Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δήλωσε ότι «ανησυχεί βαθιά» για την έλλειψη ελέγχου του νομοσχεδίου και τη βιαστική διαδικασία με την οποία πέρασε κι ότι «είναι μια μεγάλη αποτυχία της δημοκρατικής μας διαδικασίας».

Ο νόμος καθορίζει το νομικό πλαίσιο για μελλοντικά επίπεδα συναγερμού, καθώς δεν υπάρχει πλέον κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη χώρα. Επιτρέπει αποτελεσματικά στον Υπουργό Υγείας, να εκδώσει μια εντολή που θα καθιστούσε τους κανόνες επιπέδου συναγερμού νομικά εκτελεστούς.
Κάτι τέτοιο μπορεί να περιλαμβάνει, για παράδειγμα, την ικανότητα της αστυνομίας ή των «αξιωματικών επιβολής του νόμου» να κλείνουν συγκεκριμένους χώρους, ή δρόμους, ή εκκλησίες, να απαγορεύουν συγκεκριμένους τύπους ταξιδιών, ή να απαιτούν από τους ανθρώπους να είναι σε απόσταση ή να μείνουν στο σπίτι, εάν είναι απαραίτητο.
Μπορεί να επιτρέπει επίσης, την έρευνα σε ιδιωτική περιουσία χωρίς ένταλμα, εάν υπήρχε ένδειξη ότι οι κανόνες επιπέδου συναγερμού παραβιάζονταν.

Σημειώνεται ότι αποτελεί το πρώτο νομοσχέδιο για τον Cοvid-19 στη Ν. Ζηλανδία και δεν είχε την υποστήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων.
Αρχικά υπήρχε διετής ρήτρα λήξης ισχύος, όμως έχει μετριαστεί από μια τροπολογία, ώστε η νομοθεσία να ανανεώνεται κάθε 90 ημέρες ή και περισσότερο, εάν απαιτείται. Παρόλα αυτά όμως η αντιπολίτευση εξακολουθεί να είναι αντίθετη. Βουλευτής μάλιστα της αντιπολίτευσης υποστηρίζει ότι συγκεντρώνει υπέρ του δέοντος εξουσίες στα χέρια ενός ανθρώπου: της Πρωθυπουργού, καθώς δεν υπήρξε καν αναφορά, για το τι συμβουλές χρειάστηκε να λάβει η πρωθυπουργός πριν πάρει μια τέτοια απόφαση.

Photo unsplash