Όταν ο Βεζούβιος εξερράγη το 79 μ.Χ., έθαψε πολλές ρωμαϊκές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Πομπηίας. Πολλοί από τους κατοίκους της Πομπηίας πνίγηκαν εντελώς στη συμπιεσμένη τέφρα κατά τη διάρκεια της έκρηξης και, καθώς το σώμα τους αποσυντέθηκε, σχηματίστηκαν κοιλότητες που διατήρησαν τέλεια τις θέσεις τους στις τελευταίες τους στιγμές.

Τον 19ο αιώνα , οι αρχαιολόγοι ανέπτυξαν μια μέθοδο έκχυσης γύψου στις κοιλότητες για να φτιάξουν εκμαγεία που μοιάζουν με ζωντανά. Έκτοτε, περισσότερα από 100 από αυτά τα εκμαγεία έχουν κατασκευαστεί, διατηρώντας τα σχήματα των θυμάτων μαζί με τυχόν εναπομείναντα οστά που δεν είχαν αποσυντεθεί στο πέρασμα των αιώνων.

Ωστόσο, είναι από καιρό γνωστό ότι πολλά από τα γύψινα εκμαγεία μεταποιήθηκαν σε διαφορετικές πόζες και μερικές φορές τοποθετήθηκαν μαζί για να προσθέσουν στο δράμα της ιστορίας της Πομπηίας, λέει η Valeria Amoretti στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Πομπηίας στη Νάπολη της Ιταλίας.

Για να μάθουν περισσότερα για το ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, η Amoretti και οι συνεργάτες της εξέτασαν 14 από τα γύψινα εκμαγεία και εξήγαγαν DNA από οστά σε πέντε από αυτά.

Αυτό που βρήκαν άλλαξε εντελώς τις καθιερωμένες ερμηνείες για το ποιοι ήταν. Ένας ενήλικας που φορούσε ένα χρυσό βραχιόλι με ένα παιδί στην αγκαλιά τους πίστευαν εδώ και καιρό ότι ήταν η μητέρα του παιδιού. Η ανάλυση DNA δείχνει ότι είναι στην πραγματικότητα ένας ενήλικος άνδρας που δεν έχει βιολογικά σχέση με το παιδί. Μια κοντινή φιγούρα, που παλαιότερα ερμηνευόταν ως ο πατέρας, δεν είχε επίσης σχέση με την υποτιθέμενη μητέρα και το παιδί.

Ένα άλλο ζευγάρι, που πιστεύονταν ότι ήταν αδερφές ή μητέρα και κόρη που πέθαναν σε μια αγκαλιά, περιελάμβανε τουλάχιστον ένα γενετικό αρσενικό και ήταν επίσης απίθανο να είχαν συγγένεια.

Η γενετική ανάλυση αποκάλυψε περαιτέρω ότι οι κάτοικοι της Πομπηίας είχαν ποικίλες καταβολές, με στοιχεία που σχετίζονται με τους σύγχρονους εβραϊκούς πληθυσμούς της Ανατολικής Μεσογείου, της Λεβαντίνης και της Βόρειας Αφρικής.

H Amoretti λέει ότι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο ρωμαϊκός κόσμος ήταν πολυπολιτισμικός και ότι η Μεσόγειος και τα λιμάνια της ένωσαν τους ανθρώπους.

«Αλλά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να ανακαλύψουμε την έκταση αυτού του χωνευτηρίου, ακόμη και σε μια μέση επαρχιακή πόλη όπως η Πομπηία, και να έχουμε επιστημονική απόδειξη από το αρχαίο DNA», λέει.

Η Alissa Mittnik στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ λέει ότι η μελέτη υπογραμμίζει τη σημασία της εφαρμογής της επιστήμης πριν από την ονομαστική ερμηνεία της αρχαιολογίας.

«Τελικά, μας υπενθυμίζει ότι οι πιο διαισθητικές, δραματικές ή συγκλονιστικές εξηγήσεις δεν ισχύουν πάντα, ενθαρρύνοντάς μας να παραμείνουμε ενήμεροι και να αμφισβητήσουμε τις προκαταλήψεις μας», λέει.

photo: pixabay