Ένα άρθρο της Nebosia Malic του Russia Today, το οποίο έχει απαγορευτεί στην Ελλάδα, που πρέπει να διαβαστεί από όλους!
Το ΕΛ το εντόπισε και σας το δίνει:
Σχεδόν όποιος πέρασε τον τελευταίο μήνα ηθικολογώντας την ιερότητα των συνόρων και την κυριαρχία των χωρών και πόσο απαράδεκτο είναι για τις μεγάλες δυνάμεις να «εκφοβίζουν» μικρότερους γείτονες — έχοντας κατά νου τη Ρωσία και την Ουκρανία — σταμάτησε την Πέμπτη για να υμνήσει μια γυναίκα που έκανε εκστρατεία για αυτά ακριβώς τα πράγματα το 1999. Φυσικά, αφού ήταν το ΝΑΤΟ που έκανε αυτά τα πράγματα στη Γιουγκοσλαβία, η Μαντλίν Ολμπράιτ ήταν ήρωας και εικόνα στην Δύση.
Στις 24 Μαρτίου 1999, το ΝΑΤΟ εξαπέλυσε αεροπορικό πόλεμο εναντίον της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, μια χώρα που τότε ήταν γνωστή ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Ο δημοσίως διακηρυγμένος στόχος της «Επιχείρησης Συμμαχικής Δύναμης» ήταν να αναγκάσει το Βελιγράδι να αποδεχθεί ένα τελεσίγραφο που είχε δοθεί έναν μήνα νωρίτερα στο παλάτι Ραμπουγιέ της Γαλλίας: η Γιουγκοσλαβία θα έπρεπε να παραδώσει την επαρχία του Κοσσυφοπεδίου στις «ειρηνευτικές δυνάμεις» του ΝΑΤΟ και να επιτρέψει στους Αλβανούς αυτονομιστές να δηλώσουν ανεξαρτησία.
Όταν τα βομβαρδιστικά δεν κατάφεραν να επιτύχουν αυτόν τον στόχο μέσα σε λίγες εβδομάδες, η αφήγηση άλλαξε σε ότι το ΝΑΤΟ ενήργησε για να αποτρέψει μια «γενοκτονία» κατά των Αλβανών, την οποία χειροκροτούσε στον Τύπο εκείνη την εποχή. Σε αυτή την αφήγηση, ο «ανθρωπιστικός» βομβαρδισμός αποδόθηκε επίσης στην πρώτη υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ: η επιχείρηση του ΝΑΤΟ ονομάστηκε «Ο πόλεμος της Μαντλίν» .
Στο τέλος, χρειάστηκαν 78 ημέρες και μια κατάπαυση του πυρός κατόπιν διαπραγματεύσεων για να εισβάλουν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο υπό το φύλλο συκής μιας ειρηνευτικής αποστολής του ΟΗΕ. Παρέδωσαν αμέσως την επαρχία στους τρομοκράτες του «Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου», οι οποίοι στην συνέχεια έκαψαν, λεηλάτησαν, δολοφόνησαν και απέλασαν περισσότερους από 200.000 μη Αλβανούς. Ξεκίνησε μια εκστρατεία τρόμου, εκφοβισμού, εθνοκάθαρσης και πογκρόμ πλήρους κλίμακας – και τα ίδια μέσα ενημέρωσης που επινόησαν τις φρικαλεότητες για το ΝΑΤΟ κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών, έκλεισαν τα μάτια.
Όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, ήταν ένας άσχημος μικρός πόλεμος που ξεκίνησε επειδή οι ΗΠΑ πίστευαν ότι μπορούσαν. Διότι η Ουάσιγκτον ήθελε να απαλλαγεί από τους περιορισμούς που επέβαλε ο ΟΗΕ στην νέα παγκόσμια ηγεμονία της, που είχαν διατυπώσει μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα ο Μπιλ Κριστόλ και ο σύζυγος της Βικτόρια Νούλαντ, Ρόμπερτ Κέιγκαν. Επειδή η ανερχόμενη αμερικανική αυτοκρατορία ήθελε να στείλει το μήνυμα στην Ανατολική Ευρώπη ότι η όποια διαφωνία δεν θα ήταν ανεκτή και στην Ρωσία ότι δεν είναι πλέον μια μεγάλη δύναμη που πρέπει να την σέβονται.
Ένας νομικός θα μπορούσε να επισημάνει ότι η επίθεση κατά των άρθρων 2, 53 και 103 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, κατά του ίδιου του Χάρτη του ΝΑΤΟ – της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού του 1949 (άρθρα 1 και 7) – καθώς και κατά της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι του 1975 (παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας ενός υπογράφοντος κράτους), παραβίασε ΚΑΙ την Σύμβαση της Βιέννης του 1980 για το Δίκαιο των Συνθηκών αναγκάζοντας ένα κράτος να υπογράψει μια συνθήκη.
Αλλά το να είσαι αυτοκρατορία σημαίνει να δημιουργείς τη δική σου «τάξη βασισμένη σε κανόνες» για να αντικαταστήσεις τους άβολους νόμους. Έτσι συγκροτήθηκε μια «ανεξάρτητη επιτροπή» από cheerleaders για να κηρύξει την επιχείρηση «παράνομη αλλά νόμιμη». Με το επιχείρημα ότι ήταν δικαιολογημένη γιατί είχε «απελευθερώσει» τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου από την σερβική «καταπίεση».
