Παρακάτω θα διαβάσετε εξαιρετικά σημαντικό άρθρο από τον William Scott Ritter Jr., πρώην επιθεωρητή όπλων των Ηνωμένων Εθνών στο Ιράκ από το 1991 έως το 1998. Αργότερα έγινε κριτικός της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή.
Μετά την ρωσική εισβολή που προπαγάνδιζαν οι Δυτικοί και δεν έγινε, αλλά και τους αμέσως μετά βομβαρδισμούς των φιλοναζιστών του Κίεβο κατά φιλορωσικών στόχων, η κατάσταση παραμένει τεταμένη! Ένα κρεσέντο προπαγάνδας λαμβάνει χώρα, με κερδισμένη μέχρις στιγμής την Ρωσία και μεγάλο χαμένο τις ΗΠΑ, των οποίων ο ρόλος υποβαθμίζεται με τα ανόητα διαγγέλματα Μπάιντεν, ενώ αντιθέτως αναβαθμίζεται εκείνος της Κίνας.
Ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας φαίνεται να είναι εκτός παιχνιδιού προς το παρόν, αλλά εάν η ουκρανική κυβέρνηση προσπαθήσει ποτέ να ανακαταλάβει το Ντονμπάς με την βία, μπορεί να αναμένεται βίαιη απάντηση από τον ρωσικό στρατό.
Αυτό σημαίνει ότι όσο συνεχίζεται η σύγκρουση στο Donbass, η πιθανότητα πολέμου παραμένει και η Ρωσία πιθανότατα κρατά μεγάλο αριθμό στρατευμάτων σε κοντινή απόσταση από την Ουκρανία. Αυτή η ιστορία απέχει πολύ από το να τελειώσει.
Ποιοι είναι οι δρόμοι σύμφωνα με τον Ritter;;;
Με την Ευρώπη να βρίσκεται στο χείλος του πολέμου στα ανατολικά της ηπείρου, η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν βρίσκεται βυθισμένη σε έναν πολιτικό εφιάλτη χωρίς εύκολες λύσεις, με το θέμα της Ουκρανίας να είναι στο επίκεντρο!
«Η Ρωσία και η Κίνα εμβάθυναν την σχέση τους με τρόπο που υπερβαίνει την απλή συμμαχία και επιδιώκει μια «διεθνή τάξη βασισμένη στους νόμους» που αμφισβητεί το θεμελιώδες δόγμα της «διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες» της κυβέρνησης Μπάιντεν. Μετά την συνάντηση με τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν στη Μόσχα, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν προειδοποίησε για την πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης που δεν θα έβλεπε « νικητές » εάν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η κρίση στην Ουκρανία έγινε έτσι εξαιρετικά σοβαρή, και ως εκ τούτου η κυβέρνηση Μπάιντεν πρέπει τώρα να εξετάσει σοβαρές επιλογές για τον τερματισμό της.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΡΩΤΗ: ΠΟΛΕΜΟΣ
Ο πόλεμος δεν θα ήταν μια επιλογή που η Ουάσιγκτον θα επέλεγε οικειοθελώς. Το πιο σημαντικό, ακόμη κι αν οι ΗΠΑ θεωρούσαν σοβαρά την Ουκρανία ως μέλος του ΝΑΤΟ, είναι σχεδόν αδύνατο η στρατιωτική συμμαχία να μπορεί να ζητήσει την υποστήριξη και των 30 μελών για μια στρατιωτική ενέργεια που θα ισοδυναμούσε με συλλογική αυτοκτονία.
Ωστόσο, εν μέσω κλιμάκωσης της έντασης τις τελευταίες εβδομάδες, η Ρωσία αναπτύσσει δεκάδες χιλιάδες στρατεύματα στην Λευκορωσία. Η Μόσχα ανακοίνωσε ότι αυτά τα στρατεύματα θα εγκαταλείψουν ξανά τη Λευκορωσία μετά το τέλος των κοινών ασκήσεων «United Resolve 2022» ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αναπτύσσουν τις δικές τους δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη . Έτσι, δεν μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα η πυριτιδαποθήκη που θα προκύψει να αναφλεγεί μετά από μεγάλη πυρκαγιά. Όπως έδειξε η δολοφονία του Αρχιδούκα Φραντς Φερδινάνδου της Αυστρίας το 1914, παγκόσμιοι πόλεμοι μπορούν να πυροδοτηθούν από πολύ πιο ασήμαντα γεγονότα.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπου η Πολωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αμφότερα μέλη του ΝΑΤΟ, έχουν υπογράψει μια τριμερή συμφωνία ασφαλείας με το Κίεβο, Η μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού και οπλισμού αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, σε πολλές περιπτώσεις συνοδευόμενη από στρατιωτικούς συμβούλους από χώρες του ΝΑΤΟ, δίνει στην Ουκρανία μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Εάν η Ουκρανία καταλήξει ποτέ στο συμπέρασμα ότι έχει άμεση υποστήριξη από την Πολωνία και την Μεγάλη Βρετανία και έμμεση υποστήριξη από το υπόλοιπο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς ότι το Κίεβο θα ξεκινήσει μια στρατιωτική επιχείρηση για να πάρει πίσω το Donbass για να επανέλθει η περιοχή υπό ουκρανικό έλεγχο. Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε υποθετικά να οδηγήσει σε ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό που είδαμε το 2008, όταν η Ρωσία, μετά από έναν σύντομο πόλεμο με τη Γεωργία, αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας μετά την απόπειρα της Τιφλίδας να προκαλέσει την «Αρκούδα».
