Η Iro περιβάλλεται εν μέρει από το Bahr Salamat, μια πλωτή οδό μήκους περίπου 125 μιλίων (200 χλμ.) που χωρίζεται και χύνεται στη λίμνη.

Η λίμνη και μεγάλα τμήματα του ποταμού λάμπουν έντονα στην εικόνα καθώς το ηλιακό φως αντανακλάται στις υδαρείς επιφάνειές τους, δίνοντάς τους μια μεταλλική λάμψη.

Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως sunglint και συμβαίνει μόνο όταν ο παρατηρητής είναι τέλεια ευθυγραμμισμένος με τον ήλιο, σε σχέση με το αντικείμενο που αντανακλά το φως. Ως αποτέλεσμα, αυτό το φαινόμενο παρατηρείται καλύτερα από το διάστημα.

Οι αστροναύτες είναι ειδικοί στις λήψεις ηλιακών ινών επειδή μπορούν να αλλάξουν τη γωνία τους σε σχέση με το ανακλαστικό αντικείμενο, σε αντίθεση με τους δορυφόρους που έχουν σταθερή θέα. Τα τελευταία χρόνια, όσοι βρίσκονται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) έχουν επίσης εντοπίσει μια τεράστια ηλιακή ίνα γύρω από δύο ελληνικά νησιά , η οποία αποκάλυψε αρκετά ασυνήθιστα ωκεανογραφικά φαινόμενα, και μια άλλη που ζωγράφισε μια «θάλασσα από σύννεφα» σε μια ηφαιστειακή λίμνη που βρίσκεται ανάμεσα σε φωλιές ρωσικών ηφαιστείων.

Ύποπτος κρατήρας πρόσκρουσης
Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι η λίμνη Iro μπορεί να βρίσκεται μέσα σε έναν αρχαίο κρατήρα πρόσκρουσης μετεωρίτη, που χρονολογείται από τότε που ένας αρκετά μεγάλος διαστημικός βράχος χτύπησε τη Γη πριν από εκατομμύρια χρόνια.

Αυτή η θεωρία διατυπώθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980, όταν γεωλόγοι ανακάλυψαν κομμάτια αρχαίου κρυστάλλου στα βράχια που περιβάλλουν τη λίμνη, σύμφωνα με μια μελέτη του 2014 που εξέταζε τις αφρικανικές δομές πρόσκρουσης.

Σε μια πιο πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύτηκε το 2024 , οι ερευνητές διερεύνησαν τα γεωλογικά χαρακτηριστικά της λίμνης Iro. Σημείωσαν ότι μια πρόσκρουση μπορεί να έχει αλλάξει σημαντικά το σχήμα και την κατεύθυνση του Bahr Salamat, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει γιατί υπάρχουν τόσες πολλές στροφές και εκβολές στον ελικοειδή ποταμό.

Η λίμνη Iro είναι επίσης εξαιρετικά κυκλική, που σημαίνει ότι το βάθος της κυμαίνεται εποχιακά και μπορεί να αποστραγγιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά κατά τη διάρκεια περιόδων ακραίας ξηρασίας, κάτι που είναι κοινό χαρακτηριστικό άλλων λιμνών με κρατήρες πρόσκρουσης.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, οι ερευνητές της πιο πρόσφατης μελέτης έγραψαν ότι η λίμνη Iro «δεν μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς με κανέναν άλλο τρόπο εκτός από αυτόν της πρόσκρουσης [μιας μετεωρίτη]».

(photo: pixabay)