Οι σύγχρονες αεροπορικές επιχειρήσεις απαιτούν από τα διάφορα εναέρια μέσα δηλαδή, τα μαχητικά, βομβαρδιστικά αεροσκάφη, τα σκάφη ηλεκτρονικού πολέμου και τα UAVs διαφόρων τύπων να μπορούν να εκτελέσουν αποστολές παραμένοντας για πολύ ώρα στον αέρα και σε πολύ μεγάλες αποστάσεις.
Για να παραμείνουν τα αεροσκάφη όμως στον αέρα χρειάζεται να ανεφοδιαστούν, είτε σε αεροπορική βάση, κάτι το οποίο γενικά αποφεύγεται γιατί η βάση μπορεί να έχει στοχοποιηθεί η πληγεί ήδη από τις εχθρικές δυνάμεις, είτε μέσω εναέριου εφοδιασμού, τρόπος ο οποίος προτιμάται από τις αεροπορίες που διαθέτουν τέτοιες δυνατότητες.
Τα εναέρια μέσα που πραγματοποιούν τον εναέριο ανεφοδιασμό είναι συνήθως παραλλαγές των μεγάλων αεροσκαφών όπως τα Boeing 737 τα οποία έχουν μεγάλες δεξαμενές και φέρουν και τα κατάλληλα ηλεκτρονικά και συστήματα αυτοπροστασίας. Το αρνητικό αυτών των αεροσκαφών είναι ότι δε μπορούν να αποκρύψουν το ίχνος τους στα ραντάρ και τους διάφορους αισθητήρες καθώς πρόκειται για μεγάλα αεροσκάφη και κατά δεύτερον δε μπορούν να απογειωθούν και προσγειωθούν σε αεροπλανοφόρα.
Και τα δύο αυτά μειονεκτήματα έχουν απασχολήσει αρκετά την Αμερικανική Αεροπορία και το Ναυτικό τα οποία θα επιθυμούσαν ένα αεροσκάφος το οποίο θα κινδύνευε λιγότερο λόγο χαμηλότερου RCS και θα μπορούσε να προσγειωθεί και στα αεροπλανοφόρα του αμερικανικού Ναυτικού και σε κοντύτερους αεροδιαδρόμους με μία αποδεκτή μείωση στο μέγεθος καυσίμου που μπορεί να μεταφέρει.
Όλη αυτή η προσπάθεια οδήγησε τη Boeing στη σχεδίαση ενός μη επανδρωμένου αεροχήματος του MQ-25 Stingray, με χαμηλό RCS( στελθ χαρακτηριστικά) το οποίο θα μπορεί να απογειωθεί με τη χρήση των ηλεκτρομαγνητικών καταπελτών των αεροπλανοφόρων, να προσγειωθεί σε αυτά και να ανεφοδιάσει τα μαχητικά αεροσκάφη σε μεγάλες αποστάσεις. Οι προδιαγραφές που έθεσε το USN ήταν το αερόχημα να μπορεί να μεταφέρει συνολικά 15.000 λίτρα καυσίμων ώστε να μπορεί να ανεφοδιάσει 4 με 6 μαχητικά αεροσκάφη F-35 σε μία απόσταση 500 ναυτικών μιλίων. Η μη ύπαρξη φυσικού πιλότου επί του αεροσκάφους το καθιστά να επιχειρεί και εκεί που θα ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να βρεθεί αεροσκάφος, δηλαδή βαθιά μέσα στον εχθρικό εναέριο χώρο.
Το αερόχημα που σχεδίασε και κατασκεύασε η Boeing, φαίνεται να έχει πιάσει τις προδιαγραφές αυτές και παρ’ ότι δεν έχει το χαμηλό RCS των στέλθ μαχητικών της USAF, έχει πολύ χαμηλότερο ίχνος από τα εν υπηρεσία μεγάλα εναέρια ανεφοδιαστικά μέσα.
Το πρόγραμμα της ανάπτυξης του συγκεκριμένου αεροχήματος κόστισε 809 εκ. δολάρια και αφορά τα 4 πρώτα αεροσκάφη του είδους τα οποία θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το 2024. Το πρόγραμμα ίσως επεκταθεί για ένα σύνολο 72 αεροσκάφοςς με συνολικό κόστος 13 δις δολαρίων.
