Χαμηλό θεωρήθηκε το ημερομίσθιο, όταν ήταν κάτω από τα δύο τρίτα του μέσου εθνικού ημερομισθίου σε ένα συγκεκριμένο έτος. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες αναφορικά με το ιστορικό των μισθών τους: εκείνους που ποτέ δεν είχαν πάρει χαμηλούς μισθούς, όσους είχαν πάρει τέτοιους μισθούς κατά περιόδους και όσους μόνιμα είχαν χαμηλούς μισθούς μεταξύ 1992-2004. Στη συνέχεια αξιολογήθηκε η κατάσταση της μνήμης τους τα επόμενα 12 χρόνια (2004-2016).

Διαπιστώθηκε ότι, σε σχέση με εκείνους που ποτέ δεν είχαν πάρει χαμηλούς μισθούς, οι μόνιμα χαμηλόμισθοι εμφάνιζαν πολύ πιο γρήγορη εξασθένηση της μνήμης τους στην τρίτη ηλικία. Κατά προσέγγιση, παρουσίαζαν ένα έξτρα έτος γνωστικής γήρανσης ανά δέκα χρόνια χαμηλών μισθών. Με άλλα λόγια, ένας χαμηλόμισθος επί μια δεκαετία εμφάνιζε μετά από δέκα χρόνια την μνήμη που θα είχε μετά από 11 χρόνια ένας υψηλόμισθος.

Στο παρελθόν οι χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας έχουν σχετιστεί με διάφορα προβλήματα υγείας, όπως συμπτώματα κατάθλιψης, παχυσαρκία, υπέρταση κ.α., που όλα συνιστούν, μεταξύ άλλων, παράγοντες κινδύνου για πρόωρη γνωστική γήρανση.

Η νέα μελέτη για πρώτη φορά συσχετίζει συγκεκριμένα τους μόνιμα χαμηλούς μισθούς στη διάρκεια του εργασιακού βίου με την κατοπινή γνωστική λειτουργία.

«Η έρευνα μας παρέχει νέα στοιχεία ότι η διαρκής έκθεση ενός ανθρώπου σε χαμηλούς μισθούς, στη διάρκεια ιδίως της κορύφωσης του εργασιακού βίου του, σχετίζεται με επιταχυνόμενη μείωση της μνήμης του αργότερα στη ζωή», δήλωσε η δρ Κέζιος.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η αύξηση του ελάχιστου ημερομισθίου θα έχει θετική επίπτωση και στη γνωστική υγεία των ανθρώπων.

(απεμπε – φωτο:pexels)