Η πραγματική καταπίεση των μη Αλβανών, στην οποία τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ παρέμειναν αδρανείς – συμπεριλαμβανομένου του φρικτού πογκρόμ του Μαρτίου 2004 – δεν μετράει, φυσικά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Μπιλ και η Χίλαρι Κλίντον, η Μαντλίν Ολμπράιτ και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ έχουν ονομάσει μνημεία, δρόμους και ακόμη και παιδιά με το όνομά τους. Το “ανεξάρτητο” Κοσσυφοπέδιο — που ανακηρύχθηκε το 2008, το οποίο ήταν σχεδόν τόσο νόμιμο όσο ο πόλεμος του 1999 — δεν μπορεί πραγματικά να κάνει τίποτα χωρίς την άδεια του πρεσβευτή των ΗΠΑ. Ένας μεγάλος θρίαμβος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον νόμο και την τάξη και την δημοκρατία, παιδιά!
Το ΝΑΤΟ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για να σώσει ζωές Αλβανών. Διαφορετικά δεν θα είχε ενώσει τις δυνάμεις του με τον UCK, ο οποίος έχει βάλει ως αποστολή του να δολοφονήσει Αλβανούς που ήθελαν ειρήνη με τους Σέρβους. Δεν θα είχε βομβαρδίσει επανειλημμένα στήλες προσφύγων και στην συνέχεια ισχυρίστηκε ότι οι Σέρβοι φταίνε πραγματικά και ότι οι πιλότοι έριξαν τις βόμβες τους «καλή πίστη» – όπως είπε επί λέξει σε μια περίπτωση ο εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ Τζέιμι Σι.
Είκοσι χρόνια μετά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αφού οι ΗΠΑ εξάλειψαν μια οικογένεια στην Καμπούλ σε επίθεση με drone τον Αύγουστο του 2021, πρόσφεραν χρηματικό ποσό, αλλά αρνήθηκαν ακόμη και να επιπλήξουν τους εμπλεκόμενους. Το να είσαι αυτοκρατορία σημαίνει ότι δεν χρειάζεται ποτέ να ζητάς συγγνώμη. Αυτή η νοοτροπία οδήγησε επίσης την εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Εν τω μεταξύ, η αποτυχία ανατροπής της κυβέρνησης στο Βελιγράδι μέσω πολέμου οδήγησε σε μια «έγχρωμη επανάσταση» στην Σερβία. Στην συνέχεια εξήχθη σε άλλα μέρη – μεταξύ των οποίων δύο φορές στην Ουκρανία. Το πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο ήταν κυριολεκτικά η έναρξη της σύγκρουσης στην ανατολική Ουκρανία, της οποίας τα τρέχοντα γεγονότα είναι η πιο πρόσφατη φάση.
Τον Μάρτιο του 1999, ήμουν φοιτήτρια στις Μεσοδυτικές ΗΠΑ και είχα (σχεδόν) επιτυχή πλύση εγκεφάλου για να πιστέψω τις κοινοτοπίες σχετικά με την ελευθερία, την δημοκρατία, την ανεκτικότητα, την αντικειμενικότητα, τους κανόνες και τους νόμους και ότι οι ΗΠΑ ήταν μια «δύναμη για το καλό» του κόσμου. Στην συνέχεια, μέσα σε μια νύχτα, άνθρωποι που πίστευα ότι ήταν φίλοι μου με αποκαλούσαν τέρας και πίστεψαν κάθε κομμάτι προπαγάνδας που έβγαινε από τις τηλεοπτικές οθόνες και τις σελίδες των εφημερίδων.
Έκτοτε έκανα την δικαιοσύνη και την μνήμη έργο της ζωής μου, προσπαθώντας να εξηγήσω ότι το Κοσσυφοπέδιο δεν υποστηρίζει έναν καλό, ευγενή και ανθρωπιστικό πόλεμο: «Ένα μνημείο στην δύναμη του ψέματος, μια επιτυχής δολοφονία του νόμου και ο θρίαμβος της εξουσίας επί της δικαιοσύνης», όπως έγραψα το 2005 και έχω επαναλάβει κάθε χρόνο έκτοτε.
Το αποκορύφωμα αυτής της χρονιάς είναι ότι οι άνθρωποι που φωνάζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο και την ιερότητα των συνόρων – όταν πρόκειται για το καθεστώς πελατών τους στην Ουκρανία – όλοι επευφημούσαν το ΝΑΤΟ το 1999. Ακόμη και τώρα, δεν θέλουν να απολογηθούν γι’ αυτό, πόσο μάλλον να αποστασιοποιηθούν από αυτό. Επομένως, δεν φαίνεται πραγματικά να αφορά το τι γίνεται, απλώς ποιος το κάνει σε ποιον. Καταλαβαίνω την οργή τους όταν ο κόσμος που έχτισαν με τα ψέματά τους καταρρέει. Αλλά έχουν ελάχιστους λόγους να παραπονιούνται.
