Ο εχθρός που επί εκατονταετίες βρίσκεται στην περιοχή μας και συνεχίζοντας τις αναθεωρητικές βλέψεις του προς την Ελλάδα και τα λοιπά βαλκάνια κατ’ επέκταση, μέσω της προώθησης του παν-ισλαμισμού και παν-τουρκισμού, έχει βάλει σκοπό να πάρει κομμάτια εδάφους και κυριαρχίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και με τον τρόπο εννοούνται τα διπλωματικά μέσα και έπειτα τα στρατιωτικά, με την τελευταία επιλογή να μην είναι κάτι ασυνήθιστο στη σκέψη και τους σχεδιασμούς των γειτόνων, παρά τα όσα θέλουν να ευαγγελίζονται αρκετοί προύχοντες του τόπου μας περί ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, εξευρωπαϊσμένης Τουρκίας και λοιπές φαιδρότητες και όνειρα θερινής νυκτός.
Η απάντηση σε μία στρατιωτική ενέργεια εκ Τουρκίας πρέπει να είναι συνολική σε εύρος μετώπου αντιπαράθεσης και καταιγιστική στη φύση της αν η Ελλάδα θέλει να κερδίσει άμεσα και γρήγορα το πάνω χέρι. Η Ελλάδα έχει κάτι παραπάνω από 170 χλμ. χερσαίων συνόρων με την Τουρκία επί του ποταμού Έβρου και έπειτα μοιράζεται αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα θαλάσσιων συνόρων στο Ανατολικό Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο στο σύμπλεγμα νήσων της Μεγίστης.
Όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου βρίσκονται πλησίον της μικρασιατικής ακτής στην οποία βρίσκεται και μεγάλο μέρος του παραγωγικού πληθυσμού της Τουρκίας, μεγάλο μέρος παραγωγικών δομών, υποδομές διαφόρων τύπων (λιμένες φορτοεκφόρτωσης, διυλιστήρια, αεροδρόμια, μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ισχύος κ.α.) και φυσικά μέρος στρατιωτικών δυνάμεων που είναι στραμμένο μόνιμα προς τα δυτικά.
Όλα αυτά πρέπει να αποτελούν στόχους των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων αλλά αυτό δε μπορεί να αποτελεί αποστολή μοναχά της Πολεμικής Αεροπορίας η οποία θα έχει πολλά άλλα πράγματα να ασχοληθεί αλλά, και του Στρατού ο οποίος έχει και την ισχυρότερη παρουσία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, με τα συστημάτα πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών να είναι η λύση για πλήγματα στη μικρασιατική ακτή.
Η λογική δεν είναι να υφίστανται συστήματα όπως τα RM-70 στα νησιά με προοπτική την άμυνα των νήσων από επιθετικές ενέργειες των Τούρκων, είναι αποβατικές είτε αεραποβατικές ώστε αυτά να χτυπήσουν τους αιγιαλούς απόβασης ή τα σημεία αεραπόβασης και συγκέντρωσης του εχθρού, αλλά να χρησιμοποιηθούν συστήματα με μεγαλύτερο βεληνεκές του τύπου για να προσβάλουν τον εχθρό στο έδαφός του.
Η προσβολή μάλιστα στο έδαφός του μονάδων αλλά και υποδομών τις πρώτες ώρες μίας σύγκρουσης με την ταχεία τάξη προς βολή τέτοιων συστημάτων, μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, απώλειες, καταστροφή υποδομών που θα σημάνουν και την καθυστέρηση του εχθρού, απώλεια οργάνωσης των μονάδων του κ.α. . Ο εχθρός μάλιστα δε διαθέτει συστήματα εγγύς αεράμυνας κατά τέτοιων συστημάτων πυροβολικού ( τέτοια συστήματα είναι το Iron Dome των Ισραηλινών το οποίο σχεδιάστηκε πρωτίστως για την αναχαίτιση ρουκετών πυροβολικού) και ούτε μπορεί να καλύψει το τεράστιο μέτωπο της μικρασιατικής ακτής επαρκώς καθώς κάτι τέτοιο θα απαιτούσε την ύπαρξη δεκάδων αντιβληματικών συστημάτων με τα ανάλογα πυρομαχικά, πράγμα οικονομικά ασύμφορο ακόμα και για την Τουρκία.
