Αλλά αυτή την εβδομάδα, οι κάτοικοι που ζουν στην απομονωμένη κοινότητα του Πόρτπατρικ μπερδεύτηκαν όταν είδαν ότι το οικόπεδο οκτώ στρεμμάτων όπου βρίσκεται διατίθεται προς πώληση στο Rightmove για το πριγκιπικό ποσό των 100.000 λιρών.

Σε μια παράξενη καταχώριση, η οποία περιέγραφε το κάστρο ως «μονοκατοικία», οι μεσίτεςισχυρίστηκαν με ενθουσιασμό ότι το «προς πώληση μνημείο» προσέφερε θέα στη Βόρεια Ιρλανδία σε μια καθαρή μέρα και ήταν «η ιδανική τοποθεσία για δραματικές σκηνές σε ταινίες».

Αλλά η είδηση ​​ότι το μεγαλύτερο ορόσημο της πόλης είχε βγει προς πώληση άφησε άναυδους τους ντόπιους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι η απομακρυσμένη τοποθεσία ανήκε σε ιδιώτη.

Πράγματι, η Daily Mail αποκαλύπτει ότι ο πραγματικός ιδιοκτήτης του κάστρου από το 1999 είναι ο εκκεντρικός Γερμανός εκατομμυριούχος Ντίτερ Στάνζελαϊτ, μια εκκεντρική προσωπικότητα, ο οποίος κάποτε ισχυριζόταν ότι ήταν νόθος γιος του εξόριστου βασιλιά Μιχαήλ Α΄.

Δυστυχώς, ο κ. Stanzeleit, ο οποίος έκανε μια περιουσία εμπορευόμενος σπάνια βιολιά, πάσχει τώρα από προχωρημένη άνοια και ζει σε οίκο ευγηρίας στη Γερμανία και η κόρη του Susanne, προσπαθεί τώρα να πουλήσει το κάστρο για να πληρώσει τα ιατρικά του έξοδα.

Τα κάστρο Dunskey είναι ένα ιστορικό μνημείο της Σκωτίας, ωστόσο ανήκει σε ιδιώτη.

Ο Stanzeleit αγόρασε το μνημείο λίγο πριν το 2.000 για 75.000 λίρες (144.925 λίρες σήμερα) στο πλαίσιο μιας τολμηρής αγοραστικής πρωτοβουλίας

Ο ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, Μπρους Γκίτινγκς, δήλωσε στην εφημερίδα Mail: «Η συντήρηση προσφέρει ένα βαθμό προστασίας και αυτό βαρύνει τον ιδιοκτήτη της κατασκευής».

«Στόχος της συντήρησης είναι η διατήρηση των χώρων και των μνημείων, όσο το δυνατόν περισσότερο, στην μορφή που έχουν σήμερα».

Ωστόσο, οι ιδιοκτήτες διατηρητέων μνημείων δεν έχουν καμία υποχρέωση να συντηρούν ή να βελτιώνουν τη διαχείριση των χώρων τους, αν και αυτό συχνά συστήνεται.

«Εάν ένας ιδιοκτήτης θέλει να κάνει αλλαγές, να αναλάβει εργασίες συντήρησης ή να εκτελέσει εργασίες σε ή γύρω από ένα διατηρητέο μνημείο, πρέπει να ζητήσει άδεια».

«Ακόμα και η τοποθέτηση φράχτη ή η υπέρβαση του εδάφους με ανιχνευτή μετάλλων αποτελεί ενδεχομένως ποινικό αδίκημα χωρίς άδεια».

«Θα ήταν μάλλον ασυνήθιστο να δοθεί άδεια για την επιστροφή ενός ερειπωμένου κάστρου για οικιακή ή άλλη χρήση.»

Αν και αργότερα το 2001 έθεσε προς πώληση το νησί των 88 στρεμμάτων για 250.000 λίρες (473.427,60 λίρες σήμερα), ο κ. Stanzeleit διατήρησε το κάστρο για λόγους που η κόρη του ισχυρίζεται ότι οφείλονται στο μακροπρόθεσμο όνειρό του να το κάνει κατοικήσιμο.

Η κόρη του, Σουζάν, εξήγησε: «Αφού αγόρασε το νησί, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν καθόλου πρακτικό και ότι το κάστρο ήθελε να κάνει κατοικήσιμο, αλλά αυτό το όνειρό του δεν υλοποιήθηκε ποτέ».

«Είναι κρίμα και λάτρευε το κάστρο, πάντα έλεγε ότι ήταν το πιο φανταστικό μέρος στη γη. Το επισκέφτηκα για πρώτη φορά φέτος και έπαιξα βιολί στα ερείπια – ήταν μαγικό.»

