Το φάντασμα του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου στοιχειώνει την Ευρώπη. Ο απλός κόσμος με τα μικρά και μεγάλα καθημερινά του προβλήματα δεν πρέπει να το σκέφτεται, αλλά οι πολιτικοί που έχουν δημιουργήσει μια τεχνητή γεωπολιτική κρίση φαίνεται να έχουν χάσει το στοιχειώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Πράγματι αποφάσισαν να επιτεθούν στην χώρα μας, όπως ήταν πάντα το έθιμο των Ευρωπαίων. Πιστεύουν ότι ο βαρύς οπλισμός είναι ικανός να ανατρέψει την πορεία της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης υπέρ της Ουκρανίας.
Η παράδοση νέου στρατιωτικού εξοπλισμού και άλλου οπλισμού διευρύνει το εύρος της κρίσης και επιταχύνει την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται σε επίπεδα πέρα από τον έλεγχο του Παρισιού, του Λονδίνου και της Βαρσοβίας. Το γνωρίζουν αυτό όσοι πιέζουν για ταχύτερους ρυθμούς παράδοσης όπλων;
Για τους Ευρωπαίους ηγέτες, ο πόλεμος ήταν πάντα κατά κύριο λόγο μια ευκαιρία να λύσουν τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα. Το πρώτο αποτέλεσμα οποιουδήποτε ξεσπάσματος πολέμου είναι ότι επιτρέπει ακόμη και σε χρεοκοπημένους πολιτικούς να παραμείνουν στην εξουσία. Εξασφαλίζει στους «δημοκρατικά εκλεγμένους» την πίστη του κοινού και τον υψηλό βαθμό αποδοχής στις δημοσκοπήσεις. Το δεύτερο εγχώριο πολιτικό αποτέλεσμα ενός πολέμου είναι η δυνατότητα διακυβέρνησης με έκτακτα μέσα, αναφερόμενος στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης (σ.σ. Μεγάλη Επανεκκίνηση με πρόσχημα την τεχνητή φτώχεια λόγω… πολέμου).
“COVID-19 Pandemic” – Ένα επιτυχημένο πείραμα στην τεχνολογία ενέργειας
Μια μέρα τα βιβλία της ιστορίας θα πουν πόσες φορές οι πρόεδροι και οι αρχηγοί κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ έχουν επαναλάβει τη λέξη «πόλεμος» τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν τυχαίο που ο Εμανουέλ Μακρόν το έβαλε στο στόμα του πριν από τρία χρόνια σε σχέση με τις αυξανόμενες λοιμώξεις από κορωνοϊό. «Είμαστε σε πόλεμο», είπε τότε. Αυτά τα λόγια, ακόμη και στο πλαίσιο ενός καθαρά ιατρικού ζητήματος, του έδωσαν άνευ προηγουμένου εξουσία και δύναμη που ο Μακρόν έχει εκμεταλλευτεί πλήρως.
Δεν ήταν διαφορετικά τα πράγματα στην Γερμανία, στην Ρώμη, την Μαδρίτη ή οπουδήποτε αλλού στην ΕΕ.
Οποιαδήποτε αντίθεση στις αφηγήσεις των αρχών και του κυρίαρχου ρεύματος έχει κατασταλεί, χρησιμοποιώντας ποικίλα μέσα. Όσοι ήταν οι πιο ανυποχώρητοι στις απόψεις τους και που διαφωνούσαν με αυτούς που ήταν στην εξουσία έχασαν δουλειές και προνόμια. Οι επαναστατημένοι υποβλήθηκαν σε καταστολή με ποικίλα προσχήματα. Δεν ήταν καν επαναστάτες και εχθροί του συστήματος: ήταν καθηγητές, ιατροί και σημαντικοί ειδικοί στους ιούς, συμπεριλαμβανομένου ακόμη και ενός νομπελίστα, που ξαφνικά κηρύχθηκαν λεπροί.
Η «πανδημία του COVID-19» ήταν ένα επιτυχημένο πείραμα: Αφού το ευρωπαϊκό κατεστημένο δοκίμασε επιτυχώς τα μέσα καταστολής και όλα τα κανάλια μέσων ενημέρωσης εκτός σύνδεσης και διαδικτυακά ήταν «σε σειρά» και διέδωσαν υπάκουα την άποψη που ζητούσε η κορυφή, δεν υπήρχε πια φόβος απέναντι στην δημόσια αντιπολίτευση. Ως εκ τούτου, το κατεστημένο αδιαφορεί για τις δημοσκοπήσεις σήμερα, όταν η Ρωσία συμμετέχει σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου ενάντια στους παγκοσμιοποιητές, γνωρίζοντας πόσο γρήγορα και εύκολα μπορεί να βομβαρδιστεί με προπαγάνδα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ο απλός άνθρωπος που ζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η απάντηση που δίνεται σε κάθε κρίσιμο ερώτημα είναι η ίδια: «Ο Πούτιν φταίει».