Για να γίνουν όμως τα παραπάνω, πρέπει το Όπλο του Πυροβολικού να επεκτείνει το βεληνεκές των συστημάτων του και αυτό επιτυγχάνεται στην παρούσα φάση και με ένα ανεκτό κόστος μόνο με την αναβάθμιση των συστημάτων πολλαπλών εκτοξευτών του Πυροβολικού RM-70 και MLRS. Αρχικά ένα βεληνεκές για τις ρουκέτες τις τάξης των 70 χλμ. θα έθετε μεγάλες περιοχές της απέναντι μικρασιατικής ακτής υπό ένα εν δυνάμει ακριβές και ισχυρό ελληνικό πύρ με την ανάλογη καταστρεπτική ισχύ με δυνατότητα βολής από τα πρώτα λεπτά της μίας σύγκρουσης.
Για τους RM-70 έχει συμφωνηθεί η αναβάθμιση των ρουκετών του με μία σερβική λύση αναβάθμισης γι αυτές η οποία έχει κριθεί αξιόπιστη και θα αυξήσει αρκετά το βεληνεκές των ρουκετών των συστημάτων αυτών από τα 20 στα 40 χλμ. Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα του τύπου(*) παρουσιάστηκε στο πυροβολικό μία πιο σύγχρονη έκδοση των RM-70, Vampir η οποία είναι μία τσέχικη πρόταση για τα εν λόγω συστήματα προσαρμοσμένης στο σύγχρονο περιβάλλον πολέμου και μελετάται.
Ως προς τα MLRS ο Ε.Σ. διαθέτει 36 εκτοξευτές του τύπου με το κόστος αναβάθμισής του να ανέρχεται σε αρκετές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ με το κόστος να είναι πάντα ανάλογο του είδους και της ποιότητας της αναβάθμισής τους. Η πρόταση για ρουκέτες με καλύτερο CEP, μεγαλύτερου βεληνεκούς, περισσότερο απόθεμα ρουκετών, εγκατάστασης σύγχρονων ηλεκτρο-οπτικών μέσων, μέσων διεύθυνσης πυρός, επικοινωνιών κτλ. είναι μία ακριβή αναβάθμιση αλλά θα λέγαμε ότι είναι αντίστοιχη με την αγορά εξελιγμένων σύγχρονων κατευθυνόμενων όπλων για την Πολεμική Αεροπορία. Θεωρούμε ότι οι ΗΠΑ δε θα αποδεσμεύσουν σύντομα για τη χώρα μας ρουκέτες με βεληνεκές μεγαλύτερο των 100-150 χλμ. για να διατηρήσουν τις ισορροπίες στο Αιγαίο, αλλά μπορεί να γίνει προσπάθεια από τρίτες πηγές ώστε είτε να αρχίσει η ανάπτυξη σταδιακά κάποιου εγχώριου βλήματος ή έστω προμήθειας μεγαλύτερου αριθμού ρουκετών αλλά βεληνεκούς στα 70-80 χλμ. ώστε να ικανοποιείται ο όρος που θέσαμε αρχικά και ο οποίος θεωρείται αρκετός προς στιγμήν για να επιτευχθούν οι επιχειρησιακές απαιτήσεις που τέθηκαν παραπάνω.
Ως επίλογο να αναφέρουμε ότι τα νησιά, παρά τους περιορισμούς που έχουν λόγω του ότι είναι νησιά και άρα σε περίοδο πολέμου θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφερθούν ενισχύσεις σε άνδρες και εφόδια σε αυτά και άρα θα πρέπει από τον καιρό της ειρήνης να έχουν τουλάχιστον τον απαραίτητο εξοπλισμό, μπορούν να μην παραμείνουν σε παθητική άμυνα αλλά να αποτελέσουν σταθμούς πυρός κατά του εχθρού στην απέναντι ακτή με πλήγματα τα οποία θα έχουν σαφές αποτέλεσμα στην πολεμική προσπάθεια του εχθρού και η ασφαλέστερη μέθοδος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω της αναβάθμισης των μέσων του πυραυλικού πυροβολικού.
