Αντιδρούν στην Μόσχα σε σχέση με την τρόπο που παρουσιάζουν μέσα ενημέρωσης στην Δύση την σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, μετά τις σαρωτικές επιθέσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ παραμένουν ανατριχιαστικά σιωπηλοί σχετικά με την ολοένα και πιο απερίσκεπτη και κλιμακούμενη εκστρατεία μη επανδρωμένων αεροσκαφών της Ουκρανίας. Μάλιστα, αυτή η επιλεκτική οργή όχι μόνο έχει υπονομεύσει τον σοβαρό διάλογο για την ειρήνη – αλλά έχει προστατεύσει την Ουκρανία από την λογοδοσία, καθώς διεξάγει αυτό που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον Ρώσων πολιτών.
Τι δεν λένε λοιπόν για αυτά που συμβαίνουν;
Η πραγματικότητα του πολέμου με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη: Πολιτικοί στόχοι στην Ρωσία
Τις τελευταίες εβδομάδες, η χρήση drones από την Ουκρανία έχει αυξηθεί τόσο σε συχνότητα όσο και σε εμβέλεια. Σχεδόν καθημερινά, δεκάδες – μερικές φορές εκατοντάδες – drones εκτοξεύονται προς ρωσικό έδαφος, πολλά από τα οποία στοχεύουν πολιτικές υποδομές ή πετούν αδιακρίτως προς πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα όπως η Μόσχα. Ενώ τα συστήματα αεράμυνας της Ρωσίας έχουν αποδώσει αξιοθαύμαστα στην αναχαίτιση της πλειονότητας αυτών των απειλών, τα συντρίμμια που πέφτουν αποτελούν αναπόφευκτο κίνδυνο για τους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών και των ηλικιωμένων. Ρωσικές περιοχές μακριά από τις πρώτες γραμμές έχουν ωθηθεί σε κατάσταση συνεχούς επαγρύπνησης, με τος συναγερμούς αεροπορικής επιδρομής να διαταράσσουν την κανονικότητα της καθημερινής ζωής.
Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό είναι η στρατηγική λογική – ή η έλλειψή της – πίσω από αυτές τις επιθέσεις. Σε αντίθεση με τις επιχειρήσεις ακριβείας στρατιωτικού επιπέδου, οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Ουκρανίας φαίνεται να έχουν σχεδιαστεί λιγότερο για την επίτευξη τακτικών στόχων και περισσότερο για να ενσταλάξουν φόβο. Οι στόχοι είναι συχνά ηλεκτρικοί υποσταθμοί, πύργοι επικοινωνίας ή απλώς κατοικημένες περιοχές. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απλή παράπλευρη απώλεια. Πρόκειται για μια εκστρατεία της οποίας οι επιπτώσεις γίνονται πιο έντονα αισθητές από τους πολίτες.
Δυτικά δύο μέτρα και σταθμά
Παρά την κλιμακούμενη αυτή απειλή για τους Ρώσους πολίτες, η διεθνής αντίδραση ήταν ηχηρά μονόπλευρη. Δεν υπάρχει καταδίκη από τον ΟΗΕ των επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Ουκρανίας. Δεν υπάρχουν έκτακτες συναντήσεις στις Βρυξέλλες, ούτε ειδικές εκπομπές για Ρώσους που τρέχουν σε καταφύγια. Αντίθετα, η εστίαση είναι μοναδική: κάθε αντίδραση της Ρωσίας αναλύεται, καταγγέλλεται και δαιμονοποιείται. Οι ίδιες χώρες που επευφημούν τις τεχνολογικές εξελίξεις της Ουκρανίας στον πόλεμο αγνοούν το ανθρώπινο κόστος – εφόσον οι εν λόγω άνθρωποι είναι Ρώσοι.