Ο πόλεμος – ένας ευρωπαϊκός θεσμός
Είναι προς το συμφέρον μας να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πραγματικότητα με όλη της την αντιαισθητικότητα και να μην έχουμε την αυταπάτη ότι «οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πρακτικοί και εγωιστές» για να σκεφτούν σοβαρά να πάνε σε πόλεμο με τη Ρωσία. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει πλέον έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας – άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με τη χώρα μας – όχι πλέον ως μακρινή επιλογή αλλά ως το πιο προφανές και πιθανό σενάριο για το άμεσο μέλλον. Όχι επειδή οι ευρωπαίοι πολιτικοί είναι όλοι πολεμοχαρείς, αλλά επειδή το ευρωπαϊκό κατεστημένο και η ευρωπαϊκή επιχειρηματική ελίτ βλέπουν την λύση σε όλα τους τα προβλήματα στην πόλεμο κατά της χώρας μας.
Κατά την διάρκεια μιας στρατιωτικής σύγκρουσης, ο πληθωρισμός και οι αυξήσεις των τιμών δεν παίζουν πλέον ρόλο, και σε αντίθεση με την εποχή της ειρήνης, ούτε η κυβέρνηση ούτε το οικονομικό σύστημα κατηγορούνται για την ταχεία φτωχοποίηση του πληθυσμού. Οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν πλέον να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στις ληστρικές μεταρρυθμίσεις (όπως η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που μέχρι στιγμής έχει προσπαθήσει ανεπιτυχώς να προωθήσει ο Μακρόν). Οι διαμαρτυρίες και οι απεργίες που απειλούν να παραλύσουν την χώρα μπορούν να απαγορευτούν και να συντριβούν με αναφορά στον στρατιωτικό νόμο. Η οικονομία στρατιωτικοποιείται για να παράγει 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο πόλεμος θα δώσει την ευκαιρία να δικαιολογηθούν και να εξηγηθούν όλες οι ελλείψεις εφοδιασμού, ακόμη και αυτές των βασικών φαρμάκων. Ακόμη και για τις ώρες αναμονής για ιατρική φροντίδα στα νοσοκομεία και για να φτάσουν τα ασθενοφόρα στο σπίτι, δεν θα κατηγορούνται πλέον για αποτυχημένες πολιτικές.
Ο κατάλογος των πλεονεκτημάτων ενός μεγάλου ευρωπαϊκού πολέμου για τους δυτικούς πολιτικούς γίνεται όλο και μεγαλύτερος και η κόλαση του πόνου και του θανάτου στην οποία σκοπεύουν να βυθίσουν τους συμπολίτες τους, δεν δείχνει να τους απασχολεί.
Κάθε φορά που η Ευρώπη ένιωθε ότι η οικονομία της περνούσε μια δύσκολη περίοδο, προκαλούσε αμέσως στρατιωτικές συγκρούσεις. Ακόμη και σε πολέμους στην δική τους επικράτεια, τα πλεονεκτήματα για τις ευρωπαϊκές ελίτ ξεπερνούσαν πάντα τα δεινά και τις καταστροφές εκατομμυρίων (σ.σ. Μόνο που αυτή την φορά προκαλούν την φτώχεια των ίδιων τους των πολιτών για να φέρουν ΧΟΥΝΤΑ με το πρόσχημα του πολέμου στην Ουκρανία).
(…)
Διαγράψτε το “proxy” στον “proxy war”!
Όσοι ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη φοβάται μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία (σ.σ. Η διεθνιστική Ευρώπη θα κάνει ό,τι πουν τα αφεντικά των Αμερικανών – Βαθύ Κράτος) και δεν θα τολμήσει ποτέ, ξέχασαν ότι πριν από ένα χρόνο, όταν η ΕΕ αντέδρασε στην έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία, η δυνατότητα προμήθειας βαρέων όπλων αγνοήθηκε εντελώς και απορρίφθηκε μόνο επέβαλε οικονομικούς περιορισμούς στην Μόσχα. Σήμερα, το Παρίσι, σε συνεργασία με τη Βαρσοβία, πιέζει ήδη το Βερολίνο να προμηθεύσει άρματα μάχης Leopard στην Ουκρανία για να πολεμήσει εναντίον των Ρώσων. Δηλαδή, η Γαλλία και η Πολωνία προτρέπουν την Bundeswehr (το τι διαβατήρια έχουν τα πληρώματα των τανκς είναι βασικά άσχετο) να συμμετάσχει σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά της Ρωσίας.
Ακριβώς το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους Γάλλους στρατιώτες – τι διαφορά έχει ποιος είναι στο άρμα AMX-10 RC όταν το κανόνι του τανκ πυροβολεί εναντίον Ρώσων στρατιωτών;
Αυτό που συνηθίζαμε να ονομάζαμε proxy wars (=Ένας πόλεμος αντιπροσώπων είναι μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ δύο κρατών ή μη κρατικών παραγόντων , το ένα ή και τα δύο από τα οποία ενεργούν με υποκίνηση ή για λογαριασμό άλλων μερών που δεν εμπλέκονται άμεσα στις εχθροπραξίες) για να περιγράψουμε την αντιπαράθεση, τώρα μεταμορφώνεται σε πόλεμο με άμεση συμμετοχή της ΕΕ. Ένας πόλεμος μεταξύ δύο πολιτισμών. Ή ένας πόλεμος των δύο κόσμων. Η τρίτη φορά σε κάτι περισσότερο από εκατό χρόνια. Ξεκίνησε για άλλη μια φορά από την Ευρώπη εναντίον της Ρωσίας, προκειμένου να αποκτήσει έλεγχο στα ευρωπαϊκά προβλήματα πολιτικά και οικονομικά. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο δυνατοί θα νιώθουμε σε αυτή την αναμέτρηση.
