Ένα περίεργο συναίσθημα με διακατέχει.

Ενώ θα έπρεπε να είμαι βαθύτατα θλιμμένος, επειδή έχασα τον πατέρα, τον φίλο, τον συνεργάτη, τον καθημερινό μου συνομιλητή σε πνευματικές συζητήσεις και πάνω από όλα τον καθοδηγητή, που τόση στήριξη μου έδωσε με τον λόγο του, αισθάνομαι γαλήνια και θα έλεγα ότι με διακατέχει χαρά, για την τύχη του φίλου μου, που επιτέλους πήγε εκεί που ήθελε.

Ξέρω καλά, ότι δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς οι άνθρωποι, να ορίζουμε αγίους και να λέμε ποιος θα πάει στον Παράδεισο, υποκαθιστώντας τον Χριστό και την μεγάλη Κρίση Του, αλλά ομολογώ και μαρτυρώ, ότι αυτός ο άνθρωπος, ο αγριωπός μαχητής της ΕΟΚΑ, ο απελευθερωτής της Κύπρου από τον βάρβαρο ζυγό των Βρετανών, δεν μίλησε, ποτέ μα ποτέ, με πνεύμα εκδικητικό για κανέναν.

Ακόμη και για εκείνους που τον πίκραναν και τον απομάκρυναν από τον Καρέα και τον Άγιο Γεώργιο που έχτισε εκεί.

Στους μήνες που θα ακολουθήσουν, σαν επίσημος κάτοχος και εκπρόσωπος των πνευματικών δικαιωμάτων του συγγραφικού και πνευματικού του έργου, θα σας δώσω πολλές και άγνωστες λεπτομέρειες, από την πολυτάραχη ζωή του, στην οποία, όπως είναι αυτονόητο, ενώ ο ίδιος αγαπούσε τους πάντες, μισήθηκε από πολλούς.

Χαίρομαι λοιπόν για τον φίλο μου, γιατί για πρώτη φορά διακατέχομαι από αυτό το συναίσθημα σιγουριάς, για το ότι κάποιος που έφυγε από αυτή τη ζωή, θα ζήσει στην επόμενη, γιατί απλά τον ήξερα.

Ήξερα και ξέρω, πως σκεφτότανε και πως σκέφτεται. Στο πρόσωπό του γνώρισα τον μοναδικό άνθρωπο, που εφάρμοζε στην πράξη τα λόγια του Χριστού.

Είχε χαρίσει τα πάντα, μοίραζε την σύνταξη του ιερέα στους φτωχούς, δεν περιαυτολόγησε ποτέ και δεν ζήτησε το κακό εκείνων που τον ανάγκασαν να φύγει από την Αθήνα ποτέ.

Μου έλεγε ωστόσο ξανά και ξανά με ένα προφητικό θα έλεγε κανείς παράπονο, ότι νεκρό θα με θέλουν όλοι, αλλά ζωντανό δεν με θέλει κανείς, διότι συστηματικά και με διαρκή τηλεφωνήματα και επικοινωνίες (εκτός και αν έστελναν το “Άγιο Πνεύμα”, όπως συνηθίζουν να λένε), δεν τον άφηναν ούτε να κηρύξει, ούτε να εξορκίσει, ακόμη και μετά την αναγκαστική συνταξιοδότησή του.

Μου έλεγε όμως διαρκώς, ότι όταν οι άνθρωποι σου κλείνουν τις πόρτες, ο Θεός ανοίγει καμαρόπορτες και λεωφόρους και έτσι έγινε, διότι οι ομιλίες, τα κηρύγματά του και βεβαίως οι αμέτρητες συνομιλίες που κάναμε στις εκπομπές μου, καθώς και η τηλεοπτική προβολή που του έδωσα, είναι διαθέσιμες για όλους μέσω του διαδικτύου.

Σύντομα, θα δημοσιοποιήσω και τις αμέτρητες κατ΄ ιδίαν συνομιλίες που είχαμε σε καθημερινή βάση.

Εκείνο ωστόσο που μου λείπει, είναι η έναρξη κάθε συνομιλίας μας, καθώς λέγαμε:

ΛΔ: Ευλόγησον γέροντα

ΠΣ: Ευλογητός ο Θεός πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

ΛΔ: Αμήν Αμήν Αμήν. Δόξα Σοι ο Θεός η μόνη ελπίς ημών δόξα Σοι.

ΠΣ: Προσκυνώ Πατέρα Υιόν και Άγιο Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσιον και Αχώριστον.

ΛΔ: Αμήν.

Καλότυχος και αξιοζήλευτος είσαι λοιπόν, φίλε και πατέρα μου και εύχομαι να συνεχίσεις τους αγώνες σου δίπλα τον Χριστό.

Ωστόσο, σου θυμίζω, ότι έχεις ακόμη ένα τελευταίο πράγμα να κάνεις εδώ, μαζί μου, στον ψεύτικο κόσμο. Ελπίζω σύντομα να το πραγματοποιήσεις.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