Οι Χιλιανοί έψαχναν καιρό να βρούν κατάλληλα, για τις ανάγκες τους, μεταχειρισμένα πλοία τα οποία θα εντάσσονταν στη δύναμη του Χιλιανού Ναυτικού σχετικά άμεσα καθώς οι ανάγκες έτρεχαν.

Κατέληξαν τελικά στα πλοία Adelaide τα οποία θα αποσύρονταν από την ενεργό δράση, από το ναυτικό της Αυστραλίας οπότε και ολοκλήρωσαν τη συμφωνίας με τους Αυστραλούς με τα μελλοντικά πληρώματα των πλοίων να μεταφέρονται στην Αυστραλία για εκπαίδευση από τους Αυστραλούς στα συστήματά τους και το χειρισμό τους.

Τα πλοία παραδόθηκαν τελικά στο Χιλιανό Ναυτικό μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των πληρωμάτων, στις 15 Απριλίου μετά από επίσημη τελετή.

Το ζήτημα με τα δύο πλοίο αυτά πλοία είναι ότι αρκετοί θεωρούσαν ότι θα ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία για την Ελλάδα να έπαιρνε υπό δική της κατοχή τα συγκεκριμένα πλοία . Η αλήθεια είναι ότι ο τότε Α/ΓΕΝ είχε ταχθεί κατά της αγοράς των συγκεκριμένων πλοίων αφού τα πλοία ήταν ηλικιακά λίγο πιο μεγάλα από τη φρεγάτα Ύδρα του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ το κόστος μόνο του σκάφους κατά τα λεγόμενά του ανερχόταν στα 180 εκ. δολάρια. Τα πλοία επίσης είχαν διανύσει πάνω από 900 ναυτικά μίλια στα χρόνια υπηρεσίας τους στο Αυστραλιανό Ναυτικό πράγμα το οποίο δείχνει σοβαρή επιβάρυνση στο σύστημα πρόωσης του πλοίου και της δομικής του αντοχής. Άγνωστο επίσης παραμένει το αν θα αποδέσμευαν οι Αμερικανοί τους πυραύλους SM-2 για την Ελλάδα σε εκείνη τη φάση ή αν θα επέτρεπαν την αναβάθμιση των εκτοξευτών Μκ 48  ώστε να δέχονται περισσότερα βλήματα. Για παρόμοιους λόγους και η Πολωνία απέρριψε τα πλοία.

Το κόστος που αναφέρουν διάφορα δημοσιεύματα για τις φρεγάτες όσον αφορά το Χιλιανό Ναυτικό φτάνει τα 200 εκ. δολάρια με συστήματα όπως το CIWS Phalanx  να “ξηλώθηκαν” πριν παραδοθούν στους Χιλιανούς και είναι άγνωστο αν αποδεσμεύθηκαν οι SM-2 που έφεραν τα πλοία ενώ βρίσκονταν σε υπηρεσία στην Αυστραλία. Σίγουρο κόστος είναι η εκπαίδευση των Χιλιανών πληρωμάτων και τα έξοδα ενός βασικού δεξαμενισμού που θα περάσουν τα πλοία.