Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Κλαούντιο Μπαρμπιελίνι Αμιντέι του Πανεπιστημίου της Πάντοβα, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό καρδιολογικό περιοδικό «Heart», μελέτησαν 3.099 άνδρες και γυναίκες άνω των 65 ετών. Οι γυναίκες είχαν σε μεγαλύτερο ποσοστό πάνω από τέσσερα χρόνια προβλήματα όπως οστεοαρθρίτιδα, οστεοπόρωση και χρόνια νεφρική νόσο, ενώ ο διαβήτης και η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια ήταν συχνότερα στους άνδρες.

Η μελέτη ανέλυσε το ιατρικό ιστορικό των συμμετεχόντων, τεστ αίματος κατά περιόδους και ερωτηματολόγια σχετικά με τη μέτρια έως έντονη σωματική δραστηριότητα (περπάτημα, τρέξιμο, ψάρεμα, κηπουρική, γυμναστήριο, ποδήλατο, χορός, κολύμπι κ.ά.). Οι άνδρες είχαν -κατά μέσο όρο- μεγαλύτερη κινητικότητα σε σχέση με τις γυναίκες. Στη διάρκεια της πολυετούς μελέτης, 1.037 άτομα διαγνώστηκαν με καρδιαγγειακά προβλήματα, όπως στεφανιαία νόσο, καρδιακή ανεπάρκεια και εγκεφαλικά.

Όσο πιο δραστήριος σωματικά ήταν ένας άνθρωπος μετά τα 65 τόσο μικρότερος ήταν ο κίνδυνος καρδιαγγειακής πάθησης και θανάτου, κάτι που ίσχυε και για τα δύο φύλα. Η μεγαλύτερη μείωση του κινδύνου αφορούσε τις νέες διαγνώσεις στεφανιαίας νόσου και καρδιακής ανεπάρκειας σε προχωρημένη ηλικία (μετά τα 80 έτη), ενώ αντίθετα δεν παρατηρήθηκε σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στη σωματική δραστηριότητα και στα εγκεφαλικά.

Οι ηλικιωμένοι άνδρες με σταθερά υψηλή σωματική δραστηριότητα είχαν -κατά μέσο όρο- 52% μικρότερο κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου, σε σχέση με όσους είχαν μικρή δραστηριότητα, ενώ για τις γυναίκες το όφελος ήταν κάπως μικρότερο. Τα μεγαλύτερα οφέλη φάνηκε να υπάρχουν για τους 70άρηδες, ενώ μετά τα 75 η μείωση του κινδύνου ήταν πια μικρή. Το μεγαλύτερο όφελος -δηλαδή η μεγαλύτερη προστασία της καρδιάς- υπήρχε για όσους έκαναν 20 έως 40 λεπτά καθημερινής σωματικής δραστηριότητας με μέτρια έως μεγάλη ένταση.

Οι επιστήμονες επεσήμαναν ότι η σωματική άσκηση και γενικότερα δραστηριότητα βοηθά τη ροή του αίματος στις αρτηρίες και μειώνει την πιθανότητα του σχηματισμού θρόμβων, επιβραδύνοντας τη διαδικασία της αθηροσκλήρωσης μέσω καλύτερου ελέγχου της πίεσης του αίματος, του επιπέδου του σακχάρου και του λιπιδικού «προφίλ» (χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων).

_{photo pixabay}