Η λογική λέει ότι ένας πύραυλος μπορεί να κατευθυνθεί σε μεγάλη εμβέλεια ακόμα και πέρα από τη θέαση που παρέχουν τα ραντάρ του πλοίου αν αυτό έχει πληροφόρηση από άλλα μέσα και φυσικά ο πύραυλος να έχει τα ανάλογα συστήματα καθοδήγησης.

Το αντιτορπιλικό USS John Finn (DDG-113) εκτόξευσε έναν πύραυλο τύπου SM-6 προς ένα στόχο σε 250 μίλια απόσταση από το πλοίο χωρίς να χρησιμοποιούνται οι ενεργοί αισθητήρες ως μέρος της άσκηση Unmanned Integrated Battle Problem 21 . O στόχος ήταν εξοπλισμένος με έναν μικρό ανακλαστήρα ραντάρ και έναν αναμεταδότη (repeater) o οποίος έκπεμπε ένα ηλεκτρομαγνητικό σήμα. Το σήμα αυτό μπορούσε να εντοπιστεί από άλλες πλατφόρμες που βρίσκονταν στην περιοχή, τόσο επανδρωμένες όσο και μη επανδρωμένες.

Αυτές οι πλατφόρμες έστελναν τις πληροφορίες για την ακριβή θέση του στόχου προς το USS John Finn το οποίο και χρησιμοποίησε τις πληροφορίες αυτές για την εκτόξευση και καθοδήγηση του πυραύλου SM-6 προς το στόχο στην απόσταση των 250 μιλίων, πολύ πέρα από τον ορίζοντα που καλύπτει το ραντάρ του.

Ο στόχος επλήγη επιτυχώς και οι αξιωματικοί του Αμερικανικού Ναυτικού  δήλωσαν ότι ήταν μία αρκετά δύσκολη διεργασία καθώς χρειαζόταν η συνεργασία μεταξύ πολλών συστημάτων και ο σωστός έλεγχος των μη επανδρωμένων συστημάτων ώστε να μπορέσει το Finn να καθοδηγήσει τον πύραυλο αποτελεσματικά προς το στόχο.

Η παραπάνω άσκηση-δοκιμή του USN απέδειξε ότι μπορούν να καθοδηγηθούν πύραυλοι αρκετά μακριά από το πλοίο φορέα και μακριά από τον ορίζοντα των ραντάρ του, εφόσον υπάρχουν παθητικοί αισθητήρες από διάφορους φορείς οι οποίοι μπορούν να αναμεταδώσουν τις πληροφορίες που λαμβάνουν προς άλλες μονάδες μέσω των κοινών datalinks. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να καθοδηγηθεί και ο οποιοσδήποτε πύραυλος επιφανείας-αέρος μεγάλου βεληνεκούς προς ένα στόχο ξεπερνώντας τους περιορισμούς που θέτει η καμπυλότητα της Γης στον ορίζοντα των ραντάρ.

ΠΗΓΗ: USNI