Άρθρο από το γερμανόφωνο RT:
Με φόντο τις τρέχουσες αιτήσεις της Φινλανδίας και της Σουηδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, η «Τρομοκρατική Οργάνωση του Βορείου Ατλαντικού» παρουσιάζεται σε όλα τα μέσα ενημέρωσης ως η πιο επιτυχημένη ειρηνευτική οργάνωση στην παγκόσμια ιστορία μέσω άσεμνων ιστορικών διαστρεβλώσεων. Παραλείποντας επιδέξια την ιστορία της προέλευσής του και τον ληστρικό χαρακτήρα των ιδρυτικών του κρατών, οι Γερμανοί φιλοκυβερνητικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς και οι εφημερίδες «λιβανίζουν» το ΝΑΤΟ ως τον εγγυητή της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Ακολουθώντας αυτή την αφήγηση, η ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949 ήταν μια απολύτως απαραίτητη απόφαση για την υπεράσπιση των ειρηνευτικών και φιλελεύθερων δυτικών δημοκρατιών που υποτίθεται ότι «απειλούνταν» από την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση. Τα δυσάρεστα ιστορικά γεγονότα πέφτουν κάτω από το τραπέζι, π.χ. Β. ότι η Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσε να αποτελέσει στρατιωτική απειλή για τηn Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (σ.σ. εξ’ αρχής άλλωστε αποτελούσε παρακλάδι των διεθνιστικών ΗΠΑ – ΕΔΩ). Η ΕΣΣΔ, η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, είχε «ξεραθεί» και σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφεί από τα δυτικά σύνορα μέχρι τα Ουράλια.
Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, το Κρεμλίνο είχε ως εκ τούτου αποστρατεύσει σε μεγάλο βαθμό τον στρατό του, επειδή οι στρατιώτες χρειάζονταν ως πολίτες, ως εργάτες, τεχνικοί και μηχανικοί για την ανοικοδόμηση των χωριών, των πόλεων, των βιομηχανικών εγκαταστάσεων και των υποδομών της Ένωσης. Οι ΝΑΖΙ άλλωστε, καθώς υποχωρούσαν, άφηναν πίσω μόνο «καμένη γη»..
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ένωση δεν είχε ούτε τηn δύναμη ούτε την πρόθεση να διεξαγάγει πόλεμο εναντίον της Δύσης, ειδικά από την στιγμή που πίσω από τους Δυτικούς Συμμάχους στεκόταν η τεράστια οικονομική δύναμη των (διεθνιστικών) ΗΠΑ. Μέχρι το τέλος του 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επίσης αναδειχθεί σε μια αδάμαστη πυρηνική υπερδύναμη, η οποία είχε αποδείξει με σκληρό τρόπο, με την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ότι δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να εξοντώσει τον άμαχο πληθυσμό πόλεων με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου με το νέο όπλο μαζικής καταστροφής.
Τα αυτοαποκαλούμενα ποιοτικά μέσα ενημέρωσης (της Γερμανίας) όπως το ARD , το ZDF , η Deutschlandfunk και οι άλλοι ειδικοί της παραπληροφόρησης στην γερμανική ζούγκλα των μέσων ενημέρωσης περνάνε στον Γερμανό πολίτη μια απλή πολιτική κοσμοθεωρία σε καθημερινή βάση, στην οποία οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ βρίσκονται στο πλευρό του και σαν άγγελοι μάχονται ενάντια στο κακό σε όλο τον κόσμο, ενάντια δηλαδή στον κακό Πούτιν.
Το κακό εμφανίζεται πάντα στο αφήγημα ΗΠΑ/ΝΑΤΟ με την μορφή ενός νέου «Χίτλερ», πάντα σε χώρες που δεν τηρούν την αμερικανική «παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες». Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ πρέπει να βοηθήσουν αυτές τις χώρες με ανθρωπιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις για να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους, έτσι ώστε η χώρα να επιστρέψει στην κοινότητα των… ειρηνικών, δημοκρατικών εθνών της Δύσης.
