Ως εκ θαύματος, η Ελλάδα επέζησε. Ο κρατικός προϋπολογισμός είναι πλεονασματικός και η οικονομία αναπτύσσεται και πάλι, μετά την ολοκλήρωση μιας από τις βαθύτερες οικονομικές κρίσεις. Αλλά είναι επίσης σχετιζόμενο με τον λογαριασμό: περισσότερα από 240 δισεκατομμύρια ευρώ σε κρατικό χρέος, το οποίο μαζί με το ιδιωτικό χρέος φέρνουν το συνολικό βάρος της κυβέρνησης σε πάνω από 180% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.

Οι πιστωτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιμένουν ότι το χρέος είναι διαχειρίσιμο. Έχουν μειώσει τις πληρωμές τόκων και έδωσαν στην Ελλάδα περισσότερο χρόνο πληρωμής, επεκτείνοντας ορισμένες λήξεις έως το 2060. Αυτό εκτιμάται ότι θα βοηθήσει την κυβέρνηση να μειώσει το χρέος στο 100% περίπου του ΑΕΠ μέχρι το έτος 2060 – αλλά τουλάχιστον στράφηκε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Δυστυχώς, οι προβλέψεις της ΕΕ περιλαμβάνουν εξαιρετικά ευσεβείς πόθους. Για παράδειγμα, εκλαμβάνουν ως δεδομένο, ένα αδύνατο επίπεδο λιτότητας: η Ελλάδα πρέπει να έχει ένα μέσο πλεόνασμα του προϋπολογισμού (εξαιρουμένων των πληρωμών τόκων) 3,4% του ΑΕΠ για μια δεκαετία, στη συνέχεια 2,2% έως το 2060 – κάτι που καμία χώρα της ζώνης του ευρώ με τέτοια επισφαλή οικονομική ιστορία δεν έχει καταφέρει ποτέ. Η αναγωγή αυτών των προβλέψεων σε ένα λιγότερο απίθανο 2% και 1% και χρησιμοποιώντας εκτιμήσεις ανάπτυξης και επιτοκίων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποδίδει μια πολύ διαφορετική εικόνα.