Θυμάμαι από παλιά, το πώς επικράτησε να λέμε Καλή Ανάσταση, όπως ακριβώς λέμε και τα Καλά Χριστούγεννα.

Πως επικράτησε δηλαδή, το να ευχόμαστε στους άλλους, να περάσουνε καλά και ήρεμα, με τους ανθρώπους τους, την ημέρα ανάμνησης της Ανάστασης του Χριστού.

Ξέρετε κάτι;

Λέμε τα σωστά λόγια, αλλά εννοούμε λάθος νόημα.

Όταν λέμε καλή Ανάσταση, ας είναι μία προσωπική ευχή για την Ανάσταση του ίδιου του προσώπου στο οποίο απευθυνόμαστε και όχι μία ευχή για μία όμορφη γιορτινή μέρα.

Η Ανάσταση, δεν είναι απλά η τελετή της εκκλησίας στις 12 το βράδυ του Σαββάτου, ούτε το τραπέζι της Κυριακής της Λαμπρής.

Η ευχή για καλή Ανάσταση, ας είναι κάτι το πολύ πολύ σημαντικότερο.

Ανάσταση από τον κόσμο της φθοράς, τον κόσμο τον ψεύτικο, στον αληθινό κόσμο του Χριστού.

Ανάσταση ας είναι η μετάβαση, από τον “κόσμο των ονείρων”, στον αληθινό.

Σαν να λέμε δηλαδή, καλό Παράδεισο, καλή Πατρίδα.

Αυτή όμως ας είναι η δεύτερη Ανάσταση για την κάθε μία και τον καθένα. Η πρώτη, ας γίνει εδώ, στον ψεύτικο κόσμο.

Ανάσταση ας είναι η μετατροπή μας και η απόφασή μας, να σταματήσουμε να ζούμε για τον εαυτό μας και να αρχίσουμε να ζούμε για τους άλλους. Απόφαση, να θέσουμε τον εαυτό μας στην διάθεση του Χριστού. Αυτό σημαίνει απόφαση, να θέσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία των άλλων.

Μία καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο παρηγοριάς, μία απλή και ασήμαντη για εμάς πράξη, μπορεί να σώσει στην κυριολεξία ζωές και να φέρει την Ανάσταση κάποιου συνανθρώπου.

Εύχομαι λοιπόν σε όλες και όλους

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