Με δύο λόγια.

 Κάποτε, στην αρχαία Ελλάδα, ήτανε μεγάλη τιμή και προνόμιο, το να είναι κανείς ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, δηλαδή ελεύθερος επαγγελματίας και όχι ΔΟΥΛΟΣ, δηλαδή υπάλληλος.

Οι ελεύθεροι, ήταν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν να εκλέγουν και να εκλέγονται καθώς και να πολεμούν στην οπλιτική φάλαγγα.

Οι λεγόμενοι δούλοι, δεν ήτανε σκλάβοι, αλλά μισθωτοί υπάλληλοι.

Το όνειρο όλων των Ελλήνων κάποτε, ήταν να είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και όχι υπάλληλοι.

Σήμερα, το όνειρο του μέσου νεοέλληνα, είναι να είναι υπάλληλος και μάλιστα μέγιστης εξάρτησης, δηλαδή μόνιμος (που δεν επιδέχεται αλλαγή) στο δημόσιο.

Δυστυχώς αυτό είναι το όνειρο του κάθε τρομοκρατημένου κακομοίρη. Να παίρνει πέντε σίγουρα ψίχουλα που θα του δίνει το δημόσιο, ή μια μεγάλη και σίγουρη πολυεθνική.

Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα των πολιτικών κυβερνήσεων και μάλιστα της σημερινής, το ότι μετέτρεψαν δηλαδή, τα πιο παραγωγικά και εμπορικά μυαλά του πλανήτη, σε φοβισμένα ανθρωπάκια, που κυνηγάνε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Θα μπορούσα και εγώ να είμαι (και υπήρξα για λίγο) υπάλληλος. Το όνειρό μου όμως, ήταν να είμαι ελεύθερος.

Το κακό δηλαδή, δεν είναι το να είσαι δούλος. Το κακό είναι το να μην ονειρεύεσαι να ελευθερωθείς, γιατί όποιος δεν θέλει να ελευθερωθεί στον ψεύτικο αυτό κόσμο, δεν θέλει να είναι ελεύθερος και να πάει στον αληθινό.

To να προτιμάς να είσαι υπάλληλος, να έχεις δηλαδή αριστερή νοοτροπία, είναι κάτι που καλλιεργείται από το κράτος και το σύστημα εκπαίδευσης. Οι ψηλοί φόροι και η επιθετικότητα του κράτους εναντίον των ελεύθερων επαγγελματιών, χτίζουν την αριστερή συνείδηση, καθώς σταδιακά όλοι οι νέοι εκπαιδεύονται στο να φοβούνται την ανεξαρτησία και να επιζητούν το ελάχιστο αλλά σίγουρο.

Έτσι χτίζεται σήμερα ο δουλικός παγκόσμιος λαός.

Ο αφορισμός του πατριωτισμού και του θαυμασμού προς κάθε τι που έχει να κάνει με τον ελληνισμό και τις ηθικές του αξίες, χτίζουν την παγκόσμια αριστερή νοοτροπία και στην Ελλάδα, πράγμα που κυβερνητικοί παράγοντες δήλωσαν πρόσφατα.

Αυτό θα το δούμε και στις εκλογές του 2019. Το κατά πόσο δηλαδή, έχει πεισθεί η νεολαία, να επιζητεί μία θεσούλα στο δημόσιο, ή αν ονειρεύεται να στήσει δικές της επιχειρήσεις.

Τα επαγγελματικής φύσεως βλέπετε αιτήματα, πάντοτε στήνονται από τις αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις, με σκοπό το να παρακαλούν οι ενδιαφερόμενοι, να…. προσληφθούν κάπου σαν δούλοι, ακριβώς όπως παρακαλούν πολίτες και κράτη να πάρουν δάνεια, για να υποδουλωθούν ακόμη περισσότερο.

Η ελευθερία βλέπετε, τρομάζει.

Τα σχόλια δικά σας.