Ωστόσο, αν κοιτάξετε πίσω από την αστραφτερή πρόσοψη των άκρως ηθικών στόχων που διακηρύχθηκαν από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, τότε αναγνωρίζουμε την άσχημη μάσκα του μοχθηρού ιμπεριαλισμού, που σε όλο τον κόσμο με λέξεις όπως ελευθερία και δημοκρατία στα χείλη του δεν σημαίνει τίποτα άλλο από θάνατο και καταστροφή για τους ανθρώπους. Αυτό είναι ξεκάθαρο σε όποιον κοιτάζει τις ενέργειες των κύριων ιδρυτικών κρατών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας την περίοδο 1945-1949. Διότι κάνοντάς το αυτό θα διαπιστώσουμε ότι ο καλοδιατηρημένος, ευγενής ιδρυτικός μύθος του ΝΑΤΟ είναι ένα ιδιαίτερα μεγάλο ψέμα! Ωστόσο, τα ιδρυτικά έθνη του ΝΑΤΟ έχουν κάθε λόγο να χρησιμοποιούν πολλές προπαγανδιστικές φανφάρες για να καλύψουν όσα έκαναν στην περίοδο μεταξύ του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της ίδρυσης του ΝΑΤΟ.
Οι κύριες ιδρυτικές χώρες του ΝΑΤΟ ήταν η ετοιμοθάνατη Βρετανική Αυτοκρατορία και η ανερχόμενη υπερδύναμη ΗΠΑ, που ετοιμαζόταν να ακολουθήσει τα βρετανικά αποικιακά βήματα παγκοσμίως. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι αποικιακές δυνάμεις Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Πορτογαλία. Τα μικρότερα σκανδιναβικά κράτη της Δανίας, της Ισλανδίας και της Νορβηγίας, καθώς και το Λουξεμβούργο και η Ιταλία ήταν επίσης μέρος της Συμμαχίας, αλλά όπως και ο Καναδάς είχαν ελάχιστο λόγο στο ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ ήταν ο κυρίαρχος και κορυφαίος εταίρος.
Εκείνη την εποχή, αυτά τα αποικιακά κράτη διεξήγαγαν αιματηρούς πολέμους καταπίεσης ενάντια στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο, δεν απέφυγαν καμία σκληρότητα, ούτε από μαζικές εκτελέσεις, όπως πραγματοποιήθηκαν από τον γαλλικό στρατό στην Αλγερία, ούτε από συλλογικά αντίποινα με την μορφή βομβαρδισμών και επιδρομών πυροβολικού κατά του άμαχου πληθυσμού σε ειρηνικά χωριά.
Ο θάνατος και η καταστροφή ήταν στον γενετικό κώδικα του ΝΑΤΟ από την ίδρυσή του
Πριν από 77 χρόνια, ακριβώς στο τέλος του πολέμου στην Ευρώπη, στις 8 Μαΐου 1945, δεκάδες χιλιάδες Αλγερινοί διαδήλωσαν στο γαλλικό αποικιακό διαμέρισμα «Algérie» με το πανό «Η Αλγερία για τους Άραβες» για την «ισότητα και ανεξαρτησία». Ξέσπασαν βίαιες συγκρούσεις. Η γαλλική απάντηση ήταν ολοκληρωτική καταστολή. Οι γαλλικές αστυνομικές και στρατιωτικές μονάδες υποστηρίχθηκαν από αποικιακές γαλλικές πολιτοφυλακές αυτοάμυνας. Στις 8 Μαΐου 1945, η αλγερινή πόλη Sétif και οι γειτονικές πόλεις Guelma και Kherrata συνιστούσαν το απόλυτο σκηνικό μιας μαζικής σφαγής. Με απίστευτη βαρβαρότητα, δεκάδες χιλιάδες Αλγερινοί πυροβολήθηκαν ή εκτελέστηκαν με άλλο τρόπο.
Επιπλέον, ο γαλλικός στρατός οργάνωσε τελετές υποταγής: όλοι οι ντόπιοι έπρεπε να πεταχτούν στο έδαφος μπροστά στην γαλλική σημαία και να επαναλάβουν σε χορωδία: «Είμαστε σκυλιά». Ακόμη και μετά από αυτές τις ταπεινώσεις, αρκετές εκατοντάδες Αλγερινοί δολοφονήθηκαν.
Ο γαλλικός στρατός υποστηρίχθηκε στις δολοφονικές ενέργειες από πολίτες αποίκους. Η «επιχείρηση ειρήνευσης» έληξε επίσημα στις 22 Μαΐου 1945. Η επίσημη Αλγερία κάνει σήμερα λόγο για 45.000 νεκρούς. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι αυτές οι σφαγές ήταν η αφετηρία για τον όχι λιγότερο αιματηρό πόλεμο της Αλγερίας που ξεκίνησε το 1954. Μετά από πολλά χρόνια και σκληρούς αγώνες από τους Αλγερινούς αγωνιστές της ελευθερίας, έληξε η γαλλική αποικιακή κυριαρχία στην χώρα. Ταυτόχρονα, πρέπει να θυμόμαστε εδώ τον «Πρώτο Πόλεμο της Ινδοκίνας», τον οποίο η Γαλλία διεξήγαγε για να καταστείλει το βιετναμέζικο κίνημα ελευθερίας «Việt Minh» από τις 19 Δεκεμβρίου 1946 έως την 1η Δεκεμβρίου 1954.