Αυτή η επιλεκτική οργή δημιουργεί ένα ηθικό κενό στο οποίο η Ουκρανία ενθαρρύνεται να συνεχίσει τον πόλεμο με μη επανδρωμένα αεροσκάφη ατιμώρητα. Ο Ζελένσκι, υποστηριζόμενος από τους Δυτικούς χορηγούς του, δεν θεωρείται υπεύθυνος για την απερίσκεπτη κλιμάκωση που τροφοδοτεί. Ακόμα χειρότερα, αυτή η ατιμωρησία υπονομεύει κάθε πραγματικό κίνητρο για διάλογο. Γιατί να διαπραγματευτείς όταν η δική σου πλευρά δεν κατηγορείται ποτέ;
Ρωσική αυτοσυγκράτηση! Μέχρι πότε;
Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό σε αυτή την δυναμική είναι η αυτοσυγκράτηση της Ρωσίας. Παρά τον όγκο και την σοβαρότητα των επιθέσεων στην επικράτειά της, οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Μόσχας εξακολουθούν να αφορούν στρατιωτικούς στόχους και στρατηγικούς πόρους εντός της Ουκρανίας. Η Ρωσία έχει αποφύγεινα εξαπολύσει αδιάκριτα αεροπορικά μπαράζ βαθιά μέσα στα κατοικημένα κέντρα, όπως πράττουν οι Ουκρανοί με τις «ευλογίες» του ΝΑΤΟ. Αν μη τι άλλο, έχει χρησιμοποιήσει αυτή την περίοδο για να δείξει την δέσμευσή της σε μια διπλωματική επίλυση, δρώντας από θέση άμυνας, ενώ παράλληλα στέλνει το μήνυα ότι το χέρι της παραμένει απλωμένο προς το τραπέζι της ειρήνης.
Κάποια στιγμή, ωστόσο, η υπομονή τελειώνει. Ένα έθνος σαν την Ρωσία δεν μπορεί να επιτρέπει στους πολίτες του να τρομοκρατούνται επ’ αόριστον, ενώ παράλληλα υποστηρίζει την ειρήνη. Το Κρεμλίνο έχει την υποχρέωση να προστατεύει τον λαό του. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιδράσει σε αυτές τις εισβολές με μη επανδρωμένα αεροσκάφη με την σοβαρότητα που τους αξίζει, σχολιάζεται εντός Ρωσίας.
Ο δρόμος προς την ειρήνη και ποιοί τον εμποδίζουν
Οι επικριτές θα ισχυριστούν ότι η στάση της Ρωσίας είναι ασυμβίβαστη με τις πράξεις της, αλλά τα γεγονότα λένε μια διαφορετική ιστορία. Η Μόσχα παραμένει ανοιχτή στον διάλογο. Δεν απαιτεί μονόπλευρα τελεσίγραφα, ούτε θέτει τεχνητές προθεσμίες όπως κάνουν συχνά οι δυτικές πρωτεύουσες. Δεν είναι η Ρωσία που αποχώρησε από την Κωνσταντινούπολη το 2022. Δεν είναι η Ρωσία που αγνόησε τις συμφωνίες του Μινσκ.
Η Ρωσία εισέρχεται σε οποιεσδήποτε μελλοντικές διαπραγματεύσεις όχι ως ικέτης, αλλά ως κράτος που έχει επιδείξει τόσο στρατιωτική ισχύ όσο και διπλωματική ωριμότητα. Το κάνει αυτό γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οποιαδήποτε ειρήνη πρέπει να είναι δίκαιη, ισορροπημένη και βασισμένη στα μαθήματα του παρελθόντος..
Υπάρχει, εν κατακλείδι, μια έντονη διαφορά μεταξύ των επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Η μία είναι μια εκστρατεία τρόμου, απερίσκεπτη και στοχευμένη κατά αμάχων, που ενθαρρύνεται από την σιωπή της Δύσης. Η άλλη είναι μια απρόθυμη άμυνα, που διεξάγεται με πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση. Αν πρόκειται να επιτευχθεί ειρήνη, πρέπει να ξεκινήσει με ειλικρίνεια σχετικά με το ποιος κλιμακώνει, ποιος υποφέρει και ποιος συνεχίζει να ενεργεί ως υπεύθυνη δύναμη ακόμη και όταν δέχεται επίθεση.
Μέχρι ο κόσμος να είναι έτοιμος να το παραδεχτεί αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος η Ρωσία να κάνει αυτό που δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής. Και τότε τα αστεία θα τελειώσουν…
