Η Πολεμική Αεροπορία χρειαζόταν να μπει στη διαδικασία προμήθειας νέου μαχητικού αεροσκάφους από την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα όταν και της είχαν προταθεί διάφορα μαχητικά. Τελικά, καμία νέα παραγγελία δεν προωθήθηκε και η κρίση μηδένισε όλες τις προοπτικές.
Η σταδιακή επανάκαμψη της οικονομίας από το 2013 και το 2014, ανακόπηκε από την «πρώτη φορά αριστερά» η οποία επηρέασε αρνητικά την οικονομία. Πέραν τούτου η ίδια η ιδεολογία της Αριστεράς είναι κατά των εξοπλισμών ,αφού κατ΄ αυτή δεν χρειάζονται.
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν απλά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά, η διαχρονική απαξίωση του να καταφέρει η Ελλάδα να έχει μία σταθερή εξοπλιστική πολιτική, η οποία θα συνδυάζεται με μερικές παραγωγικές δυνατότητες της αμυντικής βιομηχανίας. Για να υποστηριχθεί καλύτερα το επιχείρημά μας, θα κάνουμε μερικά ιστορικά σχόλια.
ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ:
Μετά την ήττα του Ελληνικού Στρατού στον ατυχή πόλεμο του 1897, διαπιστώθηκαν αδυναμίες σε καίριους τομείς του συστήματος των Ενόπλων Δυνάμεων. Αναδιοργανώθηκε ο στρατός ως προς την παραγωγή των αξιωματικών του, αναβαθμίστηκε η σχολή υπαξιωματικών και άλλαξαν και άλλα πράγματα που είχαν να κάνουν με την εκπαίδευση.
Μία τραγική διαπίστωση του πολέμου ήταν ότι το βασικό όπλο του ελληνικού πεζικού ήταν τραγικά υποδεέστερο των ολοκαίνουριων Mauser, τα οποία ήταν επαναληπτικά τυφέκια και είχε προμηθευτεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία από τη Γερμανία για να επανεξοπλίσει το στρατό της.
Η Ελλάδα αποφάσισε από το 1900 και μετά να αλλάξει τον οπλισμό της με μία παραγγελία η οποία θα έφτανε τις 120.000 τυφέκια. Οι προτάσεις συνέρρεαν και υπήρξε ακόμα και τυφέκιο ελληνικής σχεδίασης το οποίο ενώ ήταν άριστο, δεν προτιμήθηκε. Για να μην πολυλογούμε, αρκεί να αναφέρουμε ότι όλα τα προτεινόμενα σχέδια απορρίφθηκαν, αφού οι Αυστριακοί έδωσαν τις κατάλληλες μίζες για να προτιμηθούν τα Manlicher. Τα τυφέκια αυτά ήταν, ευτυχώς, εκ των κορυφαίων στο είδος αφού είχαν σύστημα γέμισης πρωτοποριακό (κυλινδρικό) απαλό κλείστρο και μεγάλη ευστοχία σε ένα διαμέτρημα που δεν ήταν τόσο διαδεδομένο.
Παρομοίως συνέβη με το Αβέρωφ, το οποίο αρχικά σκέφτονταν να αγοράσουν οι Τούρκοι αλλά δεν προχώρησαν στην αγορά του. Η τύχη, όμως, τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι μαζί με την ελληνική ναυτική δεινότητα. Έτσι, το 1912-13 έχασαν την κυριαρχία στο Αιγαίο. Ακόμα και γι΄αυτό χρειάστηκε μία μεγάλη δωρεά και μία κατεπείγουσα εξοπλιστική δαπάνη, η οποία αποδείχθηκε καίρια για το μέλλον του Έθνους. Ωστόσο δεν προχωρήσαμε στην αγορά ενός ακόμα σύγχρονου καταδρομικού μάχης την ίδια περίοδο λόγο οικονομικής και πολιτικής δυσπραγίας, με αποτέλεσμα το 1914, με την μεταφορά των γερμανικών καταδρομικών σε οθωμανική κτήση, να υπάρχει πάλι σοβαρό πρόβλημα στο Αιγαίο και η Κυβέρνηση να αναζητεί μεταχειρισμένες μονάδες από τις Η.Π.Α.
