Κανείς από την οικογένεια του ΠΑΟΚ, 23 χρόνια τώρα, δεν έχει αφήσει έξι ονόματα να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου… Χαράλαμπε, Δημήτρη, Χριστίνα, Αναστάσιε, Γιώργο, Κυριάκο η αγάπη σας για τον ΠΑΟΚ σας έφερε εδώ, σας άφησε εδώ, συνέχισε παραπέρα και αποτέλεσε παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στα τέσσερα γράμματα για όσους κάθονται δίπλα στις θέσεις σας, θυμούνται τις εκδρομές σας και δακρύζουν όταν γυρίζουν σ’ εκείνο το δύσκολο βράδυ του Οκτωβρίου του ‘99.

Η αγαπημένη συνήθεια, ο εθισμός στην λατρεία του «Δικεφάλου», σας οδήγησε να ανεβείτε τις σκάλες του διώροφου πούλμαν που θα σας πήγαινε στο ΟΑΚΑ για το ματς με τον Παναθηναϊκό στις 3 Οκτωβρίου. Και πήγατε, φωνάξατε, πανηγυρίσατε το γκολ του Νάγκμπε για το 1-1 και βολευτήκατε στις θέσεις σας για το ταξίδι της επιστροφής.

Τα ξημερώματα το λεωφορείο είχε πια ησυχάσει, η κούραση ήταν μεγάλη, όπως κάθε φορά που ‘’καταπίνατε’’ εκατοντάδες χιλιόμετρα σε μια μέρα, μόνο και μόνο για να είστε εκεί, δίπλα στον ΠΑΟΚ, να τού δείχνετε τι θα πει αφοσίωση, να «εκπαιδεύετε» με την αυταπάρνησή σας όποιον νέο έμπαινε στην οικογένειά μας…

Η αλλαγή του οδηγού δεν έγινε αντιληπτή, ήταν όμως μοιραία… Σε μια αδέξια προσπέραση δύο μόλις χιλιόμετρα από τα διόδια των Τεμπών, ο έλεγχος χάθηκε και το λεωφορείο του συνδέσμου Κορδελιού βρέθηκε στο κενό…

Έχουν διατυπωθεί χιλιάδες «γιατί», έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες αναμνήσεων από όσους γλίτωσαν από το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη. Για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ εξάλλου η μνήμη είναι βασικό συστατικό της διατήρησης του χαρακτήρα και των αξιών που ένωσαν τόσες χιλιάδες ψυχών να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, να χειροκροτούν το ίδιο έμβλημα, να θυσιάζουν και να θυσιάζονται…

Προστέθηκε άλλο ένα σύνθημα από τότε, παιδιά. Θα το τραγουδούσατε κι εσείς, αν δεν ήταν για εσάς: ‘’Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…’’. Απερίγραπτο ρίγος… Να νιώθετε περήφανοι που εκείνη τη στιγμή γίνονται πραγματικά όλοι ένα…

Πόσο παρακαλέσαμε όλοι να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Όσο κι αν προσευχηθήκαμε δεν το καταφέραμε. Δεν παραιτηθήκαμε όμως. Ορκιστήκαμε ότι δεν θα αφήσουμε το χρόνο να σας προσπεράσει. Δεν σας θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Σας θυμόμαστε και εμπνεόμαστε πάντα.

Ο χρόνος σταμάτησε στις 04.10.1999… Εκείνη τη μέρα ο ΠΑΟΚ ολόκληρος θρήνησε. Από εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο ΠΑΟΚ είναι «λειψός». Όσα κι αν πετύχουμε, όσα κι αν σας αφιερώσουμε, πάντα θα προσευχόμαστε να μπορούσατε να είστε μαζί μας…».

(φωτο:eurokinissi)