Όταν αναρωτήθηκε τι να κάνει με το δαχτυλίδι το ερώτημα απαντήθηκε από την σύζυγό του.

«Είπε: “Λοιπόν, αν είχες χάσει το δαχτυλίδι σου, δεν θα ήθελες να σου το επιστρέψουν;” Και έτσι, σωστά. Η ερώτηση απαντήθηκε», είπε ο Ορλόφσκι.

Ο Ορλόφσκι επικοινώνησε με την Κάρεν Μάνινγκ, η οποία διαχειρίζεται τη σελίδα της τάξης του ’69 στο Facebook για την τάξη Φόρντχαμ, και εκείνη κατάφερε να τον φέρει σε επαφή με τον ΝτιΣτέφανο, ο οποίος τώρα ζει στο Τέξας.

«Θα μπορούσε απλώς να το είχε πουλήσει και να βγάλει κάποια χρήματα από αυτό, αλλά αυτό αποκατέστησε την πίστη μου στους ανθρώπους», είπε ο Μάνινγκ.

Ο ΝτιΣτέφανο είπε ότι θυμάται καθαρά να χάνει το δαχτυλίδι ενώ παρακολουθούσε ένα ηλιοβασίλεμα σε μια προβλήτα στο Σίνταρ Μπιτς το 1969.

«Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι να το βλέπω να γλιστράει από το δάχτυλό μου στο νερό, και ήταν βαθιά», είπε. «Είπα, “Εξαφανίστηκε”».

Ο Ορλόφσκι είπε ότι η πλησιέστερη προβλήτα στο σημείο όπου βρήκε το δαχτυλίδι απέχει περίπου μισό μίλι, αλλά μπορεί να υπήρχε μια πιο κοντινή πριν από δεκαετίες.

«Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι δεν θα έκαναν ό,τι μπορούσαν, το κάτι παραπάνω. Το έκανε και το εκτιμώ πραγματικά», είπε ο ΝτιΣτέφανο.

Ο Ορλόφσκι είπε ότι ήταν απλώς χαρούμενος που μπόρεσε να κάνει κάτι καλό για κάποιον άλλο.

«Δεν το κάνω για τα χρήματα. Το κάνω για τη συγκίνηση», είπε ο Ορλόφσκι.

(photo: pixabay)