Όπως αναφέρει η New York Post τον Σεπτέμβριο, ο 49χρονος Νεοϋορκέζος Μάικλ Μορό κολύμπησε από το νοτιότερο άκρο του Μανχάταν -και δεν βγήκε ξανά στην επιφάνεια μέχρι που είχε πλέον διασχίσει τον East River, πέρασε τον Harlem River και κατέβηκε τον Hudson, ολοκληρώνοντας τον περίφημο και απαιτητικό κύκλο των 28,5 μιλίων.

Το πιο περίεργο; Τα έκανε όλα με χειροπέδες και σε λιγότερο από 10 ώρες.

Το κατόρθωμά του τού χάρισε δύο παγκόσμια ρεκόρ Γκίνες: ένα για τη μεγαλύτερη απόσταση σε κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας με χειροπέδες και ένα για το ότι έγινε ο πρώτος (και πιο γρήγορος) άνθρωπος που περιέπλευσε τις υδάτινες οδούς της Νέας Υόρκης με δεμένα χέρια.

Αλλά το κίνητρο του Μορό δεν ήταν κάποια απόλαυση. Ήταν εν μέρει η φυσική του σχέση με το νερό, εν μέρει κάτι που είχε αφήσει ανολοκλήρωτο, εν μέρει η επιθυμία να δοκιμάσει τα όρια του.

«Όταν άρχισα να ακούω αυτές τις ιστορίες για ανθρώπους που δεν είχαν εγκαταλείψει την ευκαιρία να δοκιμάσουν πραγματικά τα όριά τους, σκέφτηκα: “Γιατί να μην μπορώ να το κάνω αυτό;” Αυτή ήταν η αρχή του ταξιδιού μου, προσπαθώντας να καταλάβω πώς θα αξιοποιούσα τις δυνατότητές μου», είπε. «Και ήξερα ότι έπρεπε να το κάνω στο νερό».

Γεννημένος για να κολυμπάει
Ο Μορό, δημιουργικός διευθυντής στην «ξηρά», αγαπά το νερό εδώ και χρόνια.

«Σύμφωνα με τους γονείς μου, μπορούσα να κολυμπήσω πριν καν μπορέσω να περπατήσω», είπε. «Τους είπα, πριν καν προλάβω να μιλήσω, ότι η επιθυμία μου ήταν να βρίσκομαι στο νερό Ήμουν φτιαγμένος γι’ αυτό, αυτός ήταν ο προορισμός μου».

Ο Moreau έκανε αίσθηση ως κολυμβητής στο λύκειο και το κολέγιο, κερδίζοντας εθνικά πρωταθλήματα και σημειώνοντας τουλάχιστον ένα ρεκόρ που ισχύει μέχρι σήμερα. Αλλά τελικά δεν συνέχισε για τα επόμενα 20 χρόνια.

Έπειτα, στα μέσα της τρίτης δεκαετίας των 45 του, το νερό τον κάλεσε. Φαινόμενα του freestyle όπως η Diana Nyad και ο Ross Edgley εισέβαλαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει την αίσθηση του ενθουσιασμού.

«Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου ήταν… αυτό είναι τρελό. Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο;»

Η πρόκληση; Υπερμαραθώνια κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας -οποιοδήποτε συνεχόμενο κολύμπι άνω των 10 χιλιομέτρων, έξω από πισίνα και χωρίς στάσεις.

«Σκέφτηκα: “Αυτό είναι αχαρτογράφητο έδαφος για μένα. Πρέπει να το κυνηγήσω”», είπε ο Μορό. Και κάπως έτσι ξεκίνησα «με φόρα».

«Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου είναι το ίδιο πράγμα που νομίζω ότι περνάει από το μυαλό πολλών ανθρώπων: Αυτό είναι τρελό. Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο;» είπε ο Moreau.

Προσέλαβε προπονητή, έβαλε την κοινωνική του ζωή στον πάγο και έβαλε στόχο μία από τις πιο επικίνδυνες και δύσκολες διαδρομές ανοιχτής θάλασσας: το Μολοκάι Τσάνελ στη Χαβάη, μήκους 42 χιλιομέτρων, μια βαθιά θαλάσσια πρόκληση με μόλις 100 περίπου επιτυχόντες συνολικά.

Ο Μορό έγινε ένας από αυτούς το 2024, κολυμπώντας όλη νύχτα σε 13 ώρες και 11 λεπτά -ο 14ος καλύτερος χρόνος στην ιστορία. Και όμως, βγήκε από το νερό… με δίψα για περισσότερο.

Το δεύτερο, όμως, ήταν μια εξίσωση: Αν το 90% της ώθησης του κολυμβητή προέρχεται από τα χέρια, πώς κολυμπάς όταν τα χέρια σου είναι δεμένα; «Τότε έγινε τεχνική πρόκληση», είπε.

Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχει, συμπέρανε, ήταν να βασιστεί στο ιστορικά δυνατό του λάκτισμα στο πρόσθιο. Και η καλύτερη σκηνή για να το επιχειρήσει, όπως έλεγε αργότερα η λογική του, ήταν η καλύτερη πόλη στον κόσμο.

Έτσι, αφού ξεπέρασε το ρεκόρ του Άλλαμ επιστρέφοντας στη Χαβάη με χειροπέδες τον Μάιο του 2025, ο Μορό ξεκίνησε, για άλλη μια φορά, να κάνει αυτό που κανείς δεν είχε κάνει πριν: να κολυμπήσει γύρω από την πόλη. «Αν καταφέρω να το πετύχω αυτό», σκέφτηκε, «αυτή θα είναι η στιγμή ορόσημο της καριέρας μου στην ανοιχτή θάλασσα».

«Οι μη κολυμβητές δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν, “Θεέ μου, κολυμπάς στον ποταμό Χάντσον;” Δεν θα έβαζα το δάχτυλό μου εκεί μέσα.»

Το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου 2025, έβαλε τις χειροπέδες και βούτηξε. Το πλήρωμά του -ανάμεσά τους η αδερφή του, ένας καπετάνιος κι ένας εκπρόσωπος των Ρεκόρ Γκίνες- τον ακολουθούσε από κοντά.

«Ήταν το αποκορύφωμα όλων όσων με είχαν οδηγήσει σε αυτό -η αβεβαιότητα, η αμφιβολία στο μυαλό μου για το αν είχα περάσει τα όρια του ανθρώπινου δυνατού», είπε. «Το να βλέπω εκείνο το φαινομενικά ανέφικτο όνειρο -όπου κυριολεκτικά όλοι μου έλεγαν “το παράκανες, αυτό είναι πια τρέλα”- να γίνεται πραγματικότητα… ήταν κορυφαίο».

Κοιτώντας πίσω, ο θρίαμβός του έφερε δύο πλακέτες Γκίνες και μια επώδυνη αλλά ευτυχώς αντιμετωπίσιμη βακτηριακή λοίμωξη, και στα δύο του πόδια. «Αυό αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν όρια στο πόσο μπορείς να ονειρευτείς», είπε. «Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσεις να το κάνεις αυτό».

Όσο για το επόμενο μεγάλο του όνειρο; «Ίσως είναι πολύ νωρίς για να το πω».

(photo: pixabay)