Ωστόσο, η Ουκρανία συχνά δεν είναι ορθολογικός παράγοντας στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Περίπου το 73 τοις εκατό των Ουκρανών ψήφισαν τον Βλαντιμίρ Ζελένσκι όταν ήταν υποψήφιος για την προεδρία το 2019. Σήμερα η δημοτικότητά του μεταξύ του ουκρανικού λαού είναι περίπου 23 τοις εκατό. Μαστιζόμενος από εσωτερικά προβλήματα, ο Ζελένσκι, αφού πρώτα βοήθησε στο να ενισχυθούν οι φόβοι για μια ρωσική εισβολή, μετά τα μάζευε, καθώς είδε ότι η προοπτική πολέμου δεν δημιουργεί ευνοϊκό κλίμα για το είδος των διεθνών επενδύσεων που χρειάζονται επειγόντως στην Ουκρανία.
Όταν πρόκειται για πόλεμο και ειρήνη, το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η ΕΕ είναι ένας ασταθής Ουκρανός πολιτικός.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ
Η Ρωσία κατέστησε σαφείς τις απαιτήσεις της σχετικά με την τρέχουσα κρίση και τις διατύπωσε σε δύο προσχέδια συνθηκών που υποβλήθηκαν στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Εν ολίγοις, η Ρωσία απαιτεί όχι μόνο τον τερματισμό της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, αλλά και την αποκατάσταση της στρατιωτικής κατεύθυνσης του ΝΑΤΟ στα προ του 1997 επίπεδα.
Όπως έδειξε η πρόσφατη επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στην Μόσχα, υπάρχει ενδιαφέρον για μια λύση στην οποία το ΝΑΤΟ θα διατηρήσει την πολιτική «ανοιχτών θυρών» ένταξης ανατολικών χωρών στην Δυτική Συμμαχία, ενώ ταυτόχρονα θα αποκλείει το ενδεχόμενο ένταξης της Ουκρανίας. Ο Μακρόν αναφέρθηκε στην πιθανότητα μιας « φινλανδοποίησης » της Ουκρανίας, στην οποία η Ουκρανία θα υιοθετούσε ένα ουδέτερο καθεστώς που θα επισημοποιηθεί μέσω οιονεί συμφωνιών, απομακρύνοντας έτσι το ενδεχόμενο ένταξης στο ΝΑΤΟ.
Εάν οι ΗΠΑ και η ΕΕ θέλουν να αποφύγουν την προοπτική μιας δαπανηρής και δυνητικά καταστροφικής στρατιωτικής σύγκρουσης με τη Ρωσία, η πιθανότητα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ πρέπει να αποκλειστεί οριστικά.
Η σύνταξη ενός πακέτου οικονομικών κινήτρων και κινήτρων ασφαλείας που θα μπορούσε να βοηθήσει να πειστεί η Ουκρανία να αποδεχθεί την επιβεβλημένη ουδετερότητα. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αν ακολουθηθεί ένας τέτοιος δρόμος, αυτά τα κίνητρα θα μπορούσαν να συνδυαστούν με γενική αποκλιμάκωση. Οι δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ θα αποχωρούσαν από την Ανατολική Ευρώπη με αντάλλαγμα την επιστροφή των ρωσικών δυνάμεων στις βάσεις τους, ενώ ταυτόχρονα θα διεξαχθούν ευρύτερες διαπραγματεύσεις για άλλα θέματα περιφερειακής ασφάλειας, όπως πυρηνικά όπλα μεσαίου βεληνεκούς και στρατιωτικοί ελιγμοί, καθώς και οικοδόμηση μέτρων που μειώνουν την πιθανότητα ακούσιων συγκρούσεων.
