή τους μπήκε στην απομόνωση σε αυτή την κατάσταση, γιατί από επιλογή τους πήγαν για ύπνο, γιατί τελικά από επιλογή τους έφυγαν δύο ζωές.
Η δεύτερη πτυχή είναι η λειτουργία του νοσοκομείου.
Ένα τριτοβάθμιο νοσοκομείο, δηλαδή ένα νοσοκομείο που μπορεί να εξυπηρετήσει μικρότερα νοσοκομεία σε δύσκολες περιπτώσεις που όταν ένας ειδικός ιατρός του μικρότερου νοσοκομείου κρίνει ότι δεν έχει την εμπειρία να αντιμετωπίσει ένα περιστατικό, θα το στείλει στο ΠΓΝΑ. Αυτό συμβαίνει με τη λογική ότι στο ΠΓΝΑ θα βρίσκονται οι έμπειροι ειδικοί. Έτσι υποτίθεται είναι τουλάχιστον τα πράγματα. Η κατάσταση όμως είναι τραγική, υπάρχουν εφημερίες σε κλινικές, που δεν υπάρχει στο νοσοκομείο ούτε καν ένας ιατρός που να υπηρετεί ως ειδικός, μόνο ειδικευόμενοι! Αυτό δεν γίνεται ούτε σε κέντρο υγείας μικρού χωριού, σε μια τέτοια ημέρα λοιπόν τύχαμε και εμείς. Υπάρχει κλινική με μόνο δυο νοσηλεύτριες το βράδυ για όλους τους ασθενείς και μάλιστα η υπεύθυνη να έχει μόλις ένα χρόνο εμπειρίας και να μην είναι καν μόνιμη, χωρίς δηλαδή ουσιαστική εμπειρία, και με τους ιατρούς να έχουν πάει για ύπνο και να μην σηκώνουν τα τηλέφωνα. Σε μια τέτοια μέρα τύχαμε και εμείς. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είμασταν εμείς άτυχοι ή είναι τυχεροί αυτοί που επιβιώνουν.
Αν ήταν εκεί κάποιος να την προσέχει και να ειδοποιήσει τους γιατρούς δεν θα είχε σωθεί η γυναίκα;;; Πόσες άλλες περιπτώσεις θανάτων ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ;;;;
