Οι σεισμικές μετρήσεις έδειξαν ότι αυτές οι περιοχές, που η καθεμία εκτείνεται σε πλάτος χιλιάδων χιλιομέτρων, ήταν πολύ πιο πυκνές από τον περιβάλλοντα μανδύα και πιθανότατα είχαν πολύ υψηλότερη περιεκτικότητα σε σίδηρο. Αυτές οι μυστηριώδεις κατασκευές ονομάστηκαν «μεγάλες επαρχίες χαμηλής ταχύτητας» (LLVPs), καθώς η πυκνότητά τους επιβραδύνει τα σεισμικά κύματα καθώς περνούν από μέσα.
Η κύρια υπόθεση είναι ότι αυτά τα LLVP είναι τα μερικώς λιωμένα υπολείμματα αρχαίων ηπειρωτικών πλακών που βυθίστηκαν κάτω από την επιφάνεια της Γης. Όμως, μια νέα μελέτη από το Caltech προτείνει μια πιο εξωγήινη προέλευση – ίσως, υποθέτουν, αυτές οι πλούσιες σε σίδηρο σταγόνες είναι θραύσματα ενός από καιρό χαμένου πλανήτη που κατάπιε η Γη.
Η ιστορία ακούγεται τρελή, αλλά δεν είναι χωρίς κάποια επιστημονική βάση. Γενικά πιστεύεται ότι η Γη έζησε μια αποκάλυψη πλανητικών διαστάσεων πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν ένας πλανήτης μεγέθους Άρη ονόματι Theia χτύπησε πάνω της. Αυτή η κοσμική συντριβή πιστεύεται ότι δημιούργησε τη Σελήνη και μπορεί ακόμη και να παρέδωσε το μεγαλύτερο μέρος του νερού της Γης .
Στον απόηχο αυτής της σύγκρουσης, υποστηρίζεται ότι το υλικό από τη Θεία αναμίχθηκε με τον μανδύα της Γης, έτσι ώστε ο πλανήτης και η νεογέννητη Σελήνη να μοιράζονται την ίδια γενική σύνθεση. Αλλά οι ερευνητές του Caltech πρότειναν ότι αντ ‘αυτού, μεγάλες συστάδες Theia έμειναν ανέπαφες και βυθίστηκαν προς τον πυρήνα της Γης σαν σταγόνες κεριού σε μια λάμπα λάβας.
Οι επιστήμονες μοντελοποίησαν μια σειρά από διαφορετικά πιθανά σενάρια για το από τι μπορεί να είχε φτιαχτεί η Theia και πώς συγκρούστηκε με τη Γη. Και σίγουρα, οι προσομοιώσεις κατέληξαν στη δημιουργία τόσο της Σελήνης όσο και των LLVP.
Μετά τη σύγκρουση, ενώ η Theia και η Γη ήταν ένα μεγάλο χάος, τμήματα του μανδύα της Theia συσσωρεύτηκαν και κρυσταλλώθηκαν σε δύο πλούσιες σε σίδηρο σταγόνες μέσα στη Γη. Οι προσομοιώσεις έδειξαν ότι η ενέργεια που απελευθερώθηκε κατά την πρόσκρουση έλιωσε τον ανώτερο μανδύα και τον φλοιό της Γης, αλλά δεν έφτασε στον κάτω μανδύα, αφήνοντάς τον πιο δροσερό από ό,τι είχαν προβλέψει άλλα μοντέλα. Αυτό άφησε τις σταγόνες Theia να μείνουν ανέπαφες ενώ παρασύρονταν προς τα κάτω στο σημείο όπου ο μανδύας συναντά τον εξωτερικό πυρήνα, όπου, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, κρύβονται από τότε.
Σε μελλοντική εργασία, οι ερευνητές σχεδιάζουν να μελετήσουν πώς αυτές οι δομές θα μπορούσαν να έχουν επηρεάσει την ιστορία της Γης.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature.
(photo: pixabay)
