Και ενώ οι εξελίξεις τρέχουν με την Ουκρανία στο επίκεντρο, σύμφωνα με άρθρο στο RT, από την οπτική γωνία της Ρωσίας, προκύπτουν τρία συμπεράσματα.
Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων, η ΕΕ και η Μεγάλη Βρετανία παύουν να υπάρχουν ως ανεξάρτητοι παράγοντες. Η Δυτική Ευρώπη φέρεται έχει γίνει παράρτημα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτό προφανώς έχει να κάνει με την γεωπολιτική απομόνωση της Γηραιάς Ηπείρου
Δεύτερον, τονίζεται, η στρατηγική της Ρωσίας απέναντι στην περιοχή πρέπει να αλλάξει. Για χρόνια, η Μόσχα υπολόγιζε ότι άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αν και εξαρτημένα, θα μπορούσαν να ενεργήσουν με μερική ανεξαρτησία και να υποστηρίξουν τα ρωσικά συμφέροντα υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Ωστόσο, σημειώνεται, η Δυτική Ευρώπη είναι πλέον απορροφημένη στην τροχιά της Ουάσιγκτον – ένα γρανάζι σε μια μεγαλύτερη αμερικανική μηχανή.
Ενδεχομένως, αυτό δείχνει πως παρά την αλλαγή στον Λευκό Οίκο και την αποχώρηση της διεθνιστικής κυβέρνησης Μπάιντεν, οι διεθνιστές της Ευρώπης αδυνατούν, λόγω των πολιτικών χειρισμών τους και της μονόπλευρης πολιτικής να έχουν άλλη εναλλακτική και αναγκαστικά κρέμονται από τα χείλη του Ντόναλντ Τραμπ.
Τρίτον, σύμφωνα με το άρθρο στο ρωσικό μέσο, η Ρωσία και η Κίνα πρέπει να επανεκτιμήσουν την προσέγγισή τους. Το Πεκίνο φέρεται να εξακολουθεί να θεωρεί την ΕΕ ως έναν πιθανό ουδέτερο εταίρο στην αντιπαλότητά του με την Ουάσινγκτον. Ωστόσο, το θέαμα του Οβάλ Γραφείου, όπως χαρακτηρίζεται προφανώς η διπλωματική ανυπαρξία των Ευρωπαίων ηγετών που βρέθηκαν στην Ουάσινγκτον απέναντι στον Τραμπ, δείχνει ότι αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Ως εκ τούτου, σημειώνεται πως η αντιμετώπιση της Δυτικής Ευρώπης ως ανεξάρτητης ενέχει τον κίνδυνο να υπονομεύσει τα στρατηγικά συμφέροντα τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας. Το ίδιο ισχύει για την Ινδία και άλλους εταίρους των BRICS που διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με κράτη της περιοχής: και αυτοί πρέπει να επανεξετάσουν τις υποθέσεις τους, όπως αναφέρεται.
Με άλλα λόγια, βάσει της ρωσικής οπτικής γωνίας, η Κίνα, οι BRICS κτλ. πρέπει μαζί με την Ρωσία να παύσουν οριστικά να βλέπουν την Δυτική Ευρώπη ως σοβαρό εταίρο και ίσως να της συμπεριφέρονται ως μικρής εμβέλειας τραστ κρατών. Δυστυχώς, όποια χώρα εντός Ευρώπης εξακολουθεί να ακολουθεί μονόπλευρα της διεθνιστική «συνταγή» θα καταταχθεί σε αυτή την κατηγορία. Εποχές σημαντικών αποφάσεων εντός ΕΕ και όχι μόνο. Η Ελλάδα άραγε ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει; Τα τρία προαναφερθέντα συμπεράσματα μάλλον πρέπει να απασχολήσουν και εκείνη.
