Το χιόνι έπεφτε πυκνό έξω από το παράθυρο! Η νύχτα χόρευε μέσα στα δεκάδες λαμπιόνια που «σκέπαζαν» τα απέναντι σπίτια!
Εκείνος ήταν κολλημένος στο παράθυρο! Περίμενε να δει τον παππού του! Τον αγαπούσε πολύ, γιατί ήταν εκείνος που του έδινε σημασία, την ώρα που οι άλλοι όταν ασχολούντο μαζί του ήταν για να του πετάξουν ένα δώρο, να τον υποτιμήσουν ή να τον ξυλοφορτώσουν για αταξίες.
Ο παππούς δεν ερχόταν εκείνη την νύχτα. Έκανε κρύο! Έτσι είπε τουλάχιστον, προκειμένου να γλυτώσει τις τυπικούρες που θα «έζωναν» πάλι το εορταστικό τραπέζι. «Υγεία πάνω από όλα» και βουρ στο ψητό! Ή μάλλον στην σούπα! Κάθε παραμονή ετοίμαζαν σούπα με γαλοπούλα. Πώς το έτρωγαν αυτό το πουλί που μοιάζει με γύπα, όταν είναι μαύρο;
Ο παππούς ήρθε ανήμερα των Χριστουγέννων! Η πόρτα άνοιξε και ο μικρός χώθηκε μέσα στην ζεστή αγκαλιά του.
«Σιγά, θα τον ρίξεις κάτω», αναφώνησε αμέσως η μητέρα που, όπως και ο πατέρας του, συνήθιζε να του κόβει την φόρα.
«Άστο παιδί ήσυχο», της φώναξε αυστηρά ο παππούς. Είχαν το ίδιο όνομα! Τι θα έκανε χωρίς αυτόν…
Κάθισαν στο τραπέζι. Οι τυπικές ευχές έδιναν και έπαιρναν! «Υγεία πάνω από όλα» και βουρ στο ψητό. Ναι, είχαν ψητό την ημέρα των Χριστουγέννων! Κατσίκι, όχι χοιρινό! Αυτό άρεσε σε εκείνους. Πολλές φορές το ετοίμαζαν με ρύζι, βρασμένο στο ζουμί του κρέατος, το οποίο δεν σούρωναν επειδή βαριούνταν. Έτσι συχνά-πυκνά δάγκωνες κοκαλάκια. Έπρεπε να μασάς προσεκτικά μην σπάσεις τα δόντια σου. Μέχρι και εκεί άγχος!
Ο παππούς τον κοιτάζει με νόημα! Δεν άντεχε τις ευχές και ειδικά αυτό το «Υγεία πάνω απ’ όλα»! Ο μικρός δεν καταλάβαινε το γιατί! Αλλά συμφωνούσε. Κάτι θα ήξερε παραπάνω! Ειδικά σε σχέση με τους άλλους.
Εκείνα τα Χριστούγεννα ο παππούς αγκάλιασε τον μικρό περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Περίμενε πως θα συμβεί κάτι!
Μετά από λίγες μέρες, η τηλεόραση γέμισε έκτακτα ανακοινωθέντα! Με έκπληξη είδε πως στις λεζάντες των ειδήσεων «δέσποζε» ένα μήνυμα: «Υγεία πάνω από όλα».
Δεν μπορεί, έβλεπε εφιάλτη! Ήθελε να βγει από το σπίτι! Πάλι του έκοψε την φόρα εκείνη!
«Πού πας, απαγορεύεται να βγεις έξω».
«Ποιός το λέει;», την ρωτά αλαφιασμένος ο μικρός.
«Η Πολιτεία! Υγεία πάνω απ΄ όλα δεν ακούς;;; Ξέσπασε αρρώστια, Έτσι λένε οι ειδήσεις. Απαγορεύεται η κυκλοφορία».
Όχι, αυτό δεν το ήθελε! Θα περνούσε συνεχώς χρόνο με εκείνους! Δεν θα μπορούσε να ξεχαστεί λίγο στην μπάλα ή στο παιχνίδι.
