Παλαιότερα, η κατοχή ενός σκύλου στην χώρα ήταν ένδειξη πλούτου. Η «ανώτερη» τάξη είχαν σκύλους σαν κατοικίδια για κάθε είδους άσκηση ενώ η εργατική τάξη είχε αδέσποτα για λόγους δουλειάς. Τον 19ο αιώνα, ο πληθυσμός των σκύλων στην Ολλανδία ήταν υψηλός. Αλλά μια επιδημία λύσσας ανάγκασε πολλούς να παρατήσουν τα κατοικίδια τους. Ως αποτέλεσμα, η οπτική των κοινωνιών για τη σχέση ανθρώπου-σκύλου άλλαξε. Η υγεία ενός σκύλου ήταν καθρέφτης της ευημερίας του ιδιοκτήτη.

Εκείνη την περίοδο η ολλανδική κυβέρνηση επέβαλλε φόρο για τους σκύλους, ώστε να περιορίσει τον αριθμό των αδέσποτων στη χώρα. Αλλά το συγκεκριμένο μέτρο είχε το αντίθετο αποτέλεσμα, αφού πολλοί που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να πληρώσουν φόρο αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σκυλιά τους στον δρόμο.

Το 1864 ιδρύθηκε ο πρώτος οργανισμός για την προστασία των ζώων στη Χάγη. Περίπου έναν αιώνα αργότερα, τέθηκε σε ισχύ και ο νόμος για την προστασία των ζώων. Πλέον απαγορεύεται ο κάθε ιδιοκτήτης να κακοποιεί ένα ζώο. Το πρόστιμο για κάτι τέτοιο φτάνει τα 16.750 ευρώ ενώ συνοδεύεται και με ποινή φυλάκισης.

Η Ολλανδία τα κατάφερε χάρις σε ένα πρόγραμμα που στα ελληνικά μεταφράζεται ως «Συλλέξτε, στειρώστε, εμβολιάστε και επιστρέψτε», ένα εθνικό πρόγραμμα στείρωσης. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Προστασίας των Ζώων θεωρεί πως αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις έναν αυξανόμενο πληθυσμό αδέσποτων.

Πολλοί δήμοι επιβάλλουν φόρους για σκύλους ράτσας, ώστε να δώσουν κίνητρο στον κόσμο να υιοθετήσει ένα αδέσποτο από τα καταφύγια.

Επίσης, η Ολλανδία δημιούργησε μια αστυνομία ζώων για να αντιμετωπίσει τα εγκλήματα εναντίον αλλά και για να διασώσει ζώα που βρίσκονται σε κίνδυνο. Γιατί πολλοί Ολλανδοί πιστεύουν ότι υπάρχει άμεση σύνδεση μεταξύ του πως οι άνθρωποι φέρονται στους σκύλους τους και του πως το κράτος φέρεται στους πολίτες. Πλέον, 1 στους 5 Ολλανδούς είναι ιδιοκτήτες σκύλων, έχοντας υιοθετήσει περίπου 1 εκατομμύριο σκύλους από τον δρόμο. Πάντα για να συμβεί κάτι καλό, χρειάζεται πίστη και τρόπο.

(Πηγή: Βestnews.gr – φωτο: pexels)