Η υποστήριξη του μεγαλύτερου στόλου παγκοσμίως χρειάζεται έναν τεράστιο όγκο υποδομών οι οποίες περιλαμβάνουν τις προβλήτες ελλιμενισμού, δεξαμενές για τη συντήρηση των πλοίων, υπόστεγα επιδιορθώσεων, γερανούς, επιπλέον κτήρια διοίκησης και από πίσω μία τεράστια εφοδιαστική αλυσίδα η οποία συντηρεί το στόλο των 300 και πλέον πλοίων παντός είδους και μεγέθους.

Το Αμερικανικό Ναυτικό δεν έχει μόνο πλοία αλλά και αεροναυτικές δυνάμεις δηλαδή έχει και αεροπορικές βάσεις μέσα στις ναυτικές της οι οποίες με τη σειρά τους υποστηρίζουν τα αεροσκάφη με τα οποία επιχειρεί το Αμερικανικό Ναυτικό, με το απαραίτητο τεχνικό προσωπικό, αποθήκες ανταλλακτικών και πυρομαχικών, κτίρια διοίκησης κ.α.

Τα δε αμερικανικά ναυπηγεία υποστηρίζουν το στόλο στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους αν απαιτηθεί ενώ μερικές βάσεις έχουν οι ίδιες και δεξαμενές για το δεξαμενισμό των πλοίων.

Από το Β’ Π.Π. και τη συνολική, αποτυχημένη, προσπάθεια των Ιαπώνων να καταβάλλουν τις αμερικανικές αεροναυτικές δυνάμεις, έγινε σαφές ότι η κτηνώδης βιομηχανική ισχύς των Η.Π.Α. μπορεί να αναπληρώνει τα πλοία σε ταχύτατους ρυθμούς όπως επίσης και να επισκευάζει όσα πλήττονται ή έχουν βλάβες σε σύντομο χρόνο.

Αυτό σημαίνει ότι μία χώρα που θέλει να κερδίσει την παγκόσμια κυριαρχία από τις Η.Π.Α. θα πρέπει είτε να βυθίζει πλοία με ρυθμό μεγαλύτερο από αυτόν με τον οποίο παράγονται, είτε να κάνει το πιο απλό και να ρίξει πυρηνικά στις βάσεις και τα ναυπηγεία ώστε να καταστραφούν οι υποδομές μαζί με το τεχνικό προσωπικό. Γενικά η λογική χρησιμοποίησης των πυρηνικών είναι ακριβώς αυτή και όχι απλά μία προσβολή στο κέντρο του Μανχάταν ή της Μόσχας. Αν καταστρέψεις ολοσχερώς τις υποδομές του αντιπάλου, τότε χαμηλώνεις και τη δυνατότητά του να συνεχίσει να διεξάγει πόλεμο.