ΑΡΑ
Συνολικά βλέπουμε ότι οι παθογένειες της ελληνικής πολιτικής εξοπλισμών είναι ίδιες με αυτές που ταλάνιζαν τους εξοπλισμούς 100 χρόνια παλαιότερα. Χρειάστηκε τότε δομική αναδιάρθρωση του στρατού καθώς και να προστεθούν οπλικά μέσα (Manlicher και πυροβόλα Sneider/Δαγκλή και στο Ναυτικό το Αβέρωφ ) για να διπλασιαστεί η Ελλάδα.
Η μη συνέχεια του Ναυτικού εξοπλισμού μετά την αγορά του Αβέρωφ με κάποιο σύγχρονο βαρύ καταδρομικό μάχης και σύγχρονων αντιτορπιλικών αποδείχθηκε απείρως προβληματική και έδειξε ότι η πολιτική εξοπλισμών ήταν μη υπαρκτή.
ΣΗΜΕΡΑ
Σύγχρονο ανάλογο έχουμε με τη μη επέκταση ναυπήγησης άλλων 4 φρεγατών ΜΕΚΟ 200 HN τη δεκαετία του 2000 αλλά και της μη αποδοχής τελικά των καταδρομικών Kidd τα οποία θα έβαζαν την Ελλάδα στο κλειστό κλαμπ χωρών που διαθέτουν καταδρομικά μάχης και άρα στην πρόσβαση σε ανάλογα ναυπηγικά προγράμματα πουλώντας πρακτικά και πολιτική εξοπλισμών σε τρίτες χώρες για την πολιτική στήριξη της Ελλάδας στο διεθνές πεδίο.
Η λεγόμενη «πολιτική εξοπλισμών» δεν είναι κακή όταν αυτή συνοδεύεται από:
· Συνολικό εξοπλιστικό σχεδιασμό
· Εύλογο χρονικό εύρος προγραμμάτων
· Εξασφάλιση υποστήριξης των συστημάτων
· Ποιοτικές επιλογές
· Συμμετοχή στην εξέλιξη της τεχνολογίας
· Συμπαραγωγές
ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ποιοτικές επιλογές προσφέρουν μόνο τα μεγάλα και εξελιγμένα, στον τομέα, κράτη. Οι Η.Π.Α. θεωρούνται και είναι, η Νο 1 πηγή εξοπλισμού και ακολουθούν οι υπόλοιπες δυνάμεις με συγκεκριμένους εξελιγμένους τομείς. Δε θα πρέπει να θεωρείται υποδούλωση στο « 4ο Ράϊχ» η προμήθεια γερμανικών αρμάτων αφού πρόκειται για την καλύτερη αρματική τεχνολογία παγκοσμίως, ούτε εξυπηρέτηση «σιωνιστικών» συμφερόντων η προμήθεια ποιοτικότατων ηλεκτρονικών συστημάτων από το Ισραήλ.
Επειδή η εξωτερική πολιτική δεν είναι φιλανθρωπικό φόρουμ για φιλανθρωπικές παρεμβάσεις, κάθε χώρα δίνει ως αντάλλαγμα αυτό που μπορεί. Η Ελλάδα μπορεί με εξοπλιστικά προγράμματα να εξασφαλίσει την στήριξη σε διάφορα ζητήματά της στο διεθνή χώρο αγοράζοντας όπλα, τεχνολογία και προσφέροντας ενεργειακές εξυπηρετήσεις. Θεμιτό και αποδεκτό, αρκεί όλα αυτά να έχουν μία σταθερότητα και συγκεκριμένη στόχευση όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Κάθε μέσο που χρησιμοποιείται προς την επίτευξη των στόχων της χώρας στο διεθνές πεδίο είναι θεμιτό και αποδεκτό. Η πρόσφατη ιστορία πρέπει να αλλάξει…