Ο χρόνος κύλησε! Δεν μιλούσε καθόλου με τον παππού. Τον μετέφεραν με το έτσι θέλω σε ένα ειδικό γηροκομείο για να είναι δήθεν ασφαλής από την αρρώστια, χάρη στην οποία είχαν κλείσει τους πάντες στα σπίτια τους.
Έφτασαν πάλι τα Χριστούγεννα! Δεν θα έβλεπε τον παππού. «Υγεία πάνω απ΄ όλα» και βουρ στο ψητό. Αυτή την φορά το φαγητό ήταν διαφορετικό! Δεν είχε κρέας αλλά κάτι που έμοιαζε με κρέας!
«Τι είναι αυτό»; Ρώτησε ο μικρός.
«Ειδικό κρέας! Κατασκευάζεται σε εργαστήριο. Τα παραδοσιακά μπορεί να έχουν την αρρώστια», του απαντούν οι γονείς. «Δες, έχει και σφραγίδα».
Ο μικρός κοιτάει και τι να δει «Υγεία πάνω απ’ όλα»! Αυτή η καταραμένη ευχή!
Το γεύμα διακόπηκε ξαφνικά! Το τηλέφωνο χτυπούσε αλλά ο ήχος του έμοιαζε διαφορετικός. Ο μικρός ένιωσε ένα άσχημο συναίσθημα να τον διαπερνά! Κάτι είχε συμβεί!
Ο παππούς πέθανε!
Μα πώς; ‘Υγεία πάνω απ΄ όλα αλλά ο παππούς πέθανε και δεν ήταν από την αρρώστια, όπως άκουσε να συζητούν οι γονείς του. Ήταν σίγουρος! Πέθανε επειδή στεναχωρήθηκε! Πέθανε χωρίς να τον ξαναδεί.
Τα χρόνια πέρασαν! Ο μικρός μεγάλωσε! Κάτι όμως είχε αλλάξει! Δεν βρισκόταν πια στο σπίτι του! Κοιτώντας γύρω το μέρος έμοιαζε με φυλακή. Ήταν κέντρο διανοητικής αποκατάστασης πιθανών αρνητών της ασθένειας. Όχι δεν ήταν άρρωστοι στο σώμα, αλλά στο μυαλό. Έτσι τους έλεγαν.
Έμενε μαζί με άλλους, εκείνη η μέρα ήταν σημαντική. Ήταν η μέρα της «Τελική Εξέτασης». Την έβαλαν ανήμερα Χριστουγέννων! Έπρεπε να αναφωνήσει «Υγεία πάνω απ’ όλα». Πρώτα όμως θα του αποτύπωναν την φράση στο δέρμα του, έτσι ακριβώς όπως την είχε αντικρύσει με τα μικρά ματάκια του, πριν κάποια χρόνια, πάνω στο κρέας.
Μπήκε στην «Αίθουσα Κατάφασης». Στον διάδρομο, καθώς περπατούσε έβλεπε συνεχώς εκείνη την φράση «Υγεία πάνω απ΄όλα».
Έφτασε!
«Λοιπόν, όλα καλά. Έτοιμος;».
«Όχι ακόμα», απάντησε ο νεαρός. «Αφήστε με λίγο να το σκεφτώ».
«Τι να σκεφτείς Υγεία πάνω απ’ όλα. Έλα τελειώνουμε και μετά βουρ στο ψητό. Σε περιμένει πλούσιο δείπνο εορτών. Μαζί με τους άλλους. Άσε που σήμερα το γεύμα θα είναι μεικτό. Καλά κατάλαβες», του είπε αυτός που φορούσε στολή γιατρού έτοιμος να τον «σταμπάρει». «Θα έρθουν κάτι… κομμάτια!!! Άντε τυχεράκια. Θα φροντίσω δίπλα σου να κάτσει μια ξανθιά που ξέρω προσωπικά, αν με εννοείς», του ψιθύρισε κλείνοντάς του το μάτι.
«Δώστε μου λίγο χρόνο», επέμεινε ο νεαρός. Σαν κάτι να περίμενε. Η ώρα ήταν 19.16!
«Καλά! Να ξέρεις μόνο επειδή σε συμπαθώ», του απάντησε ο «γιατρός».
