Αυτό το υδρογόνο, όπως αναφέρεται, όταν συνδυάζεται με σεληνιακό οξυγόνο, έχει τη δυνατότητα να χρησιμεύσει ως πολύτιμος πόρος για μελλοντικές σεληνιακές εξερευνήσεις.

Το πρόγραμμα Apollo, το οποίο επέστρεψε με συνολικά 382 κιλά σεληνιακού βράχου, παρείχε σημαντική ποσότητα υλικού για επιστημονική ανάλυση. Ορισμένα από αυτά τα δείγματα εξετάστηκαν αμέσως, ενώ άλλα αποθηκεύτηκαν με ασφάλεια για μεταγενέστερη έρευνα.

Με επικεφαλής την Katherine D. Burgess, μαζί με τα μέλη της ομάδας Brittany A. Cymes και Rhonda M. Stroud, η ερευνητική ομάδα του NRL μελέτησε το σεληνιακό βράχο για να αποκαλύψει την προέλευση και το σχηματισμό του νερού στη Σελήνη.

Αυτή η γνώση είναι ζωτικής σημασίας για την προοπτική της συνεχούς εξερεύνησης της Σελήνης, ειδικά για τη δημιουργία σεληνιακών βάσεων, οι οποίες θα ωφεληθούν από τη χρήση τοπικών πόρων που διατίθενται στη Σελήνη.

Το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο μετάδοσης διαδραμάτισε βασικό ρόλο σε αυτήν την έρευνα, εστιάζοντας στο σεληνιακό δείγμα 79221. Σε αυτήν την τεχνική, μια δέσμη ηλεκτρονίων απεικόνισε δείγματα σε μεγάλη μεγέθυνση.

Η ομάδα επικεντρώθηκε σε κόκκους ορυκτών όπως ο απατίτης και ο μεριλίτης, εντοπίζοντας σημάδια «διαστημικής» καιρικής διάβρωσης που προκαλούνται από τον ηλιακό άνεμο. Ο ηλιακός άνεμος είναι ένα ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων που προέρχονται από τον Ήλιο με ταχύτητες έως και 1,6 εκατομμυρίων χλμ την ώρα.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν “υπογραφές” υδρογόνου μέσα σε κυστίδια, μικρές κοιλότητες που σχηματίζονται καθώς ψύχεται η λάβα.

Αυτό το πρωτοποριακό εύρημα έδειξε ότι παγιδεύονται ανιχνεύσιμες ποσότητες ηλιακού ανέμου, δημιουργώντας ενδεχομένως μια δεξαμενή που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από μελλοντικούς σεληνιακούς εξερευνητές.

(photo: pixabay)