Από τις μέρες προ της ψήφισης της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών στην Ελληνική Βουλή, όταν η τότε αξιωματική αντιπολίτευση ανέφερε ότι αν αυτή ψηφιστεί τότε θα είναι διεθνής διμερής συμφωνία και δε θα μπορεί να ανακληθεί ούτε μονομερώς, υπήρχε η άποψη ότι τα Σκόπια θα εκμεταλλευτούν στο έπακρο την αδυναμία της Ελλάδας και όχι μόνο δεν θα τηρήσουν τη συμφωνία αλλά θα τη χρησιμοποιήσουν για να προωθήσουν περισσότερο την προπαγάνδα τους.
Η τήρηση γενικά, των διεθνών συμφωνιών, αποτελεί δείγμα ορθής και καλής γειτονίας και αξιοπιστίας των συμβαλλόμενων μελών προς τις διεθνείς συνθήκες. Η Ελλάδα, ως χώρα του Διεθνούς Δικαίου που δεν ξεχνά να το διατυμπανίζει κάθε τρεις και λίγο, ειδικά όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, ήταν δεδομένο ότι θα τηρούσε τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ήδη άλλωστε στη γειτονική χώρα υπήρχαν δείγματα μη συμμόρφωσης προς αυτά που υπογράφησαν με αποκορύφωμα το ζήτημα της ονομασίας της εθνικής της ομάδας ως «Μακεδονία». Τα Σκόπια άλλωστε δια Ζάεφ, όχι μόνο προπαγάνδισαν με αφορμή το ποδόσφαιρο, το όνομα που θέλουν να έχει η χώρα αλλά δεν έχει, αλλά έδωσαν και επίσημο χαρακτήρα σε αυτή την ενέργεια.
Εκτός της Συμφωνίας, η οποία είναι πολύ κακή και ανιστόρητη και θα είναι μελλοντικά και επιζήμια, η ελληνική πλευρά πρέπει να σκεφτεί πλέον πολύ καλά την πολιτική που θα ακολουθήσει απέναντι στη γείτονα χώρα που αθετεί τις υπογραφές της. Υπάρχουν κάποιες σοβαρές προεκτάσεις στο ζήτημα που θα περιπλεχτεί μελλοντικά.
Α) Ζήτημα ισχύος
Από τη στιγμή της υπογραφής της Συμφωνίας των Πρεσπών, τις χαρές του κ. Κοτζιά και την άνεση με την οποία θεωρούσε ότι τα Σκόπια θα τηρήσουν τη Συμφωνία, όπως θα έκανε και η Αθήνα, η χώρα έδειξε αδύναμο πρόσωπο αφού υποχώρησε σε βασικά ζητήματα της ιστορικής πραγματικότητας και των αγώνων της για την απελευθέρωση της Μακεδονίας με ποταμούς αίματος. Η αδυναμία αυτή και η προσήλωση στην εφαρμογή της Συμφωνίας ακόμα και από τη νέα κυβέρνηση της ΝΔ από τον Ιούλιο του 2019, εκλήφθηκαν από την Κυβέρνηση της γείτονος, κατά τα φαινόμενα, ως αδυναμία.
Το γεγονός ότι η Βουλγαρία έβαλε για ακόμα μία φορά βέτο στην ένταξη της γείτονος στην Ε.Ε. την ίδια στιγμή που η Ελλάδα ετοίμαζε να περάσει από τη Βουλή τα σύμφωνα που προέβλεπαν την υποβοήθηση της ένταξής της στην Ευρώπη, παρά τις δεδομένες πλέον προκλήσεις και τη μη τήρηση της Συμφωνία,ς είναι όχι μόνο οξύμωρο αλλά και προσβλητικό για την ελληνική πλευρά.
Η Ελλάδα έχει όλα τα μέσα για να εκβιάσει την απαρέγκλιτη τήρηση της Συμφωνίας και διπλωματικά μέσω της Ελληνικής Πρεσβείας που βρίσκεται στα Σκόπια αλλά και υποβολής υπομνημάτων μη τήρησής της τόσο στον Ο.Η.Ε. όσο και στις Βρυξέλλες και άρα θα δικαιολογούσε ένα έμμεσο βέτο και της Ελλάδας στην ένταξή στην Ε.Ε., αφού αποδεδειγμένα δε θα τηρούνταν τα συμφωνηθέντα. Υπενθυμίζεται πως η Ελλάδα δεσμεύεται από τη Συμφωνία των Πρεσπών να μην εμποδίσει την ένταξη της γείτονος στην Ε.Ε. .
Οι Βούλγαροι που θεωρούν ότι η Συμφωνία τους προσβάλλει, αφού θεωρούν την περιοχή βουλγαρική και με βουλγαρικό ή βουλγαρογενή πληθυσμό, δεν πρόκειται να υπαναχωρήσουν από τη θέση τους.
Αντίθετα, η αδυναμία της Αθήνας γίνεται εκμεταλλεύσιμη από τα Σκόπια και αυτό θα συνεχιστεί όσο η Ελλάδα συμπεριφέρεται χλιαρά.