Τον οδήγησαν στην «Αίθουσα Διαλογισμού». Εκεί σκεφτόσουν ήρεμα τις αποφάσεις σου. Ή τουλάχιστον σχεδόν ήρεμα. Μία οθόνη σου έδειχνε συνεχώς τα πλεονεκτήματα της επιλογής του να αφεθείς στο «σταμπάρισμα» με την σφραγίδα «Υγεία πάνω απ’ όλα». Περιείχε μικροσκοπικές καψουλίτσες, οι οποίες σπάνε στο δέρμα και διαχύνονται στο εσωτερικό του οργανισμού για να σε προστατεύσουν από την αρρώστια, παρότι δεν ήσουν άρρωστος.
Του ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό να βάλει το χέρι στην τσέπη!
Τι λες τώρα! Το τελευταίο δώρο από τον παππού! Το είχε μαζί στα πράγματά του αλλά είχε ξεχάσει πως το είχε στην τσέπη του. Δεν θυμόταν να το είχε στην τσέπη του. Ήταν ένα πορτοφολάκι συλλεκτικής έκδοσης. Είχε χαραγμένα πάνω τα αρχικά της ομάδας που αγαπούσε όταν ήταν μικρό παιδί. Του είχε λείψει να δει λίγο ποδόσφαιρο. Η αρρώστια το είχε κόψει και αυτό. Οι «Εκλεκτοί» παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο εικονικής πραγματικότητας. Καλά το καταλάβατε! Οι «Εκλεκτοί» ήταν εκείνοι που είχαν δεχτεί το «σταμπάρισμα».
Του ήρθε να ψαχουλέψει το πορτοφόλι ξανά, σαν να ήταν παιδάκι! Το έψαχνε από εδώ το έψαχνε από εκεί. Ωπ! Τι είναι αυτό! Μια θήκη που δεν την είχε δει μέχρι τότε. Βάζει το μικρό του δαχτυλάκι μέσα, καθώς ήταν μικρή. Ένα σημείωμα! Α, στο καλό!
Το ξεδιπλώνει. Το ανοίγει! Είναι γραμμένο με μικρά γράμματα για να χωρέσουν:
«Καλά Χριστούγεννα. Ξέρω πως δεν θα βρεις φέτος αυτό το σημείωμα. Μικρός δεν ήθελες να ψάχνεις την λεπτομέρεια. Σε εμπόδιζαν. Τώρα όμως την βρήκες. Όπως και εκείνοι βρήκαν μια ευχή που θα πείσει τους πάντες να ξεχάσουν ακόμα και το όνομα τους. Μην ξεχάσεις το δικό σου. Αυτό θα σε οδηγήσει στην σωστή απόφαση! Ο παππούς σου».
Πως τον έλεγαν;;; Έπρεπε να θυμηθεί! Ήρθαν οι φύλακες! «Ο χρόνος τελείωσε, πάμε».
«Έτοιμος αλανιάρη;;; Έλα φέρε χεράκι, να πάμε και για τα άλλα που λέγαμε», του λέει ο γιατρός και ετοιμάζει την στάμπα.
Απλώνει το χέρι μηχανικά. Ήταν αφηρημένος! Προσπαθούσε να θυμηθεί πως τον λένε. Στο κέντρο Διανοητικής Αποκατάστασης τους αποκαλούσαν με αριθμούς και τους έδιναν κάτι περίεργα χάπια. Είχε ξεχάσει τα πάντα! Ο γιατρός πιάνει το χέρι απαλά, έτοιμος να του το «χτυπήσει» και μετά να αφωνήσει «Υγεία πάνω απ’ όλα».
Ξαφνικά αποτραβιέται!
«Ρε 2321 φέρε το χέρι σου να τελειώνουμε»!
«Όχι! Στον διάβολο με το «Υγεία πάνω απ΄ όλα» σας! Θυμήθηκα! Άντε και γ…..τε! Βάλτε εκεί που ξέρετε την στάμπα σας, «Ελευθερία πάνω απ’ όλα»!
Ήξερε τις συνέπειες, αλλά πλέον είχε θυμηθεί ποιός ήταν. Τον έλεγαν Λευτέρη και η ώρα ήταν 19.56! Η χιονισμένη νύχτα έμοιαζε πια σιωπηλή και άγια!!!
ΦΩΤΟ UNPSLASH