Δυστυχώς, όταν ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας αναφέρει επί λέξη ότι η Ελλάδα δεν έχει σκοπό να προχωρήσει σε έρευνες υδρογονανθράκων στην περιοχή της Μεσογείου και του Αιγαίου παρά το γεγονός ότι έχει εκδώσει άδειες διεξαγωγής ερευνών υδρογονανθράκων, δημιουργεί έντονο αίσθημα ήττας πριν καν συμβεί η ήττα. Εν προκειμένω, η παρούσα κυβέρνηση προχώρησε, και πολύ σωστά υπογραμμίζουμε, στην προσπάθεια διευθέτησης των ζητημάτων που αφορούσαν την ΑΟΖ της με τις γειτονικές χώρες.

Η οριοθέτηση της ΑΟΖ είναι μία δύσκολη διαδικασία καθώς κάθε πλευρά επιδιώκει να λάβει το κάτι παραπάνω από την απέναντι πλευρά, πράγμα που είναι πολύ λογικό αφού η εξωτερική πολιτική είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος στο εξωτερικό και όχι φιλανθρωπικός αυτοσκοπός.

Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα έκανε μία καλή συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ της με την Ιταλία, ήρθε σε συμφωνία για μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο και τέλος, συμφώνησε με την Αλβανία για οριστική διευθέτηση του ζητήματος στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη με την απόφαση να γίνει αμοιβαία αποδεκτή.

Οι προσπάθειες αυτές, οι οποίες ήταν επιτυχείς και επωφελείς για τη χώρα μας, χωρίς να εξετάσουμε το αν αποδόθηκε πλήρη επήρεια σε κάθε νησί καθώς αυτό δεν είναι του παρόντος, η όλη προσπάθεια προώθησε το εθνικό συμφέρον και η Ελλάδα προχώρησε σε ανακήρυξη επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο.

Η Τουρκία θορυβήθηκε από τις κινήσεις αυτές και ειδικά με τη συμφωνία με την Αίγυπτο καθώς ακύρωνε το τουρκολιβυκό σύμφωνο και ταυτόχρονα νομιμοποιούσε τις έρευνες και μελλοντικές εξορύξεις υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης και στο Ιόνιο, περιοχές στις οποίες η Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως πρόσβαση.

Η αναβάθμιση της χώρας μας οικονομικά σε βάθος 6ετίας από τη στιγμή που εκκινούσαν οι διαδικασίες ερευνών και αργότερα εξορύξεων, θα αποτελούσε ίσως το εφαλτήριο για μία εκτόξευση πραγματικής ανάπτυξης στη χώρα αφού οι τιμές στον ενεργειακό κλάδο και άρα και στους υπόλοιπους τομείς της οικονομίας θα πιέζονταν σταδιακά προς τα κάτω με την επένδυση αρκετών δις που απαιτούνται για όλη αυτή τη βιομηχανική διαδικασία να αποσβένονταν σύντομα.

Περισσότερη εξοικονόμηση χρημάτων από πολίτες και επιχειρήσεις σημαίνει και περισσότερη συσσώρευση πλούτου και με τη σειρά του αυτό θα φέρει περισσότερες επενδύσεις σε βιομηχανία και κατασκευαστικό τομέα που είναι και μοχλοί ανάπτυξης με τον πρώτο παράγοντα να είναι και ο κυριότερος δείκτης.

Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε την Κυβέρνηση να δηλώνει σε διεθνή φόρα πλέον ότι δεν την απασχολεί το ζήτημα των ερευνών και της εξόρυξης υδρογονανθράκων με την Τουρκία να βρίσκεται εντόνως στο κάδρο και πως η χώρα μας κινείται πάνω στο άρμα της λογικής των ΗΠΑ στην περιοχή το οποίο δε θέλει αγωγούς και άλλες πλατφόρμες εξόρυξης υδρογονανθράκων αλλά μία πιο “οικολογική” κατεύθυνση με μεταφορά ενέργειας κυρίως αλλά και δίνοντας στην Τουρκία με αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα να μην τεθεί στο περιθώριο του ενεργειακού παιχνιδιού της περιοχής.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν και το γιατί ενώ εδώ και 3 έτη σχεδόν έχουν εκδοθεί άδειες ερευνών σε Κρήτη κυρίως και Ιόνιο δευτερευόντως, δεν έχει πραγματοποιηθεί τίποτα ουσιαστικό προς την κατεύθυνση αυτή ( π.χ. επέκταση του λιμανιού της Πάτρας για την εξυπηρέτηση πλοίων ερευνών και πλωτών γεωτρύπανων) με κορυφαίο ατόπημα να είναι η καθυστέρηση απόφασης στις προσφυγές για τις έρευνες που έχουν γίνει στο ΣτΕ με αποτέλεσμα τη λήξη των αδειών τον ερχόμενο Οκτώβριο, χρόνικό διάστημα στο οποίο αναμένεται το ΣτΕ να εκδώσει απόφαση αν δεν αναβάλλει ξανά την εξέταση των προσφυγών με την κυβερνητική προσπάθεια πίεσης του ζητήματος να είναι ανύπαρκτη.

Όλα τα παραπάνω, και παρά τα όσα γράφονται περί του αντιθέτου από φιλοκυβερνητικά μέσα, μας οδηγούν σε πολύ αρνητικά συμπεράσματα για το χειρισμό εκ μέρους της κυβέρνησης στο ενεργειακό ζήτημα αλλά και την εξωτερική πολιτική.

Η απόφαση να βυθιστεί η χώρα στην ακρίβεια με την ταχεία απολιγνιτοποίηση, η πλήρης εξάρτηση από το φυσικό αέριο τρίτων χωρών και τέλος η μη προσπάθεια προώθησης του αγωγού East Med και της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της χώρας, είναι σημαντικότατα λάθη για τα οποία η κυβέρνηση υποχρεούται να δώσει σαφείς απαντήσεις στα πλαίσια πάντα του ελέγχου της από τους πολίτες για τη λογική πίσω από την οποία προβαίνει σε αυτές τις πράξεις.

(φωτο:eurokinissi)