Ως αποτέλεσμα, το ερειπωμένο κάστρο έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί, με φωτογραφίες που κοινοποιήθηκαν στην καταχώριση της αγγελίας πώλησης να δείχνουν τις επιπτώσεις εκατοντάδων ετών ισχυρών ανέμων και αλμυρού αέρα στο ραγισμένο και στραβό κέλυφός του.

Η καταχώριση αναφέρει: «Το κάστρο είναι εγκαταλελειμμένο από περίπου το 1700 (περιγράφηκε από τον Symson ως «εντελώς ερειπωμένο» το 1684), αλλά ένα αρκετά μεγάλο μέρος από το υπέροχο πέτρινο οικοδόμημα του, με τα τείχη πάχους 1,5 μέτρου, παραμένει όρθιο, ώστε να δίνει μια αίσθηση του μεγαλείου των οχυρώσεων και της αρχικής διάταξης».

Το τι θα έκανε οποιοσδήποτε νέος αγοραστής με το κάστρο είναι άγνωστο, καθώς λόγω της ιδιότητάς του ως διατηρητέο ​​μνημείο, ακόμη και μικρές επισκευές στο κτίσμα απαιτούν την έγκριση του Ιστορικού Περιβάλλοντος της Σκωτίας.

Όταν ο Stanzeleit αγόρασε το κάστρο το 1999, υπήρξε κατακραυγή από τους ντόπιους για την ιδέα ότι η κυβέρνηση πουλούσε γη και ιστορία σε ξένους αγοραστές.

Τα απομακρυσμένα κτήματα και νησιά στα ορεινά είναι ελκυστικά για τους διεθνείς αγοραστές ακινήτων, καθώς δεν υπάρχουν περιορισμοί που να διέπουν την ξένη ιδιοκτησία γης στη Σκωτία.

Σύμφωνα με τη Σουζάν, πολλοί από τους πιο περίεργους ισχυρισμούς του πατέρα της καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, όπως η υποτιθέμενη σχέση του πατέρα της με τη βασιλική οικογένεια, μπορούν ίσως να εξηγηθούν διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) από την οποία υπέφερε αφού έφυγε από τους Ναζί ως νεαρό αγόρι.

«Η συχνά αναφερόμενη εμμονή του με το να είναι ο ‘εξόριστος πρίγκιπας’ ήταν το θλιβερό αποτέλεσμα ενός μυαλού σε σύγχυση», είπε.

Ο κ. Στάνζελαϊτ δεν έχει εμφανιστεί στο απομονωμένο κάστρο εδώ και χρόνια και πριν από την έναρξη της ασθένειάς του διέμενε κυρίως στο Βουκουρέστι.

Οι κτηματομεσίτες λένε ότι η οικογένεια του κ. Stanzeleit είναι ανοιχτή σε προσφορές ύψους 100.000 λιρών ή και περισσότερο.

Ο Ian Corbett-Ely, Ανώτερος Διαπραγματευτής στο γραφείο της Strutt & Parker στο Εδιμβούργο: «Υπάρχει κάτι αναμφισβήτητα ρομαντικό στο να αγοράζεις το δικό σου κάστρο – και το Dunskey Castle το προσφέρει με το παραπάνω».

Σκαρφαλωμένο σε έναν γκρεμό με θέα στη δυτική ακτή της Σκωτίας και στη Βόρεια Ιρλανδία, έχει αυτή τη μεγαλοπρεπή κινηματογραφική παρουσία που εξηγεί γιατί έχει χρησιμοποιηθεί ως σκηνικό ταινίας σε αρκετές περιπτώσεις – κυρίως για την ταινία Hunted του 1952, με πρωταγωνιστή τον Dirk Bogarde.

«Φυσικά, μπορεί να υπάρχει δυνατότητα αποκατάστασης, υπό την προϋπόθεση των απαραίτητων πολεοδομικών αδειών, αλλά, εξίσου, θα μπορούσε να παραμείνει ακριβώς όπως είναι».

«Είναι εν μέρει ορόσημο, εν μέρει σκηνικό ταινίας και εν μέρει κομμάτι συζήτησης – είναι το είδος του πράγματος που θα αγόραζες με την καρδιά σου όσο και με το μυαλό σου.»

«Σε κάθε περίπτωση, αυτού του είδους οι ευκαιρίες είναι εξαιρετικά σπάνιες – κάτι που θα εξηγούσε γιατί είχαμε τόσο έντονο αρχικό ενδιαφέρον.»

(photo: pixabay)