Όπως έγραψε:
Γύρισα απ’ την κόλαση. Μια βαριά πνευμονία με δυο ιούς – την ατυχία μου μέσα – και κατέληξα διασωληνωμένη και στα όρια. Δεν με φτάνουν χιλιάδες καθαρές ανάσες για να αντιγυρίσω τη στήριξη, την αγάπη των συντρόφων και των φίλων, γιατί σαν το ΚΚΕ, που αν δεν είσαι μαχητής σε φτιάχνει, κι αν είσαι από χαρακτήρα όπως εγώ σου πολλαπλασιάζει τη δύναμη, άλλο τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει.
Είναι εφιαλτική εμπειρία σύντροφοι κι αυτό που χρειάζεται κανείς μετά είναι στήριξη για να ξαναβρεί τα πατήματά του ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος. Δεν περίμενα να συνέλθω σ’ έναν καινούριο κόσμο. Να έχω δυνάμεις να αντιπαλέψω τον τωρινό τον σάπιο θέλησα. Όμως δεν φαντάστηκα, ωρέ συντρόφια, ότι ξύπνησα και το ρολόι δείχνει έναν αιώνα πίσω. Ακούστε με προσεκτικά.
Πάλεψα πολύ για μιαν ανάσα, κι εγώ κι οι γιατροί μου (η Αθηνά η Στούπη, η Νάσια η Φυτά και τόσοι άλλοι), κι ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Και ξαφνικά διαβάζω ότι στην Αλαμπάμα, το 2024, εκτελέστηκε θανατοποινίτης, ετών 58, με τη νέα «πειραματική» μέθοδο της… στέρησης της αναπνοής.
Εγώ φορούσα μάσκα οξυγόνου κι αυτοί που εξάγουν δημοκρατία και την πουλάνε σε τιμή φαιντανύλης κι αριθμό παράπλευρων πτωμάτων χρυσοτόκων πολέμων, φόρεσαν σε άνθρωπο μάσκα αζώτου για να του ρουφήξουν το οξυγόνο. Τρελάθηκα όταν το διάβασα.
Προτίμησαν αυτή τη μέθοδο εκτέλεσης, γιατί δοκίμασαν πριν από δυο χρόνια ενέσιμο θάνατο, αλλά δεν έβρισκαν λέει την κατάλληλη φλέβα. Κοιτάζω τα δικά μου μαυρισμένα χέρια, φυσικά τραύματα ιατρικού πολέμου και αγώνα για τη ζωή, και μου τη βιδώνει που ξύπνησα και το ρολόι έχει πάει εκατό χρόνια τουλάχιστον πίσω, τόσο σαδιστικά ώστε η στέρηση αναπνοής να θεωρείται επιεικής εκτέλεση».