Με την σωστή διαχείριση, μια τέτοια προσέγγιση θα έδινε στη Ρωσία τα περισσότερα από αυτά που απαιτεί, αλλά θα το έκανε με τρόπο που να κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει λιγότερο με δυτική συνθηκολόγηση και περισσότερο με ρεαλιστικό συμβιβασμό. Το κύριο εμπόδιο είναι πολιτικό. Θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να πιέσουν την Ουκρανία να αποδεχθεί έναν τέτοιο συμβιβασμό; Και θα μπορούσε ο Μπάιντεν να επιβιώσει από την αναπόφευκτη εγχώρια πολιτική αντίδραση που θα αντιμετώπιζε;;;
ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΡΙΤΗ: ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ STATUS QUO
Το να μην κάνεις τίποτα θεωρείται μερικές φορές ως η πιο λογική και επομένως πιο ελκυστική επιλογή. Από την άποψη της κυβέρνησης Μπάιντεν, η Ρωσία έχει ωθηθεί σε μια δύσκολη κατάσταση στην οποία εναπόκειται στον Πούτιν, όχι στον Μπάιντεν, να επιδιώξει συμβιβασμό. Αυτός ο λογισμός απαιτεί την αποδοχή μιας ερμηνείας της τρέχουσας κατάστασης στην οποία η Ρωσία έχει τεθεί σε άμυνα και η κατάσταση θα παραμείνει στατική προς το παρόν.
Ωστόσο, το status quo δεν ευνοεί την ρόδινη εικόνα που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση Μπάιντεν. Αντί να στριμώχνεται, η Ρωσία φαίνεται να έχει εξασφαλίσει πολλά περιθώρια, όπως φαίνεται από την επίσκεψη Μακρόν στη Μόσχα και την επίσκεψη του νέου γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σολτς. Το σχήμα της Νορμανδίας είναι ενεργό και η βαθύτερη σχέση της Ρωσίας με την Κίνα ανατρέπει διάφορες προβλέψεις σχετικά με την ευπάθεια της Ρωσίας στις κυρώσεις υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Η διατήρηση του status quo επιτρέπει στον Μπάιντεν να σταθεί ισχυρός απέναντι στην αντιληπτή ρωσική επιθετικότητα και να χρησιμοποιήσει αυτήν την προβολή δύναμης για να δώσει νέα πνοή στην συμμαχία του ΝΑΤΟ, η οποία έχει πληγεί βαθιά από την καταστροφή στο Αφγανιστάν (νίκη Ταλιμπάν).
Από την οπτική γωνία του Λευκού Οίκου, το status quo επιτρέπει στις ΗΠΑ να συνεχίσουν να δαιμονοποιούν περαιτέρω αυτό το έθνος στα μάτια του αμερικανικού κοινού (σ.σ. και οι διεθνιστές να διογκώνουν την ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη, επιβάλλοντας τις πολιτικές της Μεγάλης Επανεκκίνησης).
Δυστυχώς για τον Μπάιντεν (σ.σ. και τους διεθνιστές που τον διατάζουν), η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν είναι στατική αλλά συνεχώς αλλάζει. Όσο περισσότερο ο Μπάιντεν προσπαθεί να «παγώσει» την κρίση με τη Ρωσία σε διαχειρίσιμο επίπεδο, τόσο περισσότερο ενθαρρύνει τον Ζελένσκι να ξεκινήσει πόλεμο με τη Ρωσία. Ομοίως, κάθε προσπάθεια ενίσχυσης του status quo με ένα ηθικό επιχείρημα – δηλαδή το μάντρα μιας «διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες (σ.σ. όπως τους ορίζουν οι διεθνιστές)» – ενισχύει το αντεπιχείρημα που προβάλλεται από την Ρωσία και την Κίνα, το οποίο βασίζεται στην προϋπόθεση των «νόμων» (σ.σ. οι οποίοι λαμβάνουν και τα δικά τους συμφέροντα υπόψη»!
Από μια καθαρά λογική άποψη, η διατήρηση του status quo δεν είναι βιώσιμη λύση, καθώς αναπόφευκτα θα οδηγήσει τις ΗΠΑ είτε σε πόλεμο είτε σε γεωπολιτική ήττα. Δυστυχώς, δεδομένων των εγχώριων πραγματικοτήτων που αντιμετωπίζει ο Μπάιντεν, αυτό είναι το πιο πιθανό σενάριο. Εάν ένας πιο ρεαλιστικός δρόμος, όπως αυτός που προσφέρει η υπόσχεση για ουδετερότητα της Ουκρανίας, είναι εφικτός, θα απαιτήσει εξαιρετική ηγεσία και προνοητικότητα τόσο από την ΕΕ όσο και από την Ρωσία.
Αποδεικνύεται ότι η καλύτερη επιλογή του Μπάιντεν είναι να ακολουθήσει ένα παλιό ρητό: «Ηγήσου, άσε να σε καθοδηγήσουν άλλοι ή πήγαινε στα τσακίδια».