Αλλά η Γαλλία δεν ήταν η μόνη χώρα που συμμετείχε σε αιματηρούς αποικιακούς πολέμους λίγο πριν την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η Βρετανία ξεκίνησε έναν πόλεμο 12 ετών για να καταστείλει το κίνημα ελευθερίας της Μαλαισίας ως μέρος της «Επείγουσας ανάγκης της Μαλάγιας» το 1948 με 40.000 Βρετανούς και Αυστραλούς στρατιώτες και 250.000 τοπικούς βοηθούς. Αναφορές για βρετανικές σφαγές είναι δύσκολο να βρεθούν στα επίσημα αρχεία της Αυτού Μεγαλειότητας. Ωστόσο, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι Βρετανοί στην Μαλαισία και στις πολλές άλλες αποικίες τους κατέστειλαν τα κινήματα ελευθερίας εκεί όχι λιγότερο βάναυσα από ό,τι έκαναν οι Γάλλοι στην Αλγερία το 1945 (σ.σ. βλ. Κύπρος).
Η υποδούλωση, η καταπίεση, η εκδίωξη και η δολοφονία ολόκληρων πληθυσμών από τα ιδρυτικά έθνη του ΝΑΤΟ δεν συνέβη μόνο σε μακρινές ζώνες στην άλλη άκρη του πλανήτη, αλλά και στην Ευρώπη, στην περίπτωση της δολοφονικής ανάμειξης των Βρετανών και στην συνέχεια των Αμερικανών στον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα (σ.σ. όπως ονομάζεται ο συμμοριτοπόλεμος. Φυσικά συμμετείχαν και οι Σοβιετικοί σε πλήρη συνεννόηση με την Δύση).
Σύμφωνα με τον τότε σύνδεσμο της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας MI6 στην Αθήνα, η Ελλάδα δεν ήταν «τίποτε άλλο παρά ένα βρετανικό προτεκτοράτο» εκείνη την εποχή.
Στην Ιταλία, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να νικήσουν τις ισχυρές αντιφασιστικές δυνάμεις που είχαν αναδειχθεί στην αντίσταση ενάντια σε ντόπιους και Γερμανούς φασίστες. Η Ουάσιγκτον το πέτυχε, εκτός των άλλων, με την βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών της και την συνεργασία με οργανώσεις της μαφίας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυση του ΝΑΤΟ, οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες των χωρών-μελών παρέμειναν άκρατες, όπως και η προθυμία τους να συνεργαστούν στενά με τις φασιστικές δικτατορίες. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να αναφερθεί η κοινή επίθεση Γαλλίας και Αγγλίας μαζί με το Ισραήλ κατά της Αιγύπτου το 1956 κατά την διάρκεια της κρίσης του Σουέζ, καθώς και η συνέχιση των βρώμικων πολέμων στην Αλγερία, την Ινδοκίνα, την Βιρμανία και την Μαλαισία και πολλά άλλα. Υπήρχε επίσης στενή συνεργασία με φασιστικές ή άλλες δικτατορίες εντός του ΝΑΤΟ (Πορτογαλία· η χούντα των συνταγματαρχών μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία) και εκτός ΝΑΤΟ (οι στρατιωτικές βάσεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην φασιστική Ισπανία). Επιπλέον, θα πρέπει να αναφερθεί και η ετοιμότητα των μελών του ΝΑΤΟ, κυρίως των ΗΠΑ, ακόμη και να χρησιμοποιήσουν τρόμο κατά του ίδιου τους του πληθυσμού στις ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ (στο πλαίσιο του Gladio) για να αποτρέψουν την ενίσχυση των αντιαμερικανικών κινημάτων.
Αυτό είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο το ΝΑΤΟ! Όλα αυτά μιλούν μια πολύ πιο ξεκάθαρη γλώσσα από τις «διακηρύξεις δημοκρατίας» των ελίτ του ΝΑΤΟ και τη φλυαρία τους για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