Β) Ζήτημα γενικότερης εξωτερικής πολιτικής
H Βουλγαρία, λοιπόν, προσπαθεί με κάθε μέσω και χωρίς παρεκκλίσεις, όχι μόνο να εμποδίσει την ένταξη αλλά και να διατηρήσει εμμέσως τις διεκδικήσεις της στην περιοχή, οι οποίες διεκδικήσεις υπάρχουν από τη μεσσαιωνική περίοδο, αφού η περιοχή έχει κατά βάση βουλγαρικό πληθυσμό. Οι μόνοι πραγματικοί Μακεδόνες στην περιοχή δεν είναι άλλοι από τους Έλληνες στα νότια τμήματα της χώρας ενώ πλέον μεγάλο ποσοστό στα δυτικά είναι Αλβανοί.
ΑΝ η Ελλάδα ήθελε να έχει κάποια οφέλη από τη Συμφωνία των Πρεσπών, αυτά δε θα μπορούσαν να ήταν παρά η στυγνή εκμετάλλευση του ονόματος «Βόρεια Μακεδονία» για την έγερση πλέον πραγματικής διεκδίκησης της περιοχής από την ελληνική πλευρά με τη λογική ότι Μακεδόνες είναι μόνο Έλληνες και οι Έλληνες είναι Ελλάδα. Με αυτή τη λογική, η συμφωνία θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ και η Ελλάδα να βρεθεί να επιδιώκει τον σταδιακό εξελληνισμό της περιοχής μέσω πολιτικής, διπλωματικής και οικονομικής πίεσης προς τη γείτονα και εκμετάλλευσης του ελληνικού στοιχείου που κατοικεί στο νότο της χώρας.
Τότε θα είχε νόημα και η ανάληψη της κάλυψης του εναέριου χώρου της περιοχής από την Πολεμική Αεροπορία όπως προβλέπει η Συμφωνία αλλά και μελλοντικά η στάθμευση ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων εντός της για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και της άμυνας της περιοχής οπότε θα ήταν και ακόμα πιο πιεστική η πολιτική της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια.
ΟΙοΒούλγαροι βέβαια θα είχαν αντιρρήσεις ή ίσως και όχι αν η Ελλάδα προέβαινε σε συνεργασία με τη Βουλγαρία και το διαχωρισμό της γείτονος σε ζώνες επιρροής, πράγμα θεμιτό έτσι ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα με την ήσυχη μετά το Β’ Π.Π. Βουλγαρία αλλά και της υιοθέτησης του βουλγαρικού αυτού πληθυσμού από τη Βουλγαρία.
Γ) Καταγγελία της Συμφωνίας των Πρεσπών
Η όποια Ελληνική Κυβέρνηση δε μπορεί να προβεί έτσι απλά σε καταγγελία της Συμφωνίας των Πρεσπών αλλά για να γινόταν κάτι τέτοιο, θα χρειαζόταν υπομονή, επιμονή και φυσικά μεθόδευση.
Είναι βέβαιο ότι τα Σκόπια δε θα τηρούσαν την υπογραφή τους με την Αθήνα και αυτό από μόνο του είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για συγκέντρωση των απαραίτητων στοιχείων, αποδείξεων, παρουσίασή τους στον ΟΗΕ, αποστολή «τελεσίγραφου» από την ελληνική πλευρά για συμμόρφωση από πλευράς της γείτονος, με χρονικό όριο πέραν του οποίου η Ελληνική Κυβέρνηση θα προχωρούσε σε δικαιολογημένη μονομερή καταγγελία της Σύμβασης και έπειτα σε όλες τις νομικές ενέργειες που θα τη συνόδευαν.
Τα παραπάνω απαιτούν χρόνο και σταθερή εξωτερική πολιτική. Η αδυναμία που βγάζει ως εικόνα η Ελλάδα προς τα έξω, όπως αναφέρθηκε στο Α) μέρος του άρθρου, συνιστά ταφόπλακα σε όλα τα παραπάνω, τα οποία απαιτούν σοβαρότητα και πυγμή.
Η καταγγελία της Συμφωνίας που είναι Διεθνής Συνθήκη και αποτελεί αποκλειστική ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχει δεσμεύσει τη χώρα σε μία διαρκή προσβολή της Ιστορίας της και της μελλοντικής προπαγάνδας υπέρ «Μακεδόνων» εντός της Ελλάδας.
Το εσωτερικό της ΝΔ ούτως ή άλλως βράζει με τη Συμφωνία και το tweet του Ζάεφ περί «Μακεδονίας» ήταν ένα ανέλπιστο δώρο στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία ανέβαλε την ψήφιση των μνημονίων για τον Σεπτέμβριο αντί της αναβολής τους επ’ αόριστον, όπως θα ήταν το ορθότερο, μέχρι τη «συμμόρφωση» της γείτονος με τις δεσμεύσεις της και έτσι θα έδειχνε και την ισχύ της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